صنعتی که ذینفع صلح است

به گزارش ایسنا، صنعت گردشگری و توریسم امروزه از مهم‌ترین، بزرگ‌ترین و رو به رشدترین صنایع جهان به شمار می‌رود که می‌تواند اهداف جوامعی که به دنبال توسعه پایدار هستند را محقق سازد. گردشگری به‌عنوان یک صنعت به سرمایه‌گذاری اندکی نسبت به سایر صنایع نیاز دارد و در مقابل درآمد حاصل از آن چندین برابر صنایع دیگر است، اما نگاه به جنبه‌های مثبت این صنعت تنها به بعد اقتصادی آن محدود نمی‌شود.

همزمان با پیشرفت اقتصادی حاصل از رشد و گسترش صنعت توریسم و زمانی که کشورها از نظر اقتصادی بهبود یابند احتمالا شرایط برای عبور و مرور و حضور گردشگران خارجی نیز بیشتر می‌شود و این قضیه یعنی آشنایی اقوام سایر ملل با فرهنگی نو. گردشگری صنعتی چند وجهی است که می‌تواند زمینه‌های گسترش صلح جهانی و تعمیق روابط میان اقوام و ملل گوناگون را فراهم آورد.

در شرایط متغیر و متحول بین‌المللی امروز و محوریت یافتن بحث امنیت، کشورهای جهان می‌توانند در امتداد مسیر رشد اقتصادی ناشی از صنعت گردشگری به ثبات سیاسی و امنیت پایدار در خاک خود نائل آیند و همین سه عنصر یاد شده یعنی رشد اقتصادی، ثبات سیاسی و امنیت زمینه‌های محکمی برای ورود گردشگران بیشتر به خاک این کشورها را فراهم و بستری برای آشنایی مردم سایر ملل با فرهنگ خودشان را فراهم می‌آورد.

بشر امروز تشنه امنیت و آرامش و مشاهده سرزمین‌ها و فرهنگ‌های ناشناخته و ناآشناست، گردشگری پایدار امروزه در بسیاری از کشورها به مسئله‌ای ملی تبدیل شده که در دستور کار تصمیم گیران ارشد ملی قرار گرفته است.

تغییر دید و نگرشی که می‌تواند در پی حضور در خاک کشوری ناآشنا برای گردشگران در مورد آن کشور به وجود آید می‌تواند زمینه ساز تبادلات فرهنگی ژرفی شود. با رشد گردشگری در نیم قرن گذشته که در تاریخ بی‌سابقه است فرصتی برای تعامل میان مردمان با فرهنگ‌های گوناگون ایجاد شده است.

برخی از گردشگری به عنوان صادرات نامرئی یاد می‌کنند به این معنی که فرهنگ، آداب و رسوم و سایر جنبه‌های معنوی یک قوم از طریق صنعت گردشگری به مردمی از کشور دیگر انتقال می‌یابد و ارتباطات عمیق انسانی شکل‌ گرفته در بستر این سفر زمینه ساز صلح جهانی خواهد بود.

صنعت گردشگری حلقه پیوند اقتصاد، سیاست و فرهنگ بین ملت‌هاست. امروزه رابطه میان  گردشگری و گفت و گوی میان فرهنگ‌های مختلف و دوستی‌های برآمده از دل این تبادلات فرهنگی امری انکار ناپذیر است. تاسیس موسسه بین المللی صلح از طریق گردشگری در سال ۲۰۰۰میلادی تاکیدی روشن بر همین مدعاست.

رابطه دو سویه گردشگری و صلح بسیار مهم و با اهمیت است، در واقع میان گردشگری و صلح و امنیت رابطه ای متقابل در جریان است. در وهله نخست باید در کشور مقصد امنیت حاکم باشد تا گردشگران تمایل به حضور در آن خاک نشان دهند و در وهله بعد این تبادلات فرهنگی در دل سفر، به صلح جهانی کمک خواهد کرد.

تهدیدهای نرم، ناامنی، بی ثباتی سیاسی و اقتصادی از چالش های اساسی فراروی صنعت گردشگری است که ارتباط مستقیمی بر کاهش تقاضا و میزان ورود گردشگران خارجی به کشورها دارد. بر اساس تحقیقات انجام شده بیشتر مسافران بین المللی کشورهای غربی ایمنی و امنیت مقصد را عامل بسیار مهمی دانسته اند و نبود ایمنی و امنیت در مقصد، مسافرت تجاری و تفریحی را به گونه ای منفی تحت تاثیر قرار می دهد و این امر تاکیدی بر رابطه دو سویه و متقابل گردشگری و صلح است. گردشگری بدون امنیت و ثبات سیاسی که در شرایط نبود صلح محدود هستند پیشرفت نخواهد کرد و بدون صلح، رنگ می بازد بنابراین گردشگری خود ذی نفع صلح است.

در قرن بیست و یکم نیاز به صنعت توریسم بیش از پیش احساس می‌شود صنعتی که به عنوان گسترده ترین صنعت خدماتی و سومین صنعت پر درآمد در جهان محسوب می شود و می تواند به ویژه برای کشورهای توسعه نیافته آسیایی به منبع درآمد بسیار مهمی تبدیل شود و حتی در گرو رشد اقتصادی ناشی از آن به ثبات سیاسی لازم دست یابند و با پذیرش گردشگران از سایر اقوام و ملل نگاه های منفی موجود نسبت به این بخش از جهان را از بین برود.

امروزه گردشگری بزرگترین حرکت صلح آمیز مردمی است که در مرزهای فرهنگی ملل جهان صورت گرفته و مرزهای جغرافیایی را در نوردیده است، از همین روست که صنعت گردشگری، صنعت هزاره سوم نامیده شده است.

همچنین از گردشگری به عنوان یکی از ابزارهای دیپلماسی عمومی نام برده می شود چراکه فرهنگ به عنوان یکی از منابع اصلی قدرت نرم و گردشگری یکی از شاخه های فرهنگ و به نوعی خود قدرت نرم است که می تواند در خدمت دیپلماسی عمومی قرار بگیرد.

درک متقابل فرهنگی، صلح، ثبات، دوستی و آرامش از جمله دستاوردهای گردشگری برای دنیای امروز است. دنیایی که در چنبره ناامنی و تروریسم به تنگ آمده و نیاز مبرم به تعمیق صلح و دوستی احساس می کند. صنعت گردشگری به واسطه برخورداری از ماهیت چند وجهی فرصتی برای تمام جوامع فراهم آورده است تا ضمن احترام به فرهنگ های مختلف زمینه های تساهل و پذیرش تفاوت ها در جهان فراهم آید.

بر همین اساس هریک از کشورهای جهان با توجه به ویژگی های فرهنگی، اجتماعی، جغرافیایی و اقتصادی و به ویژه سیاست های گردشگری تعریف شده توسط دولت خود می توانند پذیرای گروه های مختلفی از گردشگران باشد و چهره ای متمایز و متفاوت از کشور خودشان را در مقابل چشم گردشگران خارجی قرار دهند.