امام جمعه با ادب مشهد مقدس

جناب آقای سید مهدی عبادی را نمی دانم آیت الله بخوانم یا حجت الاسلام و یا ... چون با این عناوین دیگر آشنایی ندارم زیرا القاب متعارف، سال هاست که به حقیقت خودش کمتر آراسته است؛ اما می توانم او را امام جمعه با ادب مشهد مقدس بخوانم.

زیرا او را درسال های ۱۳۶۰ و۱۳۶۱ در شهر زاهدان می دیدم و من هم به دلیل کاری مدتی را در زاهدان بودم و شاهد تاثیر ادب و رفتار متین و عالمانه آن روحانی سفرکرده دربین مردم شیعه و سنی استان سیستان و بلوچستان بودم .

او هیچوقت علمای شیعه و سنی و مردم آن دیار را « عمله، بزغاله ، عیاش ، بی بند وبار و... » خطاب نکرد در مقابل همه افراد تواضع می کرد و شیعه و سنی را احترام می کرد و به همین جهت ، مکرر شاهد تکریم ایشان نزد مرحوم مولوی عبدالعزیز از بزرگان علمای اهل سنت بودم و بعدازاو هم مولوی عبدالحمید و سایر صاحبان دانش ومردم عادی از طوائف متفاوت استان ، به ایشان احترامی خاص قائل بودند.

مرحوم آقای عبادی با اینکه پدر دوشهید بود و می توانست به خونخواهی فرزندان شهیدش ؛ جماعتی را تحقیر و دشمن بپندارد اما برخلاف انتظار، شهادت فرزندانش اورا به مردم نزدیکتر و بر رتبه اخلاقی و جایگاه مورد احترامش بیشتر و گسترده تر می کرد .

وقتی هم که به دیار امام هشتم علیه السلام منتقل شد و در مقام امامت جمعه شهرمقدس مشهد به سخنگویی واقامه نماز مشغول شد همین مسیر را با سرعت و زیبایی بیشتری ادامه داد و در جوار حرم امام معصوم ( ع ) با کمترین حاشیه دل وجان زائرین و مجاوران امام مهربانی ها را صیقل می داد و بر توحیدی فکرکردن وتوحیدی زندگی کردن تاکید می کرد و منادی خوش رویی و خوش گویی و خوش رفتاری در نمازجمعه بود و مخالفی را مورد اهانت قرارنمی داد و از دایره ادب که شاخصه عالمان دینی در طول تاریخ بوده است دوری نمی کرد.

زیرا به خوبی دانسته بود که غروب نکردن خورشید دین و بالندگی آن در قرن های متمادی رعایت زبانی و عملی اخلاق و ادب انسانی والهی بوده است وازاینرو بود که خشم را از زبان ودیدگان و جانش طرد کرده بود ومنویات و اعتقادات خویش را با زبانی گویا و نرم وبا صدایی رسا بیان می کرد .

مردم مشهد مقدس در این روزها معنا و مفهوم عمیق حدیثی که امام معصوم می فرماید « مرگ عالم خسارت جبران ناپذیری را درپی خواهد داشت » درک می کنند و برای اینکه از فیض خطبه های نماز جمعه محروم نشوند ؛ جناب عبادی را امام جمعه خویش می دانند و در عالم ذهن ودل به هدایت های او اقتدا می کنند و زبان وگوش دل خویش را آلوده بدگویی ها و زشت پنداری ها نمی کنند .

آری ادب موجب پایداری انسان مودب است. گرچه به در دنیای مادی اثری از آن مشاهده نشود .