جدیدترین تصاویر فضاپیمای ناسا از سطح سنگی سیارک بنو

به گزارش ایسنا و به نقل از اس تی دی،" اسیریس- رِکس" یک ماموریت برنامه ریزی شده ناسا برای بررسی سیارک و بازگرداندن نمونه است. پرتاب این پروژه در هشتم سپتامبر ۲۰۱۶ بدون تاخیر انجام شد. ماموریت ۸۰۰ میلیون دلاری "اسیریس- رکس" در سال ۲۰۱۶ آغاز شد و این کاوشگر در ماه دسامبر ۲۰۱۸ به سیارک" بنو" رسید. کاوشگر" اسیریس- رکس" در روز ۱۰ مه (۲۰ اردیبهشت ماه) سفر ۲.۳ میلیارد کیلومتری خود را به زمین آغاز کرد و کپسول حاوی نمونه ها در ماه سپتامبر سال ۲۰۲۳ در صحرای یوتا فرود خواهد آمد.

قرار است کاوشگر "اسیریس- رکس" در این ماموریت، یک نمونه برگرفته از سیارک "بنو" که یک سیارک کربنی است را در سال ۲۰۲۳ برای تجزیه و تحلیل دقیق با خود به زمین بیاورد. انتظار میرود بررسی این مواد دانشمندان را قادر به یادگیری بیشتر در مورد زمان پیش از شکل گیری و تکامل منظومه شمسی ، مراحل اولیه شکل گیری زمین و منبع ترکیبات آلی که منجر به پیدایش زندگی در زمین شده است، کند." اسیریس- رکس" در صورت موفقیت، اولین فضاپیمای ایالات متحده خواهد بود که مأموریت بازگرداندن نمونه از یک سیارک‌ (Asteroid) را انجام داده است.

سیارک "بنو" با نام علمی "۱۰۱۹۵۵ بنو" یکی از" سیارک های آپولو" (یک گروه از سیارک های نزدیک به زمین) است که کشف آن توسط پروژه"لینیر" یا "بررسی سیارک های نزدیک به زمین لینکلن "(LINEAR) در ۱۱ سپتامبر ۱۹۹۹ صورت گرفت. این سیارک به صورت بالقوه برای زمین یک سیارک برخوردی به حساب می آید. سیارک "بنو" دارای قطر متوسط حدود ۴۹۲ متر و بطور گسترده با رادار رصدخانه آرسیبو و رصدخانه های سیاره ای و مرکز شبکه فضای دوردست گلدستون رصد می شود.

" اُسیریس- رکس" در سپتامبر ۲۰۲۳ با نزدیک شدن به زمین کپسول نمونه خود را به سمت زمین پرتاب می کند که وارد جو می شود و سازمان ناسا امیدوار است بدون مشکل در محل مورد نظر در یوتا فرود بیاید. طبق مشاهدات اخیر فضاپیمای اسیریس- رکس ناسا، سطح پوشیده از تخته سنگ سیارک بنو از آن دربرابر برخوردهای کوچک شهاب سنگ ها محافظت می کند.

" ادوارد بو بیرهاوس"( Edward( Beau) Bierhaus) از لاکهید مارتین اسپیس و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: این مشاهدات بینش جدیدی در مورد چگونگی واکنش سیارک هایی مانند بنو به برخوردهای پرقدرت ارائه می دهد.

بنو یک سیارک قلوه سنگ مانند است و این به آن معنا است که از بقایای یک سیارک بسیار بزرگ تر که در اثر برخورد باستانی از بین رفته، تشکیل شده است. سپس قطعات حاصل از برخورد تحت گرانش ضعیف خود به هم پیوستند و بنو را تشکیل دادند.

محققان از مجموعه داده های جهانی بی سابقه و با وضوح بالا برای بررسی دهانه ها در بنو استفاده کرد:تصاویر مجموعه دوربین اسیریس- رکس و داده های ارتفاع سطح (توپوگرافی) از ارتفاع سنج لیزری اسیریس- رکس که یک ابزار لیزری (lidar) است، به دست آمده است.

"دیوید ترنگ" (David Trang) از دانشگاه هاوایی در مانوآ، هونولولو یکی از نویسندگان مطالعه گفت: اندازه گیری دهانه ها و جمعیت آن ها در بنو فوق العاده هیجان انگیز بود. ما در بنو چیزی منحصر به فرد برای اجسام کوچک و صخره ای کشف کردیم که دانش ما را در مورد برخوردها گسترش داد.

دانشمندان سیاره شناسی میتوانند سن سطوح را با اندازه گیری فراوانی و اندازه دهانه ها تخمین بزنند. دهانه های برخوردی در طول زمان انباشته میشوند، بنابراین سطحی با دهانه های زیاد قدیمی تر از سطحی با دهانه های کم است. همچنین، اندازه دهانه به اندازه برخورد بستگی دارد و برخوردهای بزرگتر معمولاً دهانه های بزرگ تری ایجاد می کنند. از آنجایی که شهاب سنگ (Meteorite) های کوچک بسیار فراوان تر از شهاب سنگ های بزرگ هستند، اجرام آسمانی مانند سیارک ها معمولاً دهانه های کوچک تر بسیار بیشتری نسبت به بزرگ ترها دارند.

دهانه های بزرگ تر بنو از این الگو پیروی می کنند و با افزایش اندازه آن ها، تعداد دهانه ها کاهش می یابد. با این حال، برای دهانه های کوچک تر از حدود ۶.۶ تا ۹.۸ فوت (حدود ۲ تا ۳ متر) قطر، این الگو برعکس است و با کاهش اندازه دهانه ها تعداد دهانه ها نیز کاهش میابد. این نشان می دهد که اتفاقی غیرعادی در سطح بنو در حال رخ دادن است.

محققان فکر می کنند که سنگ های فراوان بنو مانند یک سپر عمل می کنند و از ایجاد دهانه های حاصل از برخورد شهاب سنگ های کوچک جلوگیری می کنند. در عوض، این برخوردها به احتمال زیاد سنگ ها یا تراشه ها را از هم جدا کرده و آنها را می شکند. همچنین، برخی از برخوردها که از میان صخره ها عبور می کنند، دهانه های کوچک تری نسبت به هنگامی که سطح بنو با ذرات کوچک تر و یکنواخت تری مانند ماسه ساحل پوشانده شده بود، ایجاد می کنند.

ابیرهاوس گفت: این فعالیت باعث می شود که سطح بنو تغییر کند. جابجایی یا از هم گسیختگی یک یا گروه کوچکی از تخته سنگ ها در اثر یک برخورد کوچک احتمالا یکی از سریع ترین فرآیندهایی است که در سطح یک سیارک رخ می دهد. در بنو، این باعث می شود که سطح آن چندین برابر جوان تر از بخش داخلی آن بنظر برسد.