افزایش ۲۱ درصدی هزینه در شهرها
بررسی های وزارت كار نشان می دهد كه متوسط هزینه های سالیانه یك خانواده شهری در سال ۹۸ افزایش ۲۱ درصدی یافته و به بیش از ۴۸ میلیون تومان در سال رسیده است. این در حالیست كه در سال ۹۷ متوسط هزینه یك خانواده شهری ۴۰ میلیون تومان بود. بر اساس گزارشی كه وزارت كار منتشر كرده متوسط درآمد خانواده های شهرنشین نیز رشد ۲۴ درصدی داشته و از ۴۴ میلیون و ۹۵۰ هزار تومان به ۵۴ میلیون تومان در سال گذشته رسیده است. آمار مربوط به درآمد و هزینه خانواده های شهری از سال ۹۰ تا ۹۸ نشان می دهد در كمتر از یك دهه، رشد درآمدها ۳۱۵ درصد بوده و از ۱۳ میلیون تومان به ۵۴ میلیون تومان رسیده و بیشترین جهش نیز طی سال ۹۷ تا ۹۸ رخ داده كه متوسط درآمدها افزایش ۲۴.۴ درصدی داشت. هزینه نیز طی سال های ۹۰ تا ۹۸ افزایش ۲۶۲ درصدی داشته و از ۱۳ میلیون و ۴۷۴ هزار تومان به ۴۸ میلیون و ۶۴۳ هزار تومان رسید. بیشترین جهش هزینه ها در شهرها نیز مانند افزایش درآمدها در فاصله سال های ۹۷ تا ۹۸ بوده كه ۲۰.۷ درصد بیشتر شده است.
۲۱۱ درصد افزایش هزینه در خانواده های روستایی
هزینه یك خانواده روستایی طی سال های ۹۰ تا ۹۸ افزایش ۲۱۱ درصدی داشته و از ۸ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان به ۲۶ میلیون و ۵۹۶ هزار تومان رسید. طی این سال ها متوسط درآمد برای خانواده های ساكن در روستا افزایش ۲۷۵ درصدی داشته و از حدود ۸ میلیون تومان به ۲۹ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان رسید. بیشترین جهش درآمدی در خانواده های روستایی مانند خانواده های شهری در فاصله سال های ۹۷ تا ۹۸ رخ داد كه منجر به افزایش ۲۷.۴ درصدی شد. در این فاصله زمانی هزینه ها نیز افزایش ۲۲ درصدی یافت.
بیشتر شهری ها،« سایر درآمدها» دارند
در بخش دیگری از گزارش وزارت كار، سهم منابع درآمدی از كل درآمد خانوارها نیز محاسبه شده كه بر اساس آن، بیش از نیمی از درآمد خانوارهای شهری از محل« سایر درآمدها» كه ممكن است اجاره بهای مسكن شخصی، یارانه یا حقوق بازنشستگی باشد. بر همین اساس در سال گذشته ، ۳۲.۵ درصد از سهم درآمد شهرنشینان را حقوق و دستمزد تشكیل می دهد. نسبت« سایر درآمدها» و حقوق و دستمزد در منابع درآمدی روستاییان نیز مانند شهرهاست. به گونه ای كه در سال گذشته سهم این دو ۳۵.۸ و ۳۰.۷ درصد بوده است. این نسبت در سال ۹۰ برای روستاییان ۴۵.۴ و ۲۶.۸ درصد و برای شهرنشینان ۵۵.۲ و ۲۹.۴ درصد گزارش شده است. با مقایسه آمار می توان دریافت در این سال ها « حقوق بگیری» افزا ش بیشتری پیدا كرده، چراكه نوسانات اقتصادی مانند تحریم، ناتوانی در فروش نفت، تصمیم های یك شبه در خصوص ممنوعیت واردات یا صادرات باعث شده افراد سراغ درآمدهایی بروند كه بدانند دائمی است و سر وقت پرداخت می شود، حتی اگر مهم ترین منبع درآمدی شان نباشد.
شكاف میان حقوق و كل درآمد شهری ها؛ ۳۶ میلیون تومان
در بخش دیگری از این گزارش نسبت حداقل حقوق سالیانه كارگران به متوسط درآمد سالیانه برای یك خانوار در شهر و روستا نیز بررسی شده كه بر اساس آن یك خانواده شهری در سال قبل ۳۴ درصد از منابع درآمدی كه در اختیار دارد، از حقوق و دستمزد کسب می کند ، چراكه متوسط درآمد سالیانه یك كارگر در سال ۹۸ حدود ۱۸ میلیون و ۴۵۵ هزار تومان گزارش شده كه فاصله میان درآمد یك كارگر با متوسط درآمد سالانه یك خانواده شهری را از محل سایر درآمدها یا مشاغل آزاد پر می شود. این فاصله در سال قبل ۳۶ میلیون تومان بود كه بیشترین شكاف از سال ۹۰ تاكنون است. اگرچه اوضاع برای خانواده های روستایی نیز به خوبی پیش نمی رود، اما شكاف میان حقوق سالانه با كل درآمد كمتر از خانواده های شهری است. در سال گذشته نسبت حداقل حقوق سالیانه كارگران به متوسط درآمد سالانه برای آنها حدود ۶۲ درصد و شكاف میان دستمزد و دستمزد یك كارگر با درآمد این خانواده ها ۱۱ میلیون و ۳۰۰ هزار تومان برآورد شد كه زیادترین فاصله از سال ۹۰ تا ۹۸ است. به نظر می رسد با افزایش نوسان اقتصادی و تورم در سال های اخیر، خانواده ها به فكر افزایش منابع درآمدی خود بودند و سعی می كردند گزینه« حقوق بگیری» را به عنوان یكی از گزینه های تامین منبع درآمدی در شرایط بی ثباتی و نااطمینانی اقتصادی داشته باشند.
برای شهری ها
در برآوردهای وزارت كار، نسبت حداقل دستمزد سالیانه یك كارگر به متوسط هزینه هایی كه در یك سال دارد برای خانواده شهری ۳۸ درصد است. به بیان دیگر یك خانواده شهری اگر فقط بخواهد با حقوق زندگی خود را بگذراند، فقط ۳۸ درصد از هزینه هایش را میتواند پوشش دهد. این نسبت برای خانواده روستایی حدود ۷۰ درصد است. بر اساس آمارها در سال قبل فاصله بین حداقل دستمزد و حقوق سالیانه كارگران با هزینه های سالانه در شهرها حدود ۳۰ میلیون و ۲۹۹ هزار تومان و در روستاها ۸ میلیون و ۱۴۱هزار تومان تخمین زده شده است.
- 17
- 3
