به گزارش ایسنا به نقل از کالیفرنیا نیوز تایمز، پژوهشگران "دانشگاه بریتیش کلمبیا" (UBC) و مؤسسه پژوهش سرطان "BC Cancer"، ضعفی را در یک آنزیم کلیدی کشف کرده اند که سلول های سرطانی تومور جامد برای سازگاری و زنده ماندن هنگام کاهش سطح اکسیژن، به آن تکیه می کنند.
یافته های این پژوهش به پژوهشگران کمک می کند تا راهبردهای درمانی جدیدی را برای محدود کردن پیشروی تومورهای سرطانی جامد ارائه دهند.
تومورهای جامد برای به دست آوردن اکسیژن و مواد مغذی موردنیاز برای رشد خود، به ذخیره خون متکی هستند. با پیشروی تومور، رگ های خونی نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی را برای همه قسمت های تومور فراهم کنند و این موضوع به شکل شکل گیری مناطقی از اکسیژن کم می انجامد. این محیط کم اکسیژن با گذشت زمان، به تجمع اسید در داخل سلول های تومور می انجامد.
سلول ها برای غلبه بر این فشار، با آزادسازی آنزیم هایی که شرایط اسیدی محیط خود را خنثی می کنند، با شرایط سازگار می شوند و به سلول ها امکان می‌دهند نه تنها زنده بمانند، بلکه به شکل تهاجمی تری از تومور تبدیل شوند که میتواند به اندام های دیگر نیز گسترش یابد. یکی از این آنزیم ها، "CAIX" است.
دکتر "شوکت ددهار" (Shoukat Dedhar)، از پژوهشگران این پروژه گفت: سلول های سرطانی برای زنده ماندن، به آنزیم "CAIX" وابسته هستند که همین موضوع برای آن ها یک پاشنه آشیل و نقطه ضعف به شمار می رود. ما با مهار فعالیت این آنزیم می توانیم رشد سلول ها را به صورت مؤثر متوقف کنیم.
دکتر ددهار و همکارانش پیشتر یک ترکیب منحصر به فرد موسوم به "SLC- 0111" را که در حال حاضر در آزمایش های بالینی فاز یک در حال ارزیابی است، بعنوان یک مهارکننده قوی آنزیم CAIX شناسایی کردند. اگرچه مدل های پیش بالینی سرطان های پستان، لوزالمعده و مغز، کارآیی این ترکیب را در مهار رشد و گسترش تومور نشان داده اند اما سایر ویژگی های سلولی، اثر آنرا کاهش می دهند.
پژوهشگران در این پروژه، به بررسی ویژگی های سلولی و شناسایی سایر نقاط ضعف آنزیم CAIX با استفاده از یک ابزار قوی پرداختند. این ابزار به بررسی ویژگی های ژنتیکی یک سلول سرطانی می پردازد و یک ژن را به صورت سیستماتیک حذف می کند تا مشخص شود که با حذف یک آنزیم CAIX به همراه یک ژن خاص دیگر، می توان یک سلول سرطانی را از بین برد.
به گفته ددهار، نتایج این پژوهش، شگفت آور است و نقش غیرمنتظره پروتئین ها و فرآیندهایی را نشان می دهد که نوعی مرگ سلولی موسوم به "فروپتوز" (Ferroptosis) را کنترل می کند. این شکل از مرگ سلولی، زمانی اتفاق می افتد که آهن، متابولیسم و غشای سلولی تومور را ضعیف می کند.
ما اکنون می دانیم که آنزیم CAIX، مانع مرگ سلول های سرطانی و فروپتوز می شود. ترکیب مهارکننده های CAIX از جمله SLC- 0111 با ترکیباتی که فروپتوز را پدید می آورند، به مرگ سلول منجر می شود و توانایی رشد تومور را می گیرد.
در حال حاضر، یک تلاش بزرگ بین المللی برای شناسایی داروهایی که می توانند به فروپتوز منجر شوند، در حال انجام گرفتن است. این پژوهش، یک گام بزرگ در راستای این تلاش به شمار می رود.
این پژوهش، در مجله "Science Advances" به چاپ رسید.
- 11
- 2
