پروانه سلحشوری: از زن بودنم در ایران بدم می‌آید

به گزارش انتخاب، نشست بررسی مسائل «دختران دیروز، امروز و فردا» به مناسبت تولد حضرت معصومه (س) چهارشنبه ۱۲ تیرماه با حضور پروانه سلحشوری، نماینده مجلس شورای اسلامی، رفعت بیات، نماینده سابق مجلس و فعال سیاسی و ساعده سیما، دبیر کارگروه دختران و جوانان معاونت زنان ریاست‌جمهوری در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار شد.

پروانه سلحشوری با اشاره به توانمندی دختران و زنان ایرانی گفت: ورزش یکی از فعالیت‌هایی است که به سالم و پرتحرک ماندن جسم زنان کمک می‌کند. برای این مهم باید از کودکی دختران را به ورزش عادت دهیم همان‌طور که در چین این مهم به کار گرفته می‌شود و با تشخیص استعداد و پتانسیل کودکان آنها را به سوی رشته‌های خاصی از ورزش هدایت می‌کند. حال ما که همه چیز را از چین وارد می‌کنیم اما خوبی‌های آنها را نمی‌توانیم بگیریم اما از همه جهت فقط وابسته شدیم. به طوری که دو کشور شرقی ما را اداره می‌کنند! بنابراین اگر بتوانیم به سمتی حرکت کنیم که ورزش در مدارس جدی گرفته شود و به اندازه سایر دروس به آن اهمیت داده شود. اما متاسفانه آن‌قدر که به درس اهمیت داده می‌شود، ورزش جدی گرفته نمی‌شود و امروز کودکان ما جسم سالمی ندارند.

وی افزود: درباره ورزش همگانی تلاش زیادی شد و مجلس نیز بر این امر اصرار کرد تا دولت نیز همراه شود و همه بر آن بودند که ورزش همگانی نمود بیرونی پیدا کند. زیرا مجلس یک نیروی قانونگذار است و دولت و نهادهای اجرایی باید بر آن باشند تا قانون را پیاده کنند که یکی از این قوانین تاکید بر ورزش همگانی برای سالم و پرتحرک ماندن جامعه به ویژه زنان است. به این ترتیب اگر زن را به وسیله ورزش قوی کردیم، به نهاد جامعه‌پذیر آن یعنی خانواده، اموزش و پرورش و رسانه‌ها برمی‌گردد، به طوری که رسانه ها از جمله رسانه ملی با پخش برنامه‌های ورزشی جامعه را تشویق به تحرک و ورزش کند. پس از آن به سطح روان‌شناختی توانمندسازی زنان می‌رسیم، یعنی عزت‌نفس، خود ارزشمندی و اعتماد به نفس در فرد بالا برود. وقتی به سه فاکتور عزت نفس، خودارزشمندی و اعتماد به نفس اشاره می‌کنیم، یعنی من زن آن‌قدر اعتماد به نفس دارم که آن‌قدر ارایش نکنم که دیده شوم!

نماینده مجلس شورای اسلامی ادامه داد: بنابراین جامعه‌ای که دخترانش به جای اینکه بر ویژگی‌های ظاهری و درونی خودشان تاکید کنند و به سمت حفظ ظاهر پیش می‌روند، یک جای کار می‌لنگد. ما عادت کردیم، دائم بگوییم غربی‌ها برهنه و راحت و ... هستند، اما همان غربی‌ها مانند برخی از دختران ما آرایش نمی‌کنند! تنها در موارد خاصی به آرایش می‌پردازند. حال آنکه کشورهای خاورمیانه رکوردار مصرف لوازم آرایش هستند؟! چرا دختر ما باید این حس را داشته باشد، برای دیده شدن نیاز به آرایش زیاد دارد؟ زیرا ما سایر چیزها را از او گرفتیم. در ایران تعریفی که از زن ارائه می‌شود، ... نمی‌دانم باید چه بگویم به کسانی که زنان را این‌گونه می‌بینند این نوع نگاه به زن شرم‌آور است!

پروانه سلحشوری با ابراز تاسف از انعکاس تصویر زن در جامعه ایرانی اظهار کرد: چنین نگاهی به زنان خجالت‌آور است، به حدی که من به دلیل این‌گونه نگاه‌ها به زنان، بارها از خودم و زن بودنم بدم آمده است! در حالی که خودم می‌دانم در جامعه ایرانی حتی مردان هم مظلومند، چون زن را چون شیطانی ترسیم می‌کنند که در همه حال قرار است مرد را فریب دهد! و متاسفانه مردان، قربانیانی هستند که همواره فریب زنان را می‌خورند! بنابراین وقتی تعریف زن در جامعه در این سطح نازل است، چگونه انتظار داریم که دختران و زنانی داشته باشیم که اعتماد به نفس بالایی داشته باشند و بر نیروی درونی و قدرت جسمی خودشان تکیه کنند و در جامعه به درستی تحرک و زندگی کنند.

رهبری در دهه ۷۰ مشکلی با اعزام تیم‌های بانوان به خارج نداشت 

رفعت بیات دیگر مهمان این برنامه گفت: سال ۶۹ و در زمان ریاست‌جمهوری هاشمی‌رفسنجانی، مشاور معاون رییس‌جمهور در امور ورزش بانوان بودم، بد نیست که بگویم جنگ تحمیلی تمام شده بود و تیم می‌خواست به چین برود و به من پیشنهاد کردند که چند نفر از بانوان نیز همراه تیم بروند. آن موقع هنوز تیم‌های ملی بانوان نداشتیم. اما برخی تیم‌های ورزشی در حد قهرمانی کار می‌کردند و آن موقع تیم بسکتبال بانوان را سامان دادیم که به چین بروند، اما مشاهده کردیم که برخی مسئولان مقاومت می‌کنند، البته این مقاومت از طرف ریاست‌جمهوری نبود. اما عموما برای اعزام به خارج فدراسیون‌های بانوان مقاومت و مخالفت می‌شد، من برای رفع مشکل نامه‌ای خطاب به رهبری نوشتم.

وی افزود: در این نامه از ورزش بانوان دفاع کردم و شرح دادم حال که تیم‌های ایرانی به چین می‌رود، نیاز است که بانوان در حوزه ورزش با حفظ حجاب فعال باشند و در میادین جهانی حضور پیدا کنند، شادابی، قدرت و سلامت زن ورزشکار مسلمان را به جهان نشان دهند. همچنین در این نامه نام برخی از ورزش‌های بانوان و طرح لباس را ارائه کردیم. یکی از ورزش‌هایی که قرار بود، در مسابقات چین شرکت کنند، دوچرخه‌سواران بودند و لباسی که طراحی شد، لباس مناسبی بود. همچنین تنیس روی میز، گلف، شمشیربازی، اسب‌سواری، والیبال، بسکتبال همراه با طراحی لباسی که به نظرم از لباس‌های فعلی قشنگ‌تر و آزادتر بود، هم پرنسیب اسلامی داشت و هم ورزشی.

نماینده دوره هفتم مجلس شورای اسلامی ادامه داد: یادم است که این نامه را به هاشمی‌رفسنجانی دادم که رهبری در جواب پاسخ داده بودند که با رعایت شئونات اسلامی مشکلی نیست. بعد از آن هاشمی رفسنجانی گفت هر کاری که لازم است برای اعزام تیم بانوان به چین انجام شود، بگویید انجام بدهند، من حمایت می‌کنم. این اتفاقات سال ۶۹ و ۷۰ اتفاق افتاد در آن شرایط و جوی که با امروز خیلی تفاوت داشت. زمانی که به تربیت بدنی رفتم، قهرمانان زن پراکنده شده و هر کس به گوشه‌ای رفته بود که سعی کردیم تیم‌ها را جمع کنیم و سر و سامانی بدهیم. ابتدا از تیم بسکتبال آغاز کردیم و تیم را با مخالفت‌های بسیاری سرو سامان دادیم و برای اعزام به چین آماده کردیم. این تیم فقط قصد داشت که بازیهای چین را از نزدیک ببیند نه اینکه بازی کند و در این میان حتی رفتن تیم بانوان به چین اشکال داشت. آن زمان فردی که رئیس فدراسیون شنا بود، گفته بود که اگر بانوان به چین بروند، فاسد می‌شوند، به این فرد پاسخ دادم، خود شما که می‌روی و شنا را می‌بینی! فاسد نمی‌شوی، این که تنها بسکتبال است.

پژوهش‌های قالبی جز اتلاف بودجه ملی، گرهی را باز نمی‌کند

ساعده سیما با اشاره به سطحی گذر کردن از مسائل جوانان و عواقب آن عنوان کرد: امروز باید از گسست نسلی صحبت کنیم، در واقع یک قطع ارتباط بین نسل‌ها اتفاق افتاده است که اگر حتی بخواهیم از این واقعیت چشم‌پوشی کنیم، چیز دیگری از آن بیرون می‌آید و تجربه این را نشان داده است که بررسی نکردن مسائل و لاپوشانی آنها باعث شد که با انبوهی از مشکلات در میان جوانان مواجه شویم. تجربه عینی نگاه نکردن به تفاوت‌ها باعث شده که در خانواده‌ها فرزندان با تفاوت سنی کم حرف یکدیگر را نمی‌فهمند. گویی دیگر نمی‌توان با یک نسل پایین‌تر ارتباط برقرار کرد! من متولد دهه ۶۰ هستم، اما گاهی تصور می‌کنم نمی‌توانم صحبت‌های یک فرد متولد دهه ۸۰ را نمی‌توانم بفهمم. مشکل به دلیل نفهمیدن من نیست، بلکه به دلیل پیشرفت جامعه و ارتباطات آن است.

وی افزود: در ابتدای نشست به ده‌ها عنوان پژوهشی درباره مسائل زنان و دختران در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات اشاره شد، باید بگویم امروز دانشگاه‌ها پر از پژوهش‌هایی است که درباره قشر جوان انجام شده است. امروز باید پرسید جای پژوهش‌های کاربردی کجاست؟ امروز من که به عنوان یک فردی که در معاونت زنان ریاست‌جمهوری کار می‌کنم، از این پژوهش‌ها خبر ندارم. در این پژوهش‌ها بودجه دولتی و ملی صرف شده و به هر حال بیت‌المال مصرف شده است، اما خروجی آن چه بوده است؟ برای من به عنوان فعال در حوزه زنان اطلاع رسانی نشده است، چگونه باید به کار یک دختر دهه ۶۰ و بی‌اطلاع از وجود چنین پژوهشگاهی بیاید! پژوهش برای دختران و جوانانی که دغدغه‌هایش متفاوت با نگاه و مسائل ماست، چه کارکردی داشته است؟!