محققان دانشگاه استرالیای غربی، روشی را برای اندازه گیری فشار مایع مغزی-نخاعی در انسان ایجاد کرده اند که این امر ممکن است آسیب وارد شده به بینایی فضانوردان در پروازهای فضایی طولانی مدت را کاهش دهد.
به گزارش ایسنا به نقل از تی ان، در این مطالعه یک گروه از محققان مؤسسه«Lions Eye Institute» و «مرکز فضایی بین المللی در دانشگاه استرالیای غربی» تکنیکی هوشمندانه برای اندازه‌گیری فشار مایع مغزی نخاعی ایجاد کرده اند.
مایع مغزی- نخاعی (Cerebro Spinal Fluid) که در اصطلاح پزشکی سی.اس.اف نام دارد مایعی شفاف و بدون رنگ موجود در مغز و نخاع است. این مایع دارای وزن مخصوص برابر ۱٫۰۰۷ میباشد و در شبکه مشیمیه ای بطن های( ونتریکول های) مغزی تولید می شود. این مایع، بعنوان یک بالشتک یا بافر برای مغز عمل می کند و ارائه حفاظتی اولیه و مکانیکی و نیز ایمونولوژیک برای مغز در داخل جمجمه را فراهم نموده و نیز نقشی حیاتی در سیستم خودتنظیم مغز در جریان خون مغزی را ایفا می کند.
«دانائیل اوبرشکوف» (Danail Obreschkow) استادیار مرکز بین المللی تحقیقات نجوم رادیویی و مدیر مرکز فضایی بین المللی در دانشگاه استرالیای غربی و یکی از نویسندگان این مقاله گفت که نتایج این مطالعه ممکن است برای غلبه بر نوعی کوری که اغلب در فضانوردان در پروازهای فضایی طولانی مدت ایجاد می شود، حیاتی باشد.
پروفسور اوبرشکوف گفت: سندرم عصبی چشمی مرتبط با فضا، یکی از جدی ترین خطرات برای فضانوردان در پروازهای طولانی مدت است و ناسا آنرا بعنوان یک چالش مهم در ماموریت های سرنشین دار آتی به مریخ شناسایی کرده است.
پروفسور «بیل مورگان» (Bill Morgan) مدیر موسسه مؤسسه«Lions Eye Institute» و نویسنده اصلی مطالعه گفت:بدن انسان با فشار دادن خون به سمت بالا و سر برای مقابله با اثرات گرانش استفاده می کند. در شرایط ریزگرانش، این امر می تواند به افزایش فشار متوسط در مایع مغزی نخاعی منجر شود که این کار تأثیر نامطلوبی بر شبکیه می گذارد و بینایی و سایر عملکردهای اندام های مهم را تخریب می کند. تا همین اواخر، این فشار تنها از طریق روش های تهاجمی مانند سوراخ کمری یا سوراخ جمجمه قابل تشخیص بود و اینها نیز تکنیک هایی بودند که دردناک و پرخطر بوده و نمی توان آن ها را به خوبی در شرایط ریزگرانش انجام داد.
این گروه از محققان اکنون یک روش ایمن و غیر تهاجمی برای اندازه گیری تغییرات فشار مایع مغزی نخاعی ایجاد کرده است.
پروفسور مورگان گفت:تمام رگ های خونی نبض های ریز ناشی از ضربان قلب را تجربه می کنند. قدرت ضربان در وریدهای ریز شبکیه در اصل باید به فشار مایع مغزی نخاعی بستگی داشته باشد. در این مطالعه، از یک دوربین چشمی ویژه برای اندازه گیری تغییرات ریز ضربان استفاده شد و در همان حال افراد در موقعیت های مختلف روی میز آزمایش قرار می گرفتند.
پروفسور اوبرشکوف اظهار‌کرد: آزمایش ها بر روی میز آزمایش که همانند تقلید از اثرات گرانش متغیر بر فشار مایع مغزی نخاعی بود تنها راه برای تغییر کنترل پذیر نیروی گرانش بر بدن انسان است و این کار به ما اجازه می دهد فشار مایع مغزی نخاعی را با افزایش های کوچک تغییر دهیم. همچنین ما را وادار به توسعه سیستم هایی کرد که میتوانند در هر موقعیت و وضعیتی مورد استفاده قرار گیرند.
این یافته ها مبنایی برای استفاده از یک دستگاه غیرتهاجمی قابل حمل دستی در شرایط ریزگرانشی فراهم می کند که میتواند فشار داخل جمجمه ای را در فضا کنترل کند که این کار در نهایت سلامت فضانوردان را در پروازهای طولانی مدت بهبود می بخشد.
یافته های این مطالعه در مجله «Nature in npj Microgravity» منتشر شده است.
- 10
- 6
