تختی، نامی که فراموش نخواهد شد

غلامرضا تختی (۵ شهریور ۱۳۰۹ در تهران - ۱۷ دی ۱۳۴۶ در تهران) «جهان‌پهلوان»، فعال سیاسی و عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران بود.تختی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن با امامعلی حبیبی نخستین مدال‌های طلای تاریخ ورزش ایران را در بازی‌های المپیک کسب کردند. او با یک مدال طلا و دو مدال نقره المپیک، دو طلا و دو نقره قهرمانی جهان و یک طلای بازی‌های آسیایی در فهرست برترین‌های قرن فدراسیون جهانی کشتی در جایگاه سیزدهم قرار دارد.

تختی در ۱۷ دی ۱۳۴۶ در اتاقش در هتل آتلانتیک تهران درگذشت. او دو روز قبل از مرگش یعنی ۱۵ دی، وصیت‌نامه اش را در دفترخانه اسناد رسمی شماره ۲۰۲ تحت شماره ۳۴۲۸ و با تعیین کاظم حسیبی به‌عنوان سرپرست فرزندش بابک (که تنها ۴ ماه داشت)؛ به ثبت رسانده بود. درباره دلایل مرگ او اختلاف‌نظرهای زیادی وجود دارد.غلامرضا تختی از سال ۱۳۴۲ بارها به ساواک احضار شد. اطرافیان شاه با ناکامی از نزدیک کردن او به دربار و حکومت، فشارها را بر تختی افزایش دادند.

حتی در مواردی تختی از ورود به ورزشگاه‌ها منع می‌شد. تختی انسانی عمیقا دردمند، و ورزش برای او وسیله نیل به اهداف اجتماعی‌اش بوده است. او هنگام زلزله بوئین‌زهرا دست به کاری بزرگ زد و به کمک آسیب‌دیدگان شتافت که به الگویی برای دیگر ورزشکاران بعد از خودش تبدیل شد. لطف‌الله میثمی از مبارزان دوران پهلوی درباره جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای مردم بوئین‌زهرا ازسوی تختی می‌گوید: «تختی در این حادثه به‌صورت خودجوش توانست سیل عظیمی از کمک‌های مردمی را به حادثه‌دیدگان زلزله برساند که این نیز از محبوبیت او ناشی می‌شد.

خاطرم هست وقتی او کشکول به‌ دست می‌گرفت و پول جمع می‌کرد، مدتی نمی‌گذشت که کشکول پر می‌شد؛ چرا که مردم برای کمک سر از پا نمی‌شناختند. در خیابان وحدت اسلامی (شاهپور سابق) این صحنه‌ها مکرر خلق می‌شد. وقتی تختی کشکول را می‌چرخاند، جمعیتی عظیم حول او می‌آمدند تا در کمک‌رسانی به حادثه‌دیدگان زلزله سهیم باشند. یک بار خانمی که خود به لحاظ مالی، استطاعتی نداشت، چادر خود را تقدیم کرد که این صحنه همه را منقلب کرد.»