روزه‌داری و كنترل قند خون

همه پزشکان در روزهای ماه مبارک رمضان باید پاسخگوی پرسش های متعدد بیماران در مورد تاثیر روزه داری روی روند بیماری ها باشند.

حملات افت قند خون در مورد بیمارانی كه دچار دیابت نوع یك هستند یعنی آن دسته كه در كودكی یا نوجوانی به بیماری مبتلا شده‌اند و از ابتدا انسولین دریافت می‌كنند، رایج است، اما پس ازمدتی كه از شروع بیماری می‌گذرد علائم افت قند خون در این بیماران مخفی می‌ماند و به عبارتی بیمار بدون این‌كه متوجه شود دچار افت قند می‌شود.

با این وصف افت قند خون كه یكی از خطرناك‌ترین عوارض دیابت است به عنوان اصلی‌ترین خطر روزه‌داری باید مورد توجه باشد و بیمارانی كه سابقه حملات افت قند دارند تا حد امكان باید از روزه‌داری امتناع كنند.

 بیشتر بیماران مبتلا به دیابت تیپ یك یا بیماران تیپ ۲ كه تحت درمان با انسولین هستند، برای اجتناب از افت قند، میزان انسولین روزانه را كاهش می‌دهند. گرچه با این روش احتمال وقوع حمله افت قند كم می‌شود، ولی كنترل دیابت ضعیف می‌شود و در ضمن بیمار مستعد ابتلا به كمای كتواسیدوز دیابتی كه واقعه‌ای بسیار خطرناك در این نوع دیابت است، خواهند بود.

همه دیابتی‌ها در مدت زمان بین افطار تا سحر باید آب فراوان بنوشند، زیرا كم آبی در ایجاد عوارض دیابتی بسیار دخیل است.

در حین روزه‌داری با استفاده مرتب از دستگاه گلوكومتر، بیمار می‌تواند از بالا رفتن یا پایین آمدن قند خون خود با خبر شده و اقدام لازم را به عمل آورد.

بیمارانی كه از داروهای دسته گلی‌بن‌كلامید استفاده می‌كنند: اگر روزانه یك بار این دارو را استفاده می‌كنند باید آن را قبل افطار استفاده و میزان آن را براساس گلوكومتری روزانه تنظیم كنند. در مورد بیمارانی كه دو بار در روز از این داروها استفاده می‌كنند، باید نصف دوز صبحگاهی را قبل سحر و معادل دوز مصرفی شب را ابتدای افطار مصرف كنند.

كسانی كه سه بار در روز به میزان یك قرص

۵۰۰ میلی‌گرم متفورمین می‌خورند باید دو قرص از این دارو را در آخر افطار و یك قرص را پایان سحری بخورند.

بیماران دیابتی تیپ دو كه انسولین مصرف می‌كنند باید انسولین طولانی اثرشان را قبل افطار بزنند و انسولین كوتاه اثرشان را قبل از وعده‌های غذا مثل روزهای معمولی بزنند با این تفاوت كه انسولین كوتاه اثر وعده صبح را باید به میزان نصف همیشه و قبل سحر بزنند.