به گزارش ایسنا به نقل از وب سایت رسمی "دانشگاه راچستر" (University of Rochester)، مدت هاست که مشخص شده است که بین غذا و درد ارتباط وجود دارد زیرا افراد مبتلا به درد مزمن، اغلب با وزن خود دست و پنجه نرم می کنند. پژوهشگران "موسسه علوم اعصاب دل مونته" (Del Monte Institute for Neuroscience) در دانشگاه راچستر، در بررسی جدید خود دریافته اند زمانی که شخصی درد را تجربه می کند، مدارهایی در مغز که مسئول انگیزه و لذت هستند، تحت تأثیر قرار می گیرند.
"پل گها" (Paul Geha)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: یافته های این پژوهش ممکن است مکانیسم های فیزیولوژیکی جدیدی را نشان دهند که درد مزمن را با تغییر در عادات غذایی افراد مرتبط می سازد.
لذت بردن از غذا، ناشی از واکنش مغز ما نسبت به آنچه می خوریم است. پژوهشگران در این پروژه، واکنش مغز نسبت به قند و چربی را بررسی کردند. آن ها با استفاده از دسر ژلاتینی و پودینگ سعی کردند تا قند، چربی و بافت غذاها را تغییر دهند. پژوهشگران دریافتند که هیچ کدام از بیماران، تغییر در رفتار غذایی را با مصرف شکر تجربه نکردند ولی با مصرف چربی، این تجربه را داشتند.
کسانی که کمردرد حاد داشتند و بعدا بهبود یافتند، بیشتر احتمال داشت که لذت خوردن پودینگ را از دست بدهند و اختلال در سیگنال های سیری را نشان می دادند. در حالیکه افراد مبتلا به کمردرد حاد که دردشان تا یک سال ادامه داشت، این طور نبودند و در ابتدا همان تغییر را در رفتار غذایی خود نداشتند. بیماران مبتلا به کمردرد مزمن گزارش دادند که غذاهای پرچرب و دارای کربوهیدرات مانند بستنی و کلوچه، به مرور زمان برای آنها مشکل ساز شدند و اسکن مغزی آن ها، اختلال سیگنال های سیری را نشان داد.
گها گفت:توجه به این نکته ضروری است که این تغییر در علاقه غذایی، تغییری را در میزان کالری دریافتی ایجاد نکرد. این یافته ها نشان می‌دهند که چاقی (Obesity) در بیماران مبتلا به درد مزمن ممکن است ناشی از عدم تحرک نباشد ولی میتواند نحوه غذا خوردن را تغییر دهد.
اسکن های مغزی شرکت کنندگان این پژوهش نشان داد که "هسته اکومبنس" (nucleus accumbens) ممکن است سرنخ هایی را در مورد این موضوع ارائه دهد که چه کسی در معرض خطر تغییر بلندمدت رفتار غذایی قرار دارد. هسته اکومبنس، ناحیه کوچکی از مغز است که بیشتر به علت نقش خود در تصمیم گیری شناخته می شود. پژوهشگران دریافتند که ساختار این ناحیه از مغز در بیمارانی که تغییراتی را در رفتار غذایی خود داشتند ولی درد آن ها مزمن نبود، طبیعی است.
بیمارانی که رفتار غذایی آنها طبیعی بود اما دردشان مزمن شد، هسته اکومبنس کوچکتری داشتند. جالب اینجاست که هسته اکومبنس، رتبه بندی لذت را فقط در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن پیش بینی می کند و نشان می دهد که این ناحیه در رفتار بیماران مبتلا به درد مزمن، حیاتی است. پژوهش قبلی گها نشان داده بود که کوچک بودن هسته اکومبنس میتواند نشان دهد که آیا شخص بیشتر در معرض خطر ابتلا به درد مزمن قرار دارد یا خیر.
این پژوهش، در مجله "PLOS ONE" به چاپ رسید.
- 12
- 6
