به گزارش ایسنا، ۲۴ نوامبر سال ۲۰۲۱ ماموریت "دارت" ناسا با هدف نجات زمین در برابر سیارک های خطرناک، سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. هدف فضاپیمای "دارت "برخورد با سیارک "دیمورفوس" (Dimorphos) است. این سیارک کمی بزرگ تر از هرم بزرگ جیزه بوده و به دور سیارک بزرگ تری به نام "دیدیموس" (Didymos) در گردش است. این دو سیارک تنها ۱.۲ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند.
سازمان ناسا در این باره نوشت: میلیون ها مایل دورتر از زمین، دو سیارک به دور یکدیگر در حال چرخش هستند و ما با یکی از آن ها قرار ملاقات گذاشته ایم. پاییز سال گذشته میلادی ما مأموریت "دارت" را آغاز کردیم. مقصد این ماموریت سیارک (Asteroid) ماهک دیمورفوس با عرض ۵۳۰ فوت (۱۶۰ متر) است. ماموریت دارت با دیمورفوس برخورد خواهد کرد و مسیر خود را در اطراف سیارک بسیار بزرگ تر دیدیموس تنظیم خواهد کرد. نه دیمورفوس و نه دیدیموس هیچ تهدیدی برای زمین ایجاد نمی کنند، اما مطالعه دقیق چگونگی تغییرات مداری دیمورفوس به ما کمک خواهد کرد تا فضاپیمای بزرگ تر و قدرتمندتری طراحی کنیم که میتواند سیارک های تهدیدآمیز آینده را از مسیر زمین دور کنند.
نکاتی درباره مأموریت دارت
ناسا چندی پیش ماموریت "دارت" را با هدف نجات زمین دربرابر سیارک های خطرناک آغاز کرد و طی آن فضاپیمای" دارت" سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. هدف فضاپیمای "دارت" برخورد با سیارک دیمورفوس (Dimorphos) است.
فضاپیمای "دارت" ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به گفته ی محققان این فضاپیما از درون به بیرون ساخته شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن ساخته شده است. این برنامه به طور کلی ۳۳۰ میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می کند مبلغ زیادی نیست.
انتظار میرود "دارت" اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال ۲۰۲۲ به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک ترین حالت خود به زمین و در فاصله ی ۱۱ میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی روند و این ماموریت تنها یک آزمایش است و در حال حاضر هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی کند.
"دارت" با سرعت ۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهد کرد و دهانه ای بر سطح این سیارک ایجاد می کند. اصابت یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده بنظر برسد، اما به گفته ی ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از اندازه باشد، امکان نابودي سیارک وجود دارد.
"دارت" با نیروی خورشیدی کار می کند و علاوه بر ۱۲ پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی "NEXT- C" ناسا می پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری (DRACO) است که داده ها را به سیستمی از الگوریتم ها به نام "SMART Nav" ارسال می کند تا بدین وسیله فضاپیما بطور خودکار هدایت شود. "دارت" در این سفر تنها نیست و یک "تاسواره" (ماهواره کوچک) آن را همراهی می کند. این ماهواره تقریبا اندازه ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است. این تاسواره که "LICIACube" نام گرفته است، نقش مهمی در ماموریت "دارت" ایفا می کند.این تاسواره ۱۰ روز مانده به برخورد از" دارت" جدا می شود و وارد مسیر مخصوص خود می شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه پس از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهد کرد و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می فرستد.
DRACO یا دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری بعنوان تنها ابزار دارت، تصاویری از دیدیموس و سیارک ماهک آن دیمورفوس ثبت خواهد کرد. دیدن سیارکی که به سمت زمین می آید، همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آنجا که تصور می شود برخورد یک سیارک ۶۶ میلیون سال قبل باعث انقراض دایناسورها شده است، بنابراین چنین رویدادی میتواند تمدن بشری را نیز نابود کند. ناسا امیدوار است تا با ماموریت "دارت" از روی دادن چنین اتفاقی جلوگیری کند.
"دارت" آخرین ماموریت این چنینی نخواهد بود و در سال ۲۰۲۴ آژانس فضایی اروپا مامورتی موسوم به "هرا" (Hera) انجام خواهد داد. این فضا پیما (Spacecraft) در سال ۲۰۲۶ به دیدیموس خواهد رسید و دهانه ایجاد شده توسط" دارت" را پس از حدود چهار سال رصد خواهد کرد.
- 14
- 6
