هر روز اول آوریل است

به گزارش روزنامه ایران، یکی از جلوه‌های بروز این بحران خلاقیت، دروغ سیزده یا اول آوریل است که متأسفانه امسال در حد توانایی‌مان و شایسته نام ایران ظاهر نشدیم. یعنی آنقدر درگیر سیخ و منقل و گوجه و گره سبزه و عنایت به طبیعت بودیم که دروغ سیزده یادمان رفت، البته بعضی کارشناسان معتقدند ما یادمان نرفته و این بی‌توجهی کاملاً عامدانه بوده. یعنی ما چند سال امتحان کردیم، دیدیم یک دروغ بزرگ در سال زیاد هیجان خاصی ایجاد نمی‌کند. (برای سورپرایز تولد کسی که هر روز کرفس می‌خورد یک کرفس بزرگتر که هدیه نمی‌دهند!)

برای همین تصمیم گرفتیم سیصد و شصت و چهار روزِ سال را به دروغ‌های بزرگ اختصاص دهیم که در روز اول آوریل وقتی به هم راستش را می‌گوییم خوشحال شویم و قدر صداقت را بدانیم. یک ویژگی منحصر به فردی هم که داریم این است که از دروغ‌های کوچک اصلاً خوش مان نمی‌آید. غرورمان را جریحه دار می‌کند.

معتقدیم دروغ باید بزرگ، باشکوه و در حد عظمت ما باشد، مثلاً وقتی فهمیدیم درج لوگوی پپسی روی ماه خالی‌بندی بوده و شش ساعت الکی به ماه زل زده بودیم خیلی عصبانی شدیم و با هجوم به اینستاگرام برند مذکور با بستگان نسبی و سببی ایشان پیوندی وثیق برقرار کردیم ولی در مورد دروغ‌های بزرگ خیلی ریلکسیم، مثلاً الان برای کاندیداهای انتخابات تا موعد رأی گیری‌ها اول آوریل است؛هر چی به انتخابات نزدیک‌تر می‌شویم اول آوریل‌تر می‌شود. ما هم بسیار از این موضوع استقبال می‌کنیم. چون به هرحال بعضی دروغ‌ها آنقدر بزرگ است که احساس می‌کنیم‌ شأن ما برعکس قضیه پپسی و کج شدن برج میلاد حفظ می‌شود.

مثلاً طرف می‌گوید اگر رئیس جمهوری شوم دویست و پنجاه هزار تومان یارانه می‌دهم. هر جای دیگر باشد یا می‌گذارند به پای دروغ اول آوریل و می‌خندند یا با ترحم می‌گویند «آخی، طفلی» و رد می‌شوند یا انتقاد می‌کنند که این حرف‌ها چیه؟ مگر مملکت کمیته امداد است؟ لااقل می‌خواهی دروغ بگویی وعده شغل بده جای این حرف ها. ولی خب ما نخستین واکنش مان این است که اول تعداد زن و بچه مان را می‌شمریم که کلاً در ماه چقدر گیرمان می‌آید، بعد هم طی یک دیالوگ اجتماعی شدیداً به این قضیه واکنش نشان می‌دهیم و می‌گوییم: خدا پدرشو بیامرزه، برعکس قبلیا به فکر مردمه و از جنس مردمه... در کل می‌خواهم بگویم تا می‌توانید دروغ‌های بزرگ بگویید، هم ما خوش مان می‌آید هم مرحوم گوبلز!

آیدین سیارسریع