نتایج نقشه‌برداری از مغز هنگام مکالمه

در این پژوهش از یک دستگاه پوشیدنی به نام دستگاه fNIRS (طیف‌نگاری کارکردی مادون قرمز نزدیک) برای تصویربرداری مغز افراد در زمان مکالمه استفاده شده‌است. در جریان آزمایش یک فرد انگلیسی زبان و دو فرد ترک زبان، داستانی واقعی از زندگی خود را به زبان مادری بیان ‌کردند. داستان‌های آنان ضبط و فعالیت مغزی آنها با fNIRS ثبت شد. سپس ۱۵ فرد انگلیسی زبان به این داستان‌ها گوش کردند.

پژوهشگران نواحی پیش پیشانی و آهیانه‌ای مغز این افراد را ـ که در عملکردهای شناختی و درک اهداف و نظرات دیگران دخیل است ـ بررسی کردند و دریافتند، فعالیت مغز فرد شنونده زمانی با مغز فرد گوینده همگام می‌شود که به داستانی گوش کند که به زبان قابل فهم او باشد. به نظر می‌رسد درک صحبت‌های مخاطب برای ایجاد همگامی بین مغز فرد گوینده و مخاطب ضروری است.

روش کار دستگاه fNIRS که در این پژوهش به کار رفته، به این صورت است که پرتو مادون قرمز به سطح پوست سر تابانده می‌شود. بخشی از نور تابیده شده جذب و بخشی از آن پخش می‌شود. با اندازه گیری تغییرات، مشخصه‌های امواج نوری بازتاب شده از سطح سر می‌توان فعالیت مغز را ارزیابی کرد. افزایش فعالیت مغزی باعث مصرف اکسیژن و در نتیجه افزایش جریان خون در آن ناحیه از مغز می‌شود که با fNIRS قابل اندازه‌گیری است.

برخلاف سایر فناوری‌های تصویربرداری مغزی که مثل ام‌آر‌آی نیاز به دستگاه‌های بزرگ دارند و حرکت نتایج آنها را خراب می‌کند، این دستگاه را می‌توان به شکل سربند به پیشانی بست و در شرایط طبیعی و خارج از فضای آزمایشگاه فعالیت‌های مغزی را بررسی کرد. با استفاده از روش‌هایی که به پژوهشگران آزادی عمل بیشتری می‌دهند، مطالعات مغزی می‌توانند به نتایج جدیدی درباره‌ عملکرد مغز ما در شرایط واقعی‌تر و تعاملات روزمره دست پیدا کنند و راه‌هایی برای بهبود این بخش از زندگی ما پیشنهاد کنند.