به گزارش ایرنا به نقل از پایگاه خبری ساینس دیلی، اکثر داروها در بدن بصورت غیر تفکیک پذیر توسعه می یابند و به همین علت سلول خاصی را هدف قرار نمی دهند. گاهی الزامی است داروهایی مانند انواع آنتی بادی در گیرنده های خاصی روی سطح سلولی جا خوش کنند؛ ولی تا به حال سیستم کارامدی برای عرضه داروهای بیولوژیکی مستقیم به درون سلول وجود نداشته است و یا همراه با واکنش ها و عوارض ناخواسته بوده است. پژوهشگران همواره به دنبال روشی برای تحویل دقیق دارو، پروتئین و ژن به سلول خاص هستند.
پژوهشگران دانشکده پزشکی جان هاپکینز برای حل این مشکل راهکاری اندیشیده اند و موفق به ساخت نانومحفظه هایی از جنس پلیمر زیست تخریب پذیر شده اند. ایده ساخت این نانومحفظه با استفاده از خاصیت های ویروس ها شکل گرفته است که ظاهری تقریبا کروی دارند و حامل بارهای مثبت و منفی هستند. زمانیکه بار کلی ویروس خنثی باشد ( یعنی مجموعه بار منفی و مثبت برابر باشند)، ویروس میتواند به سلول نزدیک شود. داروهای بیولوژیکی، پروتئینهای بزرگ ابعاد و اسیدهای نوکلئیک باردار هستند و به همین علت از سطح سلول دفع می شوند.
پژوهشگران برای حل این مشکل از یک پلیمر زیست تخریب پذیر استفاده نموده اند. پلیمر یک اصطلاح کلی برای موادی است که از مولکول های مختلف ساخته می شود. در ساخت این پلیمر چهار رشته مولکولی مثل شاخه های درخت به هم بافته شده اند که در آب حل می شوند. این مولکول دارای بارهای مثبت و منفی است. با توازن بارهای مثبت و منفی، مولکول ها بنابر نوع بار و پیوند اتم های هیدروژن با داروهای بیولوژیکی هم جوار، کشیده یا فشرده می شوند. نتیجه این فرآیند یک نانوساختار با قابلیت درمانی است.
بارهای مثبت نانومحفظه با غشای سلول برهم کنش دارند و محفظه توسط یک بسته سلولی به اسم اندوزوم ( endosome) محاصره می شود. به وقت مناسب نانومحفظه اندوزوم را باز می کند و پلیمر تخریب می شود و دارو، ژن یا پروتئین وارد سلول می شود.
این شیوه در صورت موفقیت در آزمایش های بالینی برای انتقال موثر ترکیبات دارویی، انواع پروتئین و ژن های بزرگ ابعاد به سلول هدف کاربرد خواهد داشت. پژوهشگران در حال ثبت این اختراع هستند.
نتایج این مطالعه در نشریه Science Advances منتشر شده است.
- 11
- 2
