به گزارش ایسنا به نقل از ساینس، شانس بقای بشریت در وهله اول، در یک چیز خلاصه می شود و آن احتمال برخورد یک سنگ فضایی غول پیکر به زمین است که شاید سرنوشت دایناسورها را برای ما رقم بزند. یکی از راه های در امان ماندن از این خطر، بررسی اندازه دهانه های برخوردی بزرگ است که اخیرا در زمین شکل گرفته اند. «جیمز گاروین» (James Garvin)، دانشمند ارشد «مرکز پرواز فضایی گادرد» (GSFC) ناسا گفت: پژوهش جدید ما نشان می دهد سیارک ها بزرگ تر از چیزی هستند که پیشتر تصور می شد و این بدان معناست که زمین بیشتر در معرض خطر برخوردهای شدید قرار دارد.
گاروین و همکارانش با استفاده از کاتالوگ جدیدی از تصاویر ماهواره ای با وضوح بالا، حلقه های بزرگی را در اطراف سه دهانه برخوردی و یک دهانه احتمالی با قدمت یک میلیون سال یا کم تر شناسایی کردند. از نظر گاروین، حلقه ها نشان می‌دهند که دهانه ها ده ها کیلومتر گسترده تر هستند و رویدادهای خشونت آمیزتری را نسبت به آنچه دانشمندان پیشتر تصور می کردند، به همراه دارند.
اگر گاروین درست بگوید، هر ضربه منجر به وقوع انفجاری حدود ۱۰ برابر خشونت بارتر از بزرگ ترين بمب هسته ای تاریخ خواهد شد. حتی اگر این ضربه ها به اندازه ضربه ای که دایناسورها را از بین برد ویرانگر نباشند، باز هم آب وهوای جهان را مختل خواهند کرد و باعث انقراض محلی خواهند شد.
همان طور که خود گاروین اعتراف می کند، این یک ادعای خارق العاده است. وی افزود: ما چیزی را ثابت نکرده ایم.
بدون انجام دادن بررسی میدانی برای پشتیبانی از نتایج، پژوهشگران در مورد دایره هایی که گاروین و همکارانش روی نقشه ها ترسیم کرده اند، محتاط هستند. «بیل بوتکه» (Bill Bottke)، پژوهشگر «موسسه تحقیقات جنوب غربی» (SwRI) گفت: «من شک دارم و می خواهم پیش از این که باور کنم، چیزهای بیشتری را ببینم.
از آنجا که آب و باد به سرعت بیشتر دهانه های برخوردی روی زمین را پاک می کنند، پژوهشگران میزان برخورد را با محاسبه اندازه و سن دهانه های روی ماه تخمین می زنند. همچنین آنها اندازه سیارک هایی را مطالعه می کنند که در نزدیکی زمین می چرخند و تاثیرگذاران احتمالی آینده هستند. پژوهشگران با استفاده از این دو روش تخمین می زنند که یک سیارک یا دنباله دار با عرض یک کیلومتر یا بیشتر، هر ۶۰۰ هزار تا ۷۰۰ هزار سال ممکن است به سیاره ما برخورد کند. بوتکه گفت: با وجود این، پژوهش جدید نشان می دهد که تنها در میلیون ها سال گذشته ، اجرامی به اندازه چهار کیلومتر به قاره ها برخورد کرده اند و با توجه به اینکه دو سوم سیاره ما با آب پوشانده شده، میتوان گفت که در مجموع، ده ها برخورد با زمین رخ داده است.
«آنا لوسیاک» (Anna Łosiak)، پژوهشگر «آکادمی علوم لهستان» (Polish Academy of Sciences) شک دارد که ویژگی های حلقه مانند شناسایی شده توسط گروه گاروین، واقعا لبه های دهانه باشند. لوسیاک گفت: اگر این طور باشد، شرایط خیلی ترسناک خواهد بود زیرا بدین معناست که ما در واقع اصلا نمی فهمیم چه اتفاقی می افتد و این که سنگ های فضایی زيادي وجود دارند که ممکن است بیایند و زمین را در هم بریزند.
این پژوهش از یک پایگاه داده حاوی تصاویر ماهواره ای با وضوح بالا کمک گرفته که شرکت «پلنت» (Planet) آنها را فراهم کرده است. گاروین و همکارانش از هزاران تصویر برای ایجاد نقشه های سه بعدی چهار دهانه استفاده کردند. افزودن داده های دو لیزر اندازه گیری ارتفاع که ناسا در مدار کار گذاشته است، نقشه هایی با وضوح چهار متر را در اختیار آنها قرار داد.
آن ها ویژگی هایی را که مشخصا با تأثیر برخورد ارتباطی نداشتند، از نقشه ها حذف کردند. سپس الگوریتمی را که گاروین اولین بار برای مریخ (Mars) ابداع کرده بود، به کار بردند. این الگوریتم، الگوهای دایره ای را در توپوگرافی جستجو می کند. برای دهانه های ساده و کوچک، الگوریتم همواره لبه دهانه آشکار را شناسایی می کرد اما در هزاران اجرا که روی چهار دهانه بزرگتر انجام شد، ساختار لبه مانندی را در فاصله بسیار دورتر شناسایی کرد. به طورمثال ، «پانتاسما» (Pantasma) که یک دهانه ۸۰۰ هزار ساله در نیکاراگوئه است، از قطر ۱۴.۸ کیلومتر به ۳۵.۲ کیلومتر رسید.
حتی دانشمندان باتجربه در مورد دهانه ها، لبه های جدید را نمی بینند. «گوردون اوسینسکی» (Gordon Osinski)، دانشمند سیاره شناسی «دانشگاه وسترن» (Western University) گفت: این ویژگی ها به قدری ظریف هستند که فکر نمی کنم بتوان آن ها را لبه ساختاری بزرگ نامید.
«براندون جانسون» (Brandon Johnson)، دانشمند سیاره شناسی «دانشگاه پردو» (Purdue University) گفت: در عوض ، آن ها ممکن است حلقه هایی از زباله های فضایی باشند که با این برخوردها به بیرون پرتاب می شوند.
در هر حال، گاروین فکر نمی کند که پس از یک میلیون سال فرسایش، برجستگی ناشی از زباله ها همچنان قابل مشاهده باشد. او معتقد است که حلقه ها نشان می‌دهند دهانه های بزرگ روی زمین به دلیل فرسایش بالا، ساختارهای متغیرتری را نسبت به سایر نقاط منظومه شمسی دارند. وی افزود:همه چیز روی زمین به هم می ریزد؛ به ویژه وقتی انرژی زيادي به آن می دهید.
جانسون خاطرنشان کرد که برای اعتبار بخشیدن به نتایج، گروه باید شواهد بیشتری را جمع آوری کند. نخست، باید در مورد تغییرات اقلیمی ناشی از تأثیراتی تحقیق کرد که به ادعای گاروین آن قدر بزرگ بوده اند که اثر خود را در هسته های یخی یا رسوبات اقیانوس ها (Oceans) یا دریاچه ها به جا گذاشته اند. دوم اینکه پژوهشگران باید محل حلقه ها را ببینند تا سنگ های تغییر شکل یافته و تغییرات گرانشی را که نشان دهنده لبه دهانه واقعی هستند، جست و جو کنند.
جانسون گفت: باتوجه به خطرات احتمالی، این یک فرضیه است که نمی توان آن را آزمایش نکرد. ما باید به آن جا برویم، زمین شناسی منطقه را بررسی کنیم و جزئیات بیشتری را به دست بیاوریم.
این پژوهش، در «نشست علوم قمری و سیاره ای» (LPSC) ارائه شد.
- 16
- 3
