روزنامه اعتماد نوشت: «ساعت حدود یازده از یک شماره غریبه پیام آمد که در مدرسه گاز زده‌اند، از محل کارم تا مدرسه بیست دقیقه بیشتر راه نیست و واقعا یادم نیست که این بیست دقیقه را چطور طی کردم، وقتی رسیدم متوجه شدم که خبری از گاز و علایم مسمومیت نیست. مدیر مدرسه که از صبح اخبار نگران‌کننده را شنیده سر ظهر بی‌طاقت شده بود و از دانش‌آموزان خواسته بود کلاس به کلاس به حیاط بروند، همزمان هم به خانواده‌ها زنگ زده بودند تا زودتر به مدرسه بروند و بچه‌ها را تحویل بگیرند، خوشبختانه خبری از مسمومیت و نیروهای امدادی نبود، ولی نیمه عمر شدم تا رسیدم، بچه‌ها هم مثل ما ترسیده و نگران بودند، روز بعدش خوشبختانه مدرسه تعطیل بود و پنجشنبه و جمعه بچه‌ها توانستند کمی به خودشان استراحت بدهند، اما بحث در گروه والدین ادامه داشت که بالاخره باید چه کار کنیم. روز شنبه از هر کلاسی تنها سه، چهار نفر به مدرسه آمده بودند. بیشتر والدین تصمیم گرفته‌اند که بچه‌ها را به مدرسه نفرستند. می‌گویند دو هفته این طرف سال را به دو هفته تعطیلات عید وصل می‌کنیم و بعد تصمیم می‌گیریم. این هم از سر ترس و نگرانی است، اما تصمیم درستی نیست. ما والدینی که تصمیم گرفتیم بچه‌ها را به مدرسه بفرستیم قرار گذاشتیم که به صورت شیفتی از مدرسه مراقبت کنیم. وقتی هیچ‌کس مسوولیت به عهده نمی‌گیرد، کار دیگری از ما بر نمی‌آید به جز اینکه خودمان مراقب بچه‌های‌مان باشیم.»
اینها اظهارات مادر نگران یک دانش‌آموز کلاس نهم است که هنوز بچه‌اش را با حال نزار ناشی از گزارش مسمومیت از مدرسه تحویل نگرفته، روان مردم به قدری درگیر اخبار گزارش‌های مسمومیت شده که دیگر چندان فرقی نمی‌کند از مدرسه‌ای خبر مسمومیت رسیده باشد یا نه، صرف اینکه بچه جلوی چشم و در امنیت خانه نباشد موجب نگرانی است!
حال بچه‌های مدرسه‌ای این روزها چطور است؟ مادر یک دانش‌آموز کلاس نهم، در این مورد می‌گوید: «بچه‌ها هم مثل ما ترسیده‌اند، اما بیشتر از آنکه ترسیده باشند، دوست دارند به هر راهی از زیر بار مدرسه فرار کنند. دو سال درس خواندن زیر پتو باعث شده که بچه‌ها به طور کلی میل کمتری به حضور در جمع و شرکت در کلاس به صورت حضوری داشته باشند، حالا هم نگرانی‌ها را بهانه می‌کنند می‌خواهند مدرسه را تعطیل کنند، این راهش نیست. اما از طرفی والدین هم نگران هستند و نمی‌توانند دایم با بچه‌ها جنگ کنند. اگر بچه را به مدرسه بفرستند و بچه با علایم مسمومیت به بیمارستان برود، آن‌وقت چطور دوباره به والدینش اعتماد خواهد کرد؟ اینها سوال‌هایی است که هر روز و هر ساعت از خودمان می‌پرسیم و کسی جوابی برای آن ندارد.»
مادر یک دانش‌آموز کلاس هشتمی دیگر در مورد حال و روز خودش می‌گوید: «وقتی می‌شنوم که در بعضی مدارس مدیران و معاون‌ها و معلم‌ها هر کاری می‌کنند تا بچه‌ها را امن نگه دارند واقعا دلم می‌سوزد. اما همه مثل هم نیستند، می‌گویند در یک مدرسه مدیر با همین حرف‌هایی که وزیر آموزش و پرورش می‌زند به بچه‌ها گفته است که علایم مسمومیت‌شان دروغ است و آنها را مجبور کرده با وجود تهوع و استفراغ در کلاس‌های‌شان بمانند، من نمی‌دانم اگر جای والدین بچه‌هایی که به این مدرسه می‌روند بودم چه کاری می‌کردم، اصلا نمی‌خواهم خودم را جای آنها بگذارم. اما چیزی که می‌فهمم این است که با وجود این همه گزارش مسمومیت آموزش و پرورش هنوز دستورالعملی برای معلم‌ها و مدیران مدارس نداده است که اگر بچه‌ها یا اصلا خودشان دچار علایم مسمومیت شدند باید چه کاری انجام دهند. یک‌جا یکی حساسیت بیشتری دارد و فقط به خاطر اخبار مدرسه را تعطیل می‌کند، یکی با بروز علایم بچه‌ها سردرگم می‌شود و نمی‌داند به کجا پناه ببرد و چطور بچه‌ها را حفظ کند و یکی دیگر هم بچه‌ها را در مدرسه و کلاس‌های‌شان حبس می‌کند. انگار خود آموزش و پرورش هم هنوز سردرگم است و نمی‌داند باید چه کاری انجام دهد.»
از هفته گذشته و بعد از اخبار گزارش مسمومیت در بروجرد، روز به روز به شمار شهر‌هایی که گزارش‌های مسمومیت از آنها به گوش رسیده بیشتر شده است، طبق معمول قم و بروجرد به صورت روزانه در گزارش‌های مسمومیت حضور دارند، تهران و شهرستان‌های اطراف آن، خوزستان، اردبیل، تبریز، کرمانشاه، اراک، زنجان، البرز، ارومیه، همدان و فارس، لیست استان‌ها و شهر‌هایی است که در روز اول هفته گزارش مسمومیت منتشر کرده‌اند.
بعد از نود و چهار روز از اولین گزارش مسمومیت در مدارس، کمیسیون ویژه تحقیق در مورد مسمومیت‌ها قرار است تازه امروز، یکشنبه، با حضور نمایندگان مجلس و وزارتخانه‌های بهداشت، آموزش و پرورش، علوم و اطلاعات در مورد مساله تشکیل جلسه بدهد. این البته اولین کارگروهی نیست که در ماه‌های اخیر برای بررسی موضوع تشکیل شده، فرقش با کارگروه‌های قبلی که هنوز گزارشی از آنها بیرون نیامده این است که این یکی با دستور ابراهیم رییسی تشکیل شده است!
- 18
- 1
