محل دعوای مسئولان در جمهوری اسلامی مردم نیستند / منافع اشخاص شخیص و جناح‌های خاص در میان است

ایمان اسلامی‌بین در روزنامه همدلی نوشت:  پیش‌تر‌ها وقتی بین سیاسیون و جناح‌های داخل کشور جدلی در می‌گرفت جامعه به نوعی آن را با جدیت پی‌گیری می‌نمود و حتی در گعده‌های خانوادگی و دوستانه این موضوعات نقل محافل بود.

مثال بارز این مدعا جدل بودجه‌ای شکل گرفته میان دولت و مجلس است. چنین جدل‌هایی را ما در زمان دولت احمدی نژاد و مجلس وقت نیز شاهد بودیم. تاخیرها و بی‌نظمی‌های مکرر دولت مدعی اصول‌گرایی، مجلس و نمایندگان آن را کلافه کرده بود و در نتیجه بودجه به شکل ناقص به تصویب می‌رسید. 

هرچقدر هم که بزرگان مجلس بر دولت فشار وارد می‌آوردند که به قانون تمکین کند، بی‌فایده بود؛ زیرا رئیس جمهور وقت خود را بالاتر از قانون می‌پنداشت. اما نکته مورد نظر در این یادداشت آن است که اتفاقا آن مباحث در آن ایام بسیار دنبال کننده داشت و حتی مردم عادی که طبعا نباید آن‌چنان پی‌گیر لایحه بودجه باشند؛ زیرا تقریبا موضوعی تخصصی و فنی است، ولی با این وجود پی‌گیر بودند و به هر روی یا رای به نفع دولت وقت می دادند و یا مجلس وقت.

لیکن اکنون که چندی است میان دولت و مجلس جدل بودجه‌ای در گرفته نه تنها جامعه چندان پی‌گیر این بحث نیست، بلکه رسانه‌ها نیز در این باب چندان فعال نیستند. به‌طور کلی جدل‌ها بین دولتی‌ها و مجلسی‌ها محدود شده‌است. گویی مسابقه فوتبالی در حال برگزاری است که استادیوم خالی از تماشاگر بوده و حتی هیچ رسانه‌ای هم حاضر نیست این رقابت را منعکس کند؛ زیرا نه برای خودش و نه برای مخاطبانش جذابیتی ندارد.

سوژه این یادداشت زمانی در ذهن نگارنده کلید خورد که وقتی شاهد درج چند خبر از سوی خبرگزاری دولت و خبرگزاری مجلس بودم .وقتی این اخبار را تورق کردم این سوال در ذهنم شکل گرفت که به‌واقع مخاطب این تولید محتوا کیست و برای چیست؟اگر چنین تولیدات رسانه‌ای برای مردم است باید گفت که از نظر جامعه چه لایحه بودجه براساس نظر دولت بسته شود و چه براساس مجلس خروجی چندان تفاوتی ندارد. تجربه ثابت کرده محل دعوای مسئولان و سیاسیون در غالب موارد مردم نیستند، بلکه منافع اشخاص شخیص و جناح‌های خاص در میان است. اگرچه در ظاهر نام مردم در لسان آقایان می‌چرخد، ولی اهداف دیگری در لایه‌های زیرین پی‌گیری می‌شود. 

برای مثال شهر پر شده از بیلبورد تبلیغات ماشین‌های محصول کشور کره جنوبی. ولی در عین حال واردات محصولات لوازم خانگی این کشور ممنوع است و مردم ناچارند محصولات بی‌کیفیت داخلی را به قیمت محصولات «تاپ لول» اروپایی خریداری کنند! چرا این تناقض وجود دارد؟آیا مسئولان به خاطر مردم به این تصمیم رسیدند؟ در ظاهر به نام مردم این تصمیمات گرفته می‌شود، ولی اگر کمی ریز شوید و جستجو کنید اکنون و در این موقعیت زمانی منافع عده‌ای دشمنی با کره در حوزه محصولات لوازم خانگی است و دوستی با این کشور در حوزه خودرو می‌باشد! واقعا عجیب و حیرت‌انگیز است و قطعا در دنیا و در هیچ دولتی چنین رویکردهای متضادی مشاهده نمی‌شود.

 از همنی منظر سخن این است که بهتر است آقایان مجلسی و دولتی دعواهای بودجه‌ای خود را در همان پستوهای خود (جلسات غیررسمی)  نگه داشته و اصلا به رسانه‌ها نیاورند که مشتاق و دنبال کننده‌ای ندارد. وقتی بناست سال آینده نیز تورم کمرشکن باشد و غول گرانی زجر بیشتری نصیب مردم کند، دیگر چه فرقی دارد بودجه دو دوازدهم تصویب شود و یا کلی ؟و یا اصلا با این شرایط تفاوت بودجه با جداول و بی‌جداول چه فرقی به حال مردم دارد؟ درد جای دیگری است.