دلیل وجود چین و چروک‌ها در «کره ماه» چیست؟

به گزارش باشگاه خبرنگاران، جدیدا تحقیقاتی در سازمان ناسا انجام شده است که نشان می دهد ماه هم با از دست دادن گرما، کوچک تر می شود. این اطلاعات از تحلیل داده های دوربین فضاپیمای مدارگرد شناسایی ماه (LROC) حاصل شده است. در تصاویری که این دوربین ارسال کرده چین های سطحی در بخش هایی از سطح ماه دیده می شود. چین های سطحی زمانی بوجود می آیند که ماه حرارتش را از دست داده و از نظر اندازه کوچک تر شود.

بررسی تصاویری ارسالی از ماه نشان می دهد که در دریای سرما (Mare Frioris)، برخی چین خوردگی مشکوک وجود دارد. دریای سرما در نزدیکی قطب شمال ماه قرار دارد و قسمتی از ماه است که فیلسوفان مطالعه های زيادي بر روی آن انجام داده اند و اطلاعات زيادي در خصوص آن دارند.

پژوهشگران در مطالعات خود بیش از ۱۲ هزار تصویر از تپه ها و چین های مهم در حوض دریای سرد را بررسی کردند. خود چین خوردگی هایی که در این منطقه وجود دارد عجیب نیستند. شبیه همین چین ها در بخشهای دیگر مانند فلات ها هم دیده می شود. مسئله ای که عجیب است وجود این چین ها در وسط حوضچه است. عجیب بودن وجود چین ها از این جهت است که این بخش از سطح ماه سال هاست که غیرفعال است و در نتیجه ایجاد چین هایی شبیه این مورد، منطقی نیست.

تا قبل از این تصور می شد که فعالت های زمین شناختی که سبب چین و چروک های سطح ماه شده اند، ۱.۲ میلیارد سال قبل به اتمام رسیده اند. ولی داده های به دست آمده جدید خلاف این مسأله را نشان می دهند. بعضی از چین ها نسبتاً جوان (در مقیاس زمین شناسی) هستند و ۴۰ میلیون سال بیشتر سن ندارند.

به طور کلی چین و چروک در سطح سیاره به دلیل حرکت صفحات بوجود می آیند. در زمین هم چین خوردگی های زيادي وجود دارد. بر روی زمین، حرکت بخش های بزرگ پوسته و برخورد آنها به هم سبب ایجاد چین خوردگی می شود (که نتیجه اش ایجاد کوه هاست). ولی در ماه فرآیند دیگری در جریان است که باعث این مسأله می شود. از دست دادن گرما! سرد شدن ماه سبب می شود که حجم آن کاهش یافته و چین خوردگی بوجود آید.

بلندترین چین خوردگی که در سطح ماه پیدا شده ۴۰۲ کیلومتر طول دارد و در بلندترین نقطه ۳۰۰ متر ارتفاع دارد. این فرآیند علاوه بر این که باعث ایجاد چین خوردگی می شود، میتواند دیوار آویخته (lobate scarps) و شیار های سطحی را هم ایجاد کند. سن تمامی آثاری که در این منطقه دیده می شود باتوجه بوجود دهانه های برخوردی، قابل سنجش است. تحلیل ساده آن به اینصورت است که هر چه عوارض سطح ماه عمر بیشتری داشته باشند، باید تعداد برخورد شهاب سنگ های بیشتری را تجربه کرده باشند و قطعه سنگ های بیشتری در آنها فروریخته باشد.

با توجه به اندازه چین خوردگی ها بطور کلی میتوان گفت که ماه از زمان حیاتش یعنی حدود ۴ میلیارد سال قبل، به میزان چشمگیری کوچک تر شده است. احتمالاً قطر ماه از آن زمان تا کنون حدود ۲۰۰ متر کوچک تر شده است.