به گزارش ایسنا، افسردگی، مشکل بهداشتی جهانی است که باعث ناراحتی مزمن، کمردرد، سردرد، بیخوابی، خشم و بدتر شدن روابط خانوادگی می شود. فعالیت بدنی، ازجمله ورزش های هوازی و بی هوازی، یوگا مثبت و تای چی میتواند به کاهش غم و اندوه کمک کند. ورزش جسمانی و افسردگی ارتباط پیچیده ای دارند که بر اساس جنسیت و وضعیت تاهل متفاوت است.
بر اساس نتایج تحقیقات، وضعیت تاهل نامناسب باعث کاهش مشارکت در فعالیت بدنی می شود، در حالی که وضعیت تاهل عالی آنرا ارتقا می دهد. جنسیت همچنین بر رفتار ورزشی تأثیر می گذارد، زیرا زنان متاهل نسبت به مردان متاهل فعالیت بدنی کمتری دارند.
در تحقیق حاضر، محققان بررسی کردند که آیا فعالیت بدنی بر خطر بیماری افسردگی در بزرگسالان متاهل تأثیر می گذارد یا خیر.
این گروه شامل ۱۵ هزار و ۶۰۷ فرد متاهل از تحقیقات پانل خانواده چین در سال ۲۰۲۰، بدون احتساب ۳۷۳۴ فرد با مصاحبه ناقص یا غیرمداوم و ۹۲۴۹ نفر با داده های از دست رفته یا عدم واجد شرایط بودن، بود که توسط موسسه نظرسنجی علوم اجتماعی در دانشگاه پکن انجام شد.
آنان خطر افسردگی را با استفاده از مقیاس افسردگی مرکز مطالعات اپیدمیولوژیک ارزیابی کردند و نمرات بالای ۲۰ نشان دهنده خطر بالا بود.
ارزیابی تمرین جسمانی، دوچرخه سواری و پیاده روی برای رفتن و برگشتن به محل کار را حذف کرد. این گروه از روش های آماری (آزمون ناپارامتریک کای اسکوئر، آزمون ناپارامتریک یو مان- ویتنی و رگرسیون لجستیک باینری) برای بررسی تأثیر ورزش بدنی بر خطر افسردگی در افراد متاهل استفاده کردند.
آنان همچنین عوامل مبدایی مرتبط با وضعیت روانی و رفتار فیزیکی، مانند سن، جنس، محل سکونت ، وضعیت تاهل و وضعیت کار را به حساب آوردند.
عوامل دیگر شامل روابط زناشویی، احساسات زندگی و روابط اجتماعی بود. مؤلفه های رابطه زناشویی مورد ارزیابی رضایت زناشویی در رابطه با مشارکت اقتصادی و خانگی طرفین و احساسات زندگی مورد بررسی شامل رضایت از زندگی، سلامت ذهنی و آمادگی جسمانی خود ادراکی بود.
مؤلفه های روابط اجتماعی مورد بررسی، روابط بین فردی ذهنی و شهرت اجتماعی ذهنی بودند. محققان تفاوت های جنسیتی را با مقایسه جداگانه بین گروه‌های کم خطر و پرخطر افسردگی بررسی کردند.
نتایج
در مجموع، ۳۶۵ (۴.۸ درصد) مرد و ۵۲۷ (۶.۶ درصد) زن در معرض خطر بالای افسردگی قرار داشتند. محققان دریافتند فعالیت بدنی با خطر افسردگی در میان شرکت کنندگان در تحقیق مرتبط است.
آنان به سطوح بالاتر افسردگی در مناطق روستایی، بخش غربی، سطح تحصیلات پایین و جمعیت میانسال تا پیر اشاره کردند.
تنها خطر قابل توجه در میان زنان دارای فرزندان زیر ۱۶ سال کشف شد، در حالیکه گروه زنان متاهل بدون فرزند زیر ۱۶ سال افسرده تر بودند. از نظر وضعیت شغلی، مردان بیکار بیشتر از زنان افسرده بودند. آزمون کای اسکوئر تفاوت معنی داری بین دو گروه نشان نداد.
آزمون مان- ویتنی تفاوت معنی داری را در وضعیت اجتماعی درک شده بین زنان متاهل و مردان متاهل نشان نداد. با این حال، مردان متاهل، تفاوت های بسیار قابل توجهی را در همه عوامل نشان دادند.
در میان افراد کم خطر، محققان تفاوت های مبتنی بر جنسیت را در فراوانی ورزش، رضایت زناشویی، کمک مالی، کمک های خانگی، سلامت عمومی و تندرستی ذهنی یافتند.
آنان تفاوت های جنسیتی را در رضایت زناشویی، مشارکت مالی، مشارکت های خانوار، سلامت عمومی خود ادراکی و موقعیت اجتماعی در میان افراد در معرض خطر نیز یافتند.
تفاوت های آماری معنی داری بر اساس جنسیت در فراوانی ورزش در بین افراد کم خطر وجود داشت، ولی هیچ یک در میان همتایان پرخطر آنان وجود نداشت.
یافته ها نشان می دهد که محققان باید تفاوت های جنسیتی را هنگام بررسی ارتباط بین ورزش جسمانی و خطر افسردگی در نظر بگیرند.
پس از ترکیب ویژگی های جمعیت شناسی و شناختی مهم، رگرسیون باینری نشان داد که رابطه بین دفعات ورزش و افسردگی در زنان از نظر آماری معنی دار است.
فعالیت بدنی با خطر افسردگی در زنان رابطه معکوس داشت، با این حال، ارتباط با افسردگی در مردان از نظر آماری معنی دار نبود.
رضایت بیشتر از زندگی، آمادگی جسمانی خود ادراک شده و سلامت ذهنی احتمال افسردگی را کاهش می دهد. رضایت زناشویی همچنین بر خطر افسردگی در زنان تأثیر می گذارد و رضایت بیشتر این خطر را کاهش می دهد. خطر افسردگی مردان با روابط بین فردی ذهنی مرتبط بود، ولی با خطر افسردگی زنان ارتباطی نداشت.
نتیجه گیری
یافته های تحقیق نشان داد که بین فعالیت بدنی و افسردگی در روابط زناشویی، به ویژه در میان زنان، رابطه منفی وجود دارد که نشان می دهد مقابله کردن با احساسات ناخوشایند در میان زنان متاهل ممکن است شادی و هماهنگی خانواده را بهبود بخشد.
اگرچه ارتباط معنی داری بین فعالیت بدنی و افسردگی در مردان متاهل وجود نداشت، ولی افسردگی همسر ممکن است بر عملکرد خانواده و خوشبختی زناشویی تاثیر بگذارد.
فعالیت بدنی میتواند به تسکین پریشانی روانی و حفظ هماهنگی خانواده کمک کند. این گزارش توجه بیشتر به سلامت روان زنان، تقویت شبکه های حمایت اجتماعی برای مشارکت زنان در ورزش، و غنی سازی منابع مادی و فرهنگی و فرصت ها را پیشنهاد می کند.
فعالیت بدنی منظم، به ویژه ورزش هایی که نیاز به مشارکت جمعی دارند، امکان دارد به پویایی خانواده کمک کند.
یافته های این تحقیق در مجله BMC Public Health منتشر شده است.
- 13
- 1
