روزنامه اطلاعات نوشت: بی‌انصافی است که همه آنچه را که امروز در حوزه اقتصاد شاهد آن هستیم صرفاً و فقط ناشی از اقدامات و تصمیمات دولت بدانیم. هم این دولت و هم دولت‌های گذشته باید به قدر و اندازه سهمی که در اقتصاد و در تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی‌های اقتصادی و سیاسی داشته‌اند و دارند مورد مواخذه قرار گیرند.
امّا آیا مجلس، قوه قضائیه، نهادها و سازمانها و شرکت‌های غیردولتی اما زیر نظر حاکمیت، خصولتی‌ها و… در ایجاد شرایط اقتصادی و معضلات پیش آمده سهمی نداشته‌اند؟
همه می‌دانیم که با برکناری این یا آن وزیر یا همه تیم اقتصادی دولت، ممکن است تشفی خاطری صورت گیرد و نمایندگان مجلس وجدان آسوده‌تری پیدا کنند که در مواجهه با درد دلها و گلایه‌های مردم کاری کرده‌اند و ساکت ننشسته‌اند اما هم نمایندگان و هم همه دلسوزان و صاحبنظران و کارشناسان اقتصاد و سیاست می‌دانند که انداختن توپ ناکارآمدی و بحران تنها به زمین دولت راه چاره نیست.
همانطور که رسیدن حجم نقدینگی به رقم نگران‌کننده ۱۶۰۰ هزار میلیارد تومان تنها نتیجه عملکرد غلط دولت نبوده است. گرچه این دولت هم چون دولت‌های قبل در ایجاد آن سهم چشمگیری داشته است اما سوال اساسی اینجاست که مگر همه و از جمله نمایندگان محترم مجلس نمی‌دانند که با این شکل و شمایل اداره کشور و بویژه عدم اجماع کلی در مورد ضرورت ایجاد اصلاحات ساختاری در اقتصاد که اتفاقاً هزینه‌های سنگینی هم دارد اما گریزی از آن نیست، افزایش نقدینگی بلایی است که هر روز با حجم و اندازه بیشتری بر سر مردم و دولت و کشور آوار می‌شود؟
آیا همگی حاضریم هزینه دسترسی آزادانه به اطلاعات، ایجاد شفافیت، مبارزه همه جانبه با فساد از جانب هرکس از جمله همه دانه‌درشتها، مقابله با رانت از طرف هرکه و با هر موقعیت و منصبی و بدون تبعیض مثلاً بین خودی و غیر خودی و مسایلی از این قبیل را بپردازیم؟ آیا حاضریم با قبول هزینه‌های موقت اجتماعی آن، دست از رفتارهای پوپولیستی در اداره کشور برداشته و برحجم مطالبات نیفزائیم و در همین مجلس دولت را مجبور به پرداخت هزینه‌های غیر ضرور و بخشی نگرانه نکنیم؟
تا وقتی هر مقام و مسئول و صاحب منصب و ذی‌نفوذی و هر نهاد و قوه و دستگاه صاحب تصمیم و قدرتی سهم خود را در ایجاد وضعیت موجود نپذیرد و به ضرورت اتحاد و همبستگی و اجماع برای برون رفت از مشکلات موجود پی‌نبرد و همگی دست به دست هم ندهند و برای تقویت اعتماد سرمایه اجتماعی که مردم کشور هستند، صادقانه گام برندارند و اعتماد نیافرینند، در جنگ اقتصادی که دشمنان بدخواه به راه انداخته‌اند به توفیق نمی‌رسیم وگرنه حمله به دولت و از پا و نفس انداختن آن ساده‌ترین کاری است که می‌توان کرد اما بی‌تردید جدای از بی‌انصافی‌ها و بی‌مروتی‌ها نه تنها عاقلانه‌ترین کار نیست بلکه دادن نشانی نادرست است که به جایی نمی‌رسد.
- 14
- 6
