شواهد نشان می دهد که یکی از عجیب ترین موجودات جهان کلید سلامتی در دوران پیری را در دست دارد.
به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، وزن موش های حفار برهنه حدود ۳۰ گرم است، زندگی خود را در زیر زمین در جنوب صحرای آفریقا می گذرانند و اصلا قیافه بامزه ای ندارند، ولی زیست شناسی باورنکردنی و مقاومی در برابر پیری در زیر پوست چروکیده خود دارند.
موش حفار برهنه با نام علمی Heterocephalus glaber نام یک گونه از تیره موش های آفریقایی است. این جونده در شرق آفریقا زندگی می کند. موش صحرایی برهنه در سال ۱۸۴۲ میلادی توسط ادوارد روپل توصیف علمی شد. موش های برهنه در معابر طولانی که در زیر زمین حفر می کنند در گروه هایی که حداکثر به عدد ۱۰۰ می رسد ، زندگی می کنند.
این جوندگان تقریباً خز ندارند، به جز کمی مو روی پا، موهای نرم و تعدادی مو که در اطراف بدنشان پخش شده است. وزن آن نیز معمولاً بین۳۰ تا ۴۰ گرم، یعنی تقریباً به اندازه موش معمولی است. این جونده دندان های بزرگی دارد که از آنها برای حفاری معابر طولانی در زیر زمین استفاده می کند.
معروف است که موش های برهنه در گروه‌های اجتماعی پیچیده ای زندگی می کنند. موش های برهنه حشرات را شکار می کنند و می خورند. محل زندگی این جوندگان، بیابان های شرق آفریقا، عمدتاً در سومالی، اتیوپی و مناطقی از کنیا در زیر زمین است.
اما در حالی که موش معمولی نهایتاً چهار سال عمر می کند، موش برهنه می تواند تا سی سال زندگی کند. سوخت و ساز این جونده برای زندگی در محیط کم اکسیژن در زیر زمین سازگار شده است. این جونده فاقد گیرنده های حسِ درد در پوست خود است و هیچ دردی را در پوست خود احساس نمی کند.
یکی دیگر از ویژگی های نادر این جانور، عدم ابتلا به سرطان است. به همین دلیل، مورد توجه پژوهشگرانی است که از مواد ژنتیکی این جانور نقشه برداری کرده اند تا در مورد عمر طولانی و مقاوت در مقابل سرطان مطالعه کنند.
دانشمندان دانشگاه روچستر مدتی است که موش حفار برهنه را زیر نظر دارند و قبلاً شناسایی کرده بودند که چگونه مکانیسم های پیری سلولی منحصر به فرد آنها پایه و اساس طول عمر (Longevity) طولانی آن ها را تا ۴۱ سال تشکیل می دهد و طی آن حتی موش های ماده نیز بارور باقی می مانند و مقاومت در برابر بیماری های مرتبط با افزایش سن از خود نشان می دهند.
پژوهشگران با تکیه بر این دانش، موش ها را اصلاح ژنتیکی کردند تا نسخه موش حفار برهنه ژن «هیالورونان سنتاز ۲» را تولید کنند که پروتئینی تولید می کند که اسید هیالورونیک با وزن مولکولی بالا (HMW- HA) تولید می کند. در حالی که همه پستانداران «هیالورونان سنتاز ۲» دارند، نسخه موش حفار برهنه پیشرفت کرده است و بیان ژن قوی تری را به همراه دارد.
این اصلاح و پیشرفت، مستقیماً به بهبود سلامت کلی موش های برهنه پیر و افزایش تقریبی و متوسط ۴.۴ درصدی طول عمر آن ها منجر شده است.
ورا گوربونوا، پروفسور زیست شناسی و پزشکی در دانشگاه روچستر می گوید:مطالعه ما اثبات این اصل را ارائه می دهد که مکانیسم های منحصر به فرد طول عمر که در گونه های پستانداران با عمر طولانی تکامل یافته است، میتواند برای بهبود طول عمر پستانداران دیگر مصادره شود.
در حالی که این بهبود، به ویژه در حیواناتی که طول عمر آنها کمتر از ۱۸ ماه است، امکان دارد زیاد به نظر نرسد، اما ناچیز هم نیست. به عنوان مثال همین میزان افزایش برای یک انسان موجب افزایش عمر یک فرد ۸۰ ساله به ۸۳.۵ سال می شود.
اما این فقط اعداد روی کاغذ نیستند. موش های معمولی که نسخه ژن «هیالورونان سنتاز ۲» متعلق به موش های حفار برهنه به آنها تزریق شد، محافظت بهتری در برابر سرطان (cancer) از خود نشان دادند، التهاب کمتری در قسمت های مختلف بدنشان داشتند و روده بسیار سالم تری داشتند.
موش های حفار برهنه حدود ۱۰ برابر بیشتر از انسان ها HMW- HA دارند. جالب توجه است که هنگامی که این ترکیب از بدن آنها خارج شد، سلول های آنها بیشتر احتمال داشت که تومورهای سرطانی تشکیل دهند.
در حالی که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، دانشمندان بر این باورند که مزایای آن از تنظیم مستقیم سیستم ایمنی توسط HMW- HA ناشی می شود.
گوربونوا می گوید:از کشف HMW- HA در موش حفار برهنه تا نشان دادن اینکه HMW- HA سلامت موش ها را بهبود می بخشد، ۱۰ سال طول کشید. هدف بعدی ما انتقال این مزیت به انسان است.
آندری سلوانوف، استاد زیست شناسی در دانشگاه روچستر نیز گفت:ما امیدواریم که یافته های ما اولین و نه آخرین نمونه را ارائه کند که چگونه سازگاری های طول عمر از یک گونه با عمر طولانی میتواند برای طول عمر و سلامت انسان موثر واقع شود.
این پژوهش در مجله Nature منتشر شده است.
- 9
- 3
