به گزارش ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی مدیکال اکسپرس، با اینکه اثر تریاک و مشتقات دارویی آن برای کاهش درد در میلیون ها نفر در سراسر جهان ثابت شده است، اما مدارک متقنی وجود دارد که نشان می دهد به شدت خصوصیت اعتیادآور دارد و به موارد فراوان سوء استفاده و مرگ و میر در بیماران معتاد به آن منجر شده است. دانشمندان به دلیل این عارضه جانبی به شدت جدی، به دنبال دارویی بودند که به همین اندازه اثرگذار باشد؛ ولی اعتیادآور نباشد.
محققان روی پپتیدهایی (پلمیرهای کوچک متشکل از چند اسید آمینه) کار کردند که به صورت طبیعی در بدن ظاهر می شوند و به گیرنده های اوپیوئید متصل هستند. یکی از نمونه های آن لئوانکفالین نوعی اندورفین است که در انتهای عصب تشکیل می شود. گفته می شود داروهایی که با الگوگیری از این پپتیدها ساخته می شوند به همان اندازه موثر و کمتر اعتیادآور هستند. اما تلاش های محققان برای تولید یک دارو به دلیل نفوذناپذیری سدخونی مغزی (محدوده جداکننده مایع برون سلولی مغز در سیستم اعصاب مرکزی و جریان خون گردشی در بدن؛ طوری که اگر مواد رنگی درون خون تزریق شود از این ماده درون مغز اثری دیده نیست)، بی نتیجه مانده بود. محققان برای حل این مشکل پپتیدهای عصبی لئوانفکالین را به نوعی لیپید به نام اسکالین متصل کردند و در نتیجه به دارویی رسیدند که قابلیت تزریق مستقیم به بخش هایی از بدن را داشت که دردمند بودند. آنها امیدوار بودند داروی یادشده موجب کاستن از درد با تاثیر بر سیستم عصبی پیرامونی شود نه با اثر گذاشتن بر مغز شود.
این محققان داروی خود را با تزریق به پنجه های متورم موش های آزمایشگاهی آزمایش کرده، سپس این قسمت از بدن را در معرض گرما قرار دادند تا واکنش های درد را بسنجند، هر چه واکنش کمتر، درد کمتر بود.
این محققان معتقدند موش ها بعد از تزریق داروهای مسکن جدید نشان دادند وضعیت بهتری از نظر درد دارند. آزمایش های بیشتر نشان داد دارو زمان بیشتری نسبت به مشتقات تریاک اثر دارد، همچنین از آنجا که با مغز در ارتباط نیست اعتیادآور نخواهد بود.
با وجود این آزمایش های بالینی بیشتری نیاز است، یکی از مشکلات استریلیزه کردن دارو بدون خراب کردن آن است. همچنین دارو باید روی نمونه های دیگر حیوانی و همچنین انسان های داوطلب آزمایش شود.
- 15
- 5
