کشف های باستان شناسی با هواپیمای بدون سرنشین

باستان شناسان می‌دانند که آثار دفن شده نسبت به محیط اطرافشان، نشانه‌های متفاوتی از خود بروز می‌دهند. با این حال پروازهای کم ارتفاع و مجهز به واحدهای حرارتی، علاوه بر اینکه هزینه زیادی دارند خطرناک هم هستند. اما امروزه هواپیماهای بدون سرنشین می‌توانند چیزهایی را ببینند که باستان شناسان قبلا فقط آرزوی آن را داشتند. عملکرد، هزینه و پردازش اطلاعات در این هواپیما‌ها تا حد زیادی بهبود یافته است. کشف‌های اخیر ثابت می‌کند که هواپیماهای بدون سرنشین، آینده باستان شناسی هستند.

خانه مردگان

در جولای ۲۰۱۷، محققان یک «خانه مردگان» ۵۶۰۰ ساله در انگلستان یافتند. این سایت که بین اوبوری و استون هنج قرار دارد، مسطح شده است. عکس‌های هوایی هواپیماهای بدون سرنشین ساختارهای پنهانی را نشان می‌دهد: یک تپه تدفین بلند در منطقه‌ای که مغز گربه نامیده می‌شود. قدمت این سایت تدفین باستانی به دوران نئولیتیک بازمی گردد و ممکن است اجداد سازندگان استون هنج در آن دفن شده باشند.

دو خندق از کنار ساختمان مرکزی عبور می‌کنند. محققان معتقدند که خاک این خندق‌ها ساختمان مرکزی را با یک تپه پوشانده است. خانه مردگان به زمان آغاز کشاورزی در بریتانیا بازمی گردد. محققان مطمئن نیستند که چرا سایت‌های باستانی زیادی در دشت سالزبری وجود دارد. برخی فکر می‌کنند که فقدان سکونتگاه‌های مدرن در این منطقه از نابودی آن‌ها جلوگیری کرده است. برخی دیگر هم معتقدند که دره رودخانه‌های آون و کنت اهمیت زیادی برای ساکنان باستانی بریتانیا داشته است.

خاکریز‌های آمازونی‌های باستان

در اوایل سال ۲۰۱۷، محققان خاکریزهای مردم آمازون باستان را در برزیل کشف کردند. این ساختارهای ۲۰۰۰ ساله زیر خاک و درختان پنهان بودند و توسط هواپیماهای بدون سرنشین کشف شدند. دیوار محوطه داخلی و طراحی خندق خارجی مقدمات هنج کلاسیک هستند. فاز اولیه ساخت استون هنج هم طراحی نسبتا مشابهی داشت. محققان بر این باورند که این خاکریزهای باستانی هدف مشابهی با همتایان نوسنگی اروپائیشان به عنوان سایت گردهمایی عمومی و مذهبی داشته اند.

تاکنون ۴۵۰ خاکریز کشف شده است. این کشف ایده آمازون غربی را به عنوان یک «اکوسیستم بکر» به چالش می‌کشد. محققان اکنون بر این باورند که مردم بومی قبل از ورود اروپائی‌ها و استفاده ویرانگرشان از زمین، جنگل‌ها را مدیریت می‌کرده اند. باوجود ۶۰۰۰ سال بازسازی گیاهی و تاریخ آتش سوزی در این سایت، محققان معتقدند که ژئوگلیف ها نبوغ آن‌ها را در امرارمعاش نشان می دهد که منجر به نابودی جنگل نمی‌شده و به اهمیت دانش بومی برای پیداکردن جایگزین‌های پایدارتر استفاده از زمین اشاره می‌کنند.

شهر گمشده اسکندر

اولین بار در عکس‌های ماهواره جاسوسی دهه ۱۹۶۰ بود که «قالاتکا دربند» دیده شد. اما در سال ۱۹۹۶ و در دوران صدام حسین که کردستان عراق را کنترل می‌کرد، این شهر باستانی غیرقابل دسترسی بود. با این حال، در سال ۲۰۰۷، افزایش امنیت اجازه داد تیمی از باستان شناسان عراقی و بریتانیایی محل شهرگمشده قالاتکا دربند را تایید کنند که در سال ۳۳۱ قبل از میلاد توسط اسکندر کبیر بنا شده بود.

هواپیماهای بدون سرنشین نقش مهمی در مکانیابی این سایت داشتند. کل این سایت با استفاده از هواپیمای بدون سرنشین در بهار پوشش داده شد و تحلیل هایی انجام شد که قبلا در بین النهرین اصلا انجام نشده بود. وجود ساختارهای زیرزمینی مانند دیوار‌ها روی رشد محصولاتی مثل گندم و جو تاثیر می‌گذاشت و باعث تغییر رنگ آن‌ها می‌شد. این تفاوت‌ها به راحتی از بالا و توسط هواپیماهای بدون سرنشین قابل تشخیص بودند.

راه بلو جی (Blue J)

در ژوئن ۲۰۱۳ باستان شناسان از یک هواپیمای بدون سرنشین مجهز به دوربین‌های حرارتی برای بررسی سکونتگاه باستانی آمریکایی‌های بومی در نیومکزیکو استفاده کردند. ۶۰ خانه باستانی ۱۰۰۰ ساله روستای بلو جی با سنگ و گیاه پوشیده شده بودند. این سایت در اصل در دهه ۱۹۷۰ شناسایی شد و تنها بخشی از آن مورد کاوش قرار گرفته بود. تیم جدید هم ساختمان هایی را مورد بررسی قرار داد که در کشف اولیه گزارش شده بودند و هم ساختمان هایی که قبلا شناسایی نشده بودند.

سنگ‌های مدفون گرما را متفاوت از خاک نگه می‌داشتند. تصویربرداری حرارتی نقشه‌های گرمایی ارائه می‌داد که ساختارهای زیرزمینی را مشخص می‌کرد. باستان شناسان از قبل می‌دانستند که دوربین‌های حرارتی برای پیدا کردن جهان مدفون مورد نیاز است. بااین حال، تا همین اواخر که هواپیماهای بدون سرنشین به وجود آمدند، هیچ راه ساده و مقرون به صرفه‌ای برای انجام این کار نداشتند. داخل دیوارهای میدان، محققان یک دایره تیره یافتند که ممکن است نشان دهنده «کیوا» باشد؛ یک ساختار دایره‌ای شکل که برای گردهمایی‌های عمومی و مذهبی استفاده می‌شده است. کیواهای زیرزمینی و خانه‌های بزرگ و مهم نشانه هایی از فرهنگ سرخپوستان چاکو هستند.

پنهان در دشت پترا

پترا، واقع در جنوب اردن، پایتخت باستانی نباطی‌ها است. این شهر که در اواسط قرن دوم پیش از میلاد ساخته شده، تا اواخر دوران بیزانس تقریبا متروکه شده بود. تا سال ۲۰۱۶ باستان شناسان نمی‌دانستند که ساختمانی تقریبا به طول استخر المپیک و دو برابر عرض آن در دشت پنهان بوده است. عکاسی هواپیماهای بدون سرنشین طرح یک ساختمان را در ۸۰۰ متری شهر باستانی کاروان مشخص کرد. یک بنای بزرگ با ابعاد ۵۶ و ۴۹ متر که یک محوطه کوچکتر که زمانی سنگفرش بوده را دربرمی گرفت. ستون‌ها یک راه پله عظیم در لبه شرقی را آراسته بودند. محوطه داخلی یک ساختمان کوچکتر با ابعاد ۸.۵ مترمربع داشت که به راه پله‌های شرقی باز می‌شد. هیچ ساختمان مشابهی در پترا شناخته نشده و کاربرد آن یک راز باقی مانده است. سفال هایی از اواسط قرن دوم قبل از میلاد نشان می‌دهد که قدمت آن به دوره اولیه ساخت پترا بازمی گردد.

آپنین آلپینر باستانی

باستان شناسان مدت هاست که با سامنیت‌ها که زمانی در کوه‌های آپنین ایتالیا زندگی می‌کردند آشنایی دارند. بااین حال، زمین‌های ناهموار، حفاری و عکاسی هوایی را در این منطقه تقریبا غیرممکن کرده بود و بیشتر فرهنگ آن‌ها تا همین اواخر یک راز باقی مانده بود. در سپتامبر ۲۰۱۶ محققان نشانه هایی از سامنیت‌ها را گزارش کردند که با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین کشف شده بود. به گزارش دانشگاه لیدن، ما اکنون دید کاملی از ساختار داخلی این سکونتگاه داریم. محققان از اینکه تراکم و در عین حال نظم سامنیت‌ها شگفت زده شدند. معابد سامنیت‌ها که قبلا طی ساخت و ساز‌ها کشف شده بود همچنان باستان شناسان را گیج می‌کند. برخی معتقدند که این سایت‌های باستانی در واقع ایستگاه‌های جاده‌ای و مکان هایی بودند که کالا و اطلاعات مبادله می‌شد و برخی دیگر حدس می‌زنند که آن‌ها مرز قلمروی سامنیت‌ها را مخشص می‌کرده اند.

نگاشت موکه

معاون وزیر میراث فرهنگی پرو معتقد است که هواپیماهای بدون سرنشین می‌توانند «لحظه قبل و بعد در باستان شناسی» را نشان دهند. او یکی از پیشگامان استفاده از کاوش‌های هوایی در کشورش است و از هواپیماهای بدون سرنشین برای نشان دادن شواهد تمدن ۱۳۰۰ ساله موکه در امتداد ساحل اقیانوس آرام استفاده کرده است. تصاویر دو بعدی هواپیماهای بدون سرنشین به محققان اجازه می‌دهد ماکت‌های سه بعدی با جزئیات دقیق بسازند. استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای نگاشت این بقایای در حال ناپدیدشدن ضروری است. این سایت‌ها از هر لحاظ در معرض تهدید قرار دارند. او نه تنها از هواپیمای بدون سرنشین برای نقشه نگاری بلکه برای نظارت و نگهبانی از این سایت‌ها استفاده می‌کند.

قلعه پادشاهان سیلند

در مارس ۲۰۱۷، تیمی از باستان شناسان بریتانیایی-عراقی شهر باستانی تل خیبر را با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین کشف کردند. تا همین اواخر، پادشاهان سیلند که بر سرزمین‌های وسیع عصر برنز عراق بین سال‌های ۱۷۳۰ تا ۱۴۶۰ قبل از میلاد حکومت می‌کردند، تنها از طریق اسناد دست نویسی که توسط حکام دیگر ایجاد شده بود، شناخته می‌شدند و محققان هرگز شواهد باستان شناسی درباره آن‌ها در زمین پیدا نکرده بودند.

بقایای خیبر از روی زمین غیرقابل شناسایی است. قرن‌ها رسوب این سایت را تبدیل به یک تحدب غیرقابل تشخیص کرده است. با این حال، عکس‌های هواپیماهای بدون سرنشین طرح این سکونتگاه باستانی و همچنین ساختمان‌های اسرارآمیز و بزرگ درون آن را آشکار می‌کند. یک دیوار دفاعی با برج‌های مراقبت این فضای ۴۴۰۰ مترمربعی را محصور می‌کند. کاربرد این سایت هنوز یک راز است.