آقای اصولگرا، آقای اصلاح‌طلب؛ گفتگوی ملی منهای مردم!؟

در روزهای اخیر و با اظهارات تازه محمدرضا باهنر، نماینده ادوار مجلس و فعال سیاسی اصولگرا یک‌بار دیگر آنچه با عنوان گفت‌وگوی ملی خوانده می‌شود مورد توجه برخی از رسانه‌های متعلق به دو طیف سیاسی کشور قرار گرفته است.

بنا بر این قرائت از موضوع گفت‌وگوی ملی چنین گفت‌وگوهایی، مذاکره میان نیروهای سیاسی معتدل در دو جناح اصولگرا و اصلاح‌طلب خواهد بود که نتیجه عملی آن نیز در نهایت اندکی گشایش در زمان بررسی صلاحیت‌های نامزدهای انتخابات مجلس است. اما آیا به واقع معنای گفت‌وگوی ملی همین‌قدر کوچک و آغشته به جناح‌گرایی‌های محدود است و یا زمانی که از ضرورت برقرار شدن چنین گفت‌وگویی سخن می‌گوییم مقصود چیز دیگری است؟

با نگاهی به سوابق اغلب سیاسیون اصلاح‌طلب و اصولگرایی که در روزهای گذشته از گفت‌وگوی ملی دم زده‌اند به سادگی می‌توانیم به این نتیجه برسیم که هدف آنان از طرح چنین موضوعاتی چیزی بیشتر از دریافت بیشتر از غنائم عرصه سیاست نیست. اصلاح‌طلبان خنثی و منفعل نگران از دست دادن جایگاه خود در قدرت رسمی و از دست رفتن مواهب ناشی از تکیه زدن بر کرسی قدرت در بهارستان هستند و از همین رو معنای گفت‌وگوی ملی را به رایزنی با اصولگرایان متنفذ در نهادهای قدرت و التماس تایید صلاحیت از شورای نگهبان تقلیل داده‌اند و اصولگرایان نیز سعی دارند تا با استفاده ابزاری از مفاهیمی مثل گفت‌وگوی ملی خود را همراه و همدل جریان اصلاح‌طلبی نشان دهند تا با استفاده از مقبولیت نسبی جریان اصلاحات در قیاس با اصولگرایان باز هم با فهرست‌هایی شبه ائتلافی به مجلس راه پیدا کنند.

آنچه در گفت‌وگوی ملی با چنین معنایی به شدت مشهود است غیبت مردم و مطالبات آنان است. اساساً مردم در نگاه سیاسیونی که در روزهای اخیر به استقبال چنین گفت‌وگوهایی رفته‌اند جایگاهی ندارند. به‌عنوان یک مثال می‌توان به دیدگاه جامعه نسبت به این دو طیف سیاسی توجه نشان داد. کسر قابل توجهی از مردم دیگر هیچ تمایلی به این دو جریان نداشته و عملاً از آنان عبور کرده‌اند اما گفت‌وگوی ملی با معنایی که اکنون در حال تبلیغ است هیچ توجهی به این واقعیت جاری در جامعه ندارد. و یا در مثالی دیگر می‌توان به دغدغه‌های اکثریت قریب به اتفاق مردم در حوزه مسائل اقتصادی و معیشت توجه نشان داد.

جامعه در پی شنیدن راه‌حل‌هایی است که نتیجه آن کاهش فشارهای غیرقابل تحمل اقتصادی و پایان یافتن بساط گسترده رانت و فساد باشد اما آنچه از گفت‌وگوی ملی به سبک این ورشکستگان سیاسی برمی‌آید تنها جا باز شدن بیشتر از قبل برای خود بر سر سفره‌ رنگارنگی است که مردم غایبان اصلی و همیشگی آن هستند.