ساخت ریه آهنی برای کمک به بیماران کرونایی و جبران کمبود ونتیلاتورها

به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، یکی از منابعی که برای درمان بیماران مبتلا به کروناویروس (Coronaviruses) جدید یا همان کووید- ۱۹ با کم بود جدی مواجه است و نیاز به پشتیبانی دارد، ونتیلاتورها یا دستگاه های تنفس مصنوعی هستند. آن ها به تنفس در افرادی که ریه هایشان به شدت تحت تأثیر کروناویروس قرار دارد، کمک می کنند، اما این دستگاه ها با مشکلات زیادی رو به رو هستند.

بدیهی ترین مشکل این است که دستگاه های تنفس مصنوعی در سراسر دنیا کم هستند و مقامات بهداشت و سلامت در تلاش هستند تا تقاضای فعلی و تخمین زده شده را هماهنگ با گسترش این بیماری همه گیر تأمین کنند.

مشکل دیگر ونتیلاتورها این است که ساخت آن ها پیچیده و گران قیمت است و نیاز به نظارت توسط پرسنل اموزش دیده دارد.

مشکل بعدی اینکه استفاده از آن روی افراد سالم خطرناک است، زیرا احتیاج به لوله گذاری در ریه فرد و بیهوشی دارد.

این ونتیلاتورهای فشار مثبت متناوب( IPPV) با استفاده از فشار مثبت کار می کنند. یعنی آن ها هوا یا اکسیژن را مستقیم درون ریه (Lung) ها پمپاژ و راه تنفس بیمار را باز می کنند. در حالی که " ریه آهنی" برعکس است.

" ریه آهنی" برای بار اول در قرن ۱۷ میلادی اختراع شد. یک" ریه آهنی" در شکل کلاسیک خود، یک محفظه استوانه ای بزرگ و هوابندی شده( غیر قابل نفوذ هوا) که به اندازه کافی برای نگه داشتن یک فرد که سرش از یک انتها بیرون بماند، بزرگ است.

داخل محفظه یک دیافراگم قرار دارد که به یک موتور الکتریکی وصل شده است. با چرخش موتور، میل لنگ شروع بکار می کند که باعث انبساط و انقباض دیافراگم می شود. با انجام این کار، حجم داخل محفظه بزرگ و کوچک می شود و باعث می شود فشار هوا افت و افزایش پیدا کند. این سبب می شود قفسه سینه بیمار منقبض و منسبط شود و به وی اجازه می دهد حتی اگر کاملاً فلج باشد، نفس بکشد.

این ریه های آهنی در اوج بیماری های همه گیر فلج کودکان در قرن بیستم در بیمارستان ها و حتی خانه ها رواج داشتند، اگرچه که از آن هنگام تا به حال توسط ماشین های پیچیده تر کنار رفته بودند. اما کووید- ۱۹ ممکن است به آنها جان تازه ای ببخشد.

محصول جدید که کاری مشترک از پژوهشگران دانشگاه" وارویک"، گروه هوافضا و دفاعی" مارشال"، بیمارستان گوش و حلق و بینی ملی رویال و گروه هایی از دانشمندان، پزشکان، دانشگاهیان، تولیدکنندگان و مهندسان است،" exovent" نامیده می شود.

این دستگاه در حال حاضر به مرحله نمونه اولیه رسیده است و در دو کلینیک مراقبت ویژه در انگلستان ازمایش خواهد شد.

این دستگاه بر خلاف دستگاه های تنفس مصنوعی فشار مثبت، نیازی به لوله گذاری ندارد و طراحی و عملکرد بسیار آسان تری دارد. به گفته طراحان آن، بیماران می توانند در طول استفاده از آن بیدار بمانند، دارو مصرف کنند، غذا بخورند و مایعات بنوشند و از طریق تلفن با عزیزان خود صحبت کنند. همچنین ، این دستگاه، کارایی قلب را نسبت به ونتیلاتورهای معمولی ۲۵ درصد بیشتر بهبود می بخشد که می تواند عملکردهای قلبی را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

توسعه دهندگان همچنين می گویند که این دستگاه میتواند در قسمت های معمولی بیمارستان ها نیز مورد استفاده قرار گیرد که این امر، تخت های ICU را برای موارد جدی تر آزاد می کند.

این دستگاه تنها با محصور کردن قفسه سینه کار می کند و برای کار، نیازی به هوای فشرده شده یا اکسیژن ندارد و تنها چند قسمت متحرک دارد که به آسانی هم در دسترس هستند.

تخمین زده می شود که پس از طی مراحل ارزیابی و ازمایش ها، تعداد ۵۰۰۰ عدد از این دستگاه میتواند بطور هفتگی در انگلستان تولید شود.

" مارگو جیمز"، رییس اجرایی گروه تولیدی دانشگاه وارویک می گوید:ما خوشحالیم که روی" Exovent" کار می کنیم تا به تولید انبوه این ونتیلاتورهای غیر تهاجمی کمک کنیم. مهندسان و پژوهشگران ما در زمینه طراحی، مهندسی، تهیه منابع و سر‌هم بندی این ونتیلاتور همکاري می کنند.