تاجرنیا: در انتخابات ۱۴۰۰ و ۹۸ تصورات اصولگرایان عملی نمی‌شود

رصد فضای سیاسی کشور از آماده شدن دو اردوگاه اصولگرایی و اصلاح طلبی برای انتخابات مجلس شورای اسلامی حکایت می کند. اصولگرایان آنقدر نسبت به توفیق خود مطمئن هستند که از هم اکنون برای تعیین رئیس به چانه زنی با هم می پردازند اما این دیدگاه آنها چقدر با واقعیت همخوان است. بر همین اساس با علی تاجرنیا عضو شورای مرکزی حزب اتحاد ملت به گفتگو نشستیم.

این روزها بررسی مواضع نیروها و فعالان سیاسی اصولگرا نشان می دهد که آنها با اعتماد به نفس بالایی درباره انتخابات ۹۸ و ۱۴۰۰ سخن می گویند. حتی معتقدند نامزد آنها با بیش از ۲۰ میلیون رأی پیروز رئیس جمهور آینده ایران خواهد بود. به نظر شما این اعتماد به نفس اصولگرایان واقعی است یا کاذب؟

از نظر خود اصولگرایان این اعتماد به نفس واقعی است اما اینکه محقق می شود یا خیر محل سئوال است. یک دلیل این اعتماد به نفس به نتایج انتخابات ادوار گذشته بر می گردد که مناصب قدرت هر ۸ سال یک بار بعضا دست به دست شده است. 

دلیل دیگر این اعتماد به نفس، به تصور آنها از نارضایتی مردم نسبت به عملکرد دولت آقای روحانی مربوط می شود. اصولگرایان معتقدند نارضایتی معیشتی مردم از دولت هر روز روند صعودی دارد و همین جمع بندی را به اصلاح طلبان نیز تعمیم می دهند. کنار هم قرار دادن دو دلیل یادشده اصولگرایان را به این برداشت می رساند که آنها گزینه مورد اقبال مردم در انتخابات ۹۸ و ۱۴۰۰ هستند. منتها از نظر من اصولگرایان دچار تحلیل اشتباه شدند علت هم آن است که رویگردانی مردم از دولت یا کم توقعی آنها از جناح اصلاحات و اعتراض شان نسبت به وضعیت موجود الزاما به این معنی نیست که بخواهند دوباره جریان اصولگرایی را انتخاب کنند. 

ذائقه مردم نیز همین را نشان می دهند، جامعه تجربه عملکرد احمدی نژاد را در ذهن دارد و می داند از دل این تفکر یک اقتصاد مطمئن و قابل اتکا بیرون نمی آید. مردم می دانند که آن دیدگاه در حوزه بین الملل و سیاست خارجی رویکرد ماجراجویانی، در حوزه اجتماعی رویکرد سخت گیرانه و در حوزه سیاست داخلی رویکرد بسته را دنبال می کند. البته در انتخابات دو جناح سیاسی ورود می کنند و تا زمانی که شرایط کاملا دگرگون نشده باشد و همان نوع رقابت سنتی وجود داشته باشد، طبیعی است که اصولگرایان این طور تحلیل کنند اما با مقداری عملکرد صحیح تر دولت و حرکت هوشمندانه تر جریان اصلاحات بدون شک نتیجه انتخابات ۹۸ و ۱۴۰۰ به آن شکلی که اصولگرایان برای خود ترسیم می کنند نخواهد بود.

شما از جمله کسانی بودید که ماه های پایانی مجلس ششم در اعتراض به نحوه بررسی صلاحیت نامزدهای انتخابات مجلس دهم می خواستید استعفا دهید. آقای بهزاد نبوی نیز در همان ماه پایانی دوره ششم استعفا داد و از مجلس رفت اما اخیرا او نگاه دیگری دارد می گوید «نباید ائتلاف مان را با باهنر، لاریجانی و ناطق بشکنیم وگرنه اتفاق سال ۸۴ برای جریان اصلاحات تکرار می شود»، به نظر شما اصلاح طلبان دیدگاه آقای حجاریان را در سال ۹۸ و ۱۴۰۰ دنبال می کنند که می گوید «دیگر گدایی قدرت نخواهیم کرد» یا دیدگاه آقای نبوی را؟

شاید یک مسیر میانه ای طی شود. از آنجا که فاصله گرفتن و قهر کردن از قدرت در کشور ما امکان هرگونه اصلاح را دچار مشکل می کند و وجود اصلاحات در بدنه اجتماعی اگرچه لازم اما برای تغییرات کافی نیست بنابراین این مسئله در حوزه عمل دیدگاه های دکتر حجاریان را با چالش هایی مواجه خواهد کرد. در عین حال فکر نمی کنم بدنه اصلاح طلبان آنقدر عملگرا شده باشد که بخواهد مرزهای هویتی خود را مخدوش کند. همین الان اعتراض ها و انتقادهای بخش هایی از اصلاح طلبان نسبت به دولت آقای روحانی به لحاظ نوع دیدگاه و عملکرد تفاوت زیادی با مجموعه آقای لاریجانی و اصولگرایان سنتی دارد. اگر چنین اتفاقی بیفتد طبیعتا این اعتراض ها بیشتر خواهد شد. معتقدم یک چهره اصلاح طلب مورد اعتماد نظام به عرصه و میدان خواهد آمد اما اینکه در نهایت چه توفیقی حاصل شود باید به گذر زمان سپرد. نکته دیگر قیاس مع الفارق وضعیت کنونی با سال ۸۴ است. سال ۸۴ اصلاح طلبان نتوانستند بین چند کاندیدای اصلاح طلب به نتیجه برسند، در حال حاضر بدون شک آقایان باهنر و لاریجانی از اصولگرایان کامل و جدی هستند، ضمن آنکه ما رفتارهای عاقلانه آنها را در موضوعات مختلف تأیید می کنیم اما این به منزله ائتلاف با آنها نیست. اگر این اتفاق بیفتد معنایش آن است که کاملا جناح های سیاسی در ایران دچار یک تغییرات ماهوی شدند و باید یک باز تعریف جدیدی از جریان سیاسی اصلاح طلب کرد. جریان سیاسی که بتواند آقای لاریجانی را در درون خود با همین مواضع قرار دهد. که این جریان با آنچه در دوم خرداد متولد شد تفاوت دارد.