اصل ۲۷ قانون اساسی كم‌كم به رسميت شناخته می شود

اصل ۲۷ قانون اساسي كم‌كم به رسميت شناخته مي‌شود و مسئولان سعي دارند تا راهكارهايي را براي تشكيل قانوني اجتماعات و راهپيمايي‌هاي بدون حمل سلاح، به شرط آنكه مخل به مباني اسلام نباشد تدوين كنند.

در همين راستا بهرام سرمست، مدیرکل سیاسی وزارت کشور گفته است كه مصوبه تعیین مکان‌های خاص برای برگزاری تجمعات قانونی در تهران، مراکز استان‌ها و شهرهای کشور به تصویب هیات دولت رسیده است.

سرمست در نشست خبری روز گذشته خود با اعلام این خبر، اظهار کرد: در تهیه این مصوبه تلاش شد که مکان‌هایی برای اعتراض مردم فراهم شود تا هم این اعتراضات شنیده و هم امنیت آن‌ها تامین شود و هم مزاحم کسب و کار مردم نباشد.

وی با اشاره به اینکه در این مصوبه بوستان‌ها، اماکن ورزشی و میادین برای برگزاری تجمع در نظر گرفته شده است، تصریح کرد: این مصوبه به تصویب هیات دولت رسیده ولی هنوز ابلاغ آن نهایی نشده است.

اقدامی مهم پس از سال ها

تصمیم دولت برای تصویب مکان برای تجمعات یک اقدام مهم به حساب می‌آید؛تصمیمی که محل کشمکش نهاد های مختلف بود.

پیش از اين، شورای شهر تهران پس از اعتراضات دی موضوع انتخاب مکانی برای برگزاری تجمعات را مورد بررسی قرار داد که بعد از آن، استانداری تهران از غیر مرسوم بودن این اقدام شورای شهر سخن گفت و در جلسه ای مشترک با شورای شهر این تصمیم را رد و بررسی آن را منوط به تصمیم دولت عنوان کرد.

بنا بر این مصوبه، از این پس احزاب و نهاد ها می‌توانند با ارائه درخواست به وزارت کشورو در صورت موافقت دولت، تجمعات اعتراضی خود را در مکان هایی از پیش تعیین شده برگزار کنند.

تمييز معترض از معاند

اگر اين اتفاق رخ دهد معاندان نظام ديگر نمي‌توانند در ميان معترضان ورود كرده و فضا را آشفته كنند.

در همين راستا چندي پيش محمدسالاري، از فعالان سياسي گفته بود كه اینگونه سره از ناسره مشخص می‌شود. دولت در چنین شرایطی می‌داند که معترضان بدون تعرض به نظم عمومی می‌خواهند به خواسته‌های‌شان توجه شود.

این مکان می‌تواند یکی از پارک‌های بزرگ داخل یا حاشیه شهر باشد و نه در مکان سر بسته. در چنین شرایطی به چنین منتقدان و معترضانی بیشتر توجه خواهد شد، چرا؟ چون همه می دانند که این‌ها معترض واقعی هستند نه برهم‌زنندگان نظم عمومی.

به گمانم در صورت تحقق این امرصدای منتقد و معترض واقعی بهتر و رساتر شنیده می شود.

اجرایی شدن کامل این طرح نیازمند همکاری وزارت کشور و نهادهای انتظامی و امنیتی و سعه صدر همه مسئولان در عملیاتی شدن و همچنین پوشش خبری آن توسط رسانه هاست تا هر چه سریع تر امکان برگزاری قانونمند تجمعات اعتراضی از سوی اصناف، احزاب و گروه های مختلف مردمی در پایتخت فراهم شود و تهران بتواند به عنوان الگویی برای سایر نقاط کشور در راستای به رسمیت شناختن حق اعتراضات مردمی باشد.

سالاری گفته بود كه بی شک برای فراگیر شدن این طرح نقش رسانه‌ها در فرهنگ سازی و تشویق دیگر شهرها بسیار حیاتی و مثمر ثمر خواهد بود، همه مسئولان و دلسوزان نظام با در نظر گرفتن محسنات اجرایی شدن این طرح در جلوگیری از تبدیل یک فرایند مدنی به بحرانی اجتماعی، که در سال های گذشته و اکنون تبعات داخلی و بین المللی فراوانی داشته و هزینه های بسیاری را به کشور تحمیل کرده،‌ از تدبیر شورای شهر در این زمینه استقبال خواهند کرد و اعضای شورای اسلامی شهر تهران از ارائه پیشنهادات و نظرات نخبگان در این خصوص استقبال خواهد کرد.

لزوم اجراي سراسري يك قانون

ناصر ایمانی فعال سیاسی اصولگرا نيز در اظهار نظري در اين زمينه گفته بود كه مساله این است که مشکل ما در بیان اعتراض‌ها و تجمع‌های مردمی، مکانی برای برگزاری آن‌ها نیست.

همچنان که معلوم نیست برای شهرهای دیگر چه تصمیمی باید گرفت؟ آیا مشکل اعتراض‌ها تنها با اختصاص مکانی در شهر تهران به معترضان پایان می‌یابد؟ برای شهرهای دیگر چه باید کرد؟ بنابراین، مساله اصلی، برخورداری از یک فرهنگ اعتراض یا انتقاد است که اکنون ما فاقد آنیم.

اگر این فرهنگ وجود می‌داشت، هم مردم می‌دانستند چگونه باید اعتراض‌های خود را مطرح کنند و هم مسئولان می‌دانستند که چگونه باید به این اعتراض‌ها پاسخ بدهند. اما اکنون، ما در هر دو زمینه مشکل داریم، به این معنی که نه اعتراض‌ها به رسمیت شناخته می‌شود و نه بستر مناسبی برای بیان آن‌ها وجود دارد. تجربه گذشته هم نشان داده است که مسئولان ما اغلب توجه چندانی به اعتراض‌ها ندارند.

اما در صورت برخورداری از فرهنگ اعتراض، همه طرف‌ها می‌دانند که در مواقع نیاز چگونه باید عمل کرد و دست به چه اقداماتی نباید زد. البته فرهنگ اعتراض، امری دفعی و ناگهانی نیست که امروز و فردا ساخته شود، بلکه شکل گیری این فرهنگ به تدریج و به مرور زمان شکل می‌گیرد؛ فرهنگی که مطابق آن هم مسئولان از تظاهرات آرام و مسالمت‌آمیز هراسی نداشته باشند و هم مردم معترض بدانند که تظاهرات خود را به چه ترتیبی برگزار کنند.

اکنون فقط تظاهراتی را به رسمیت می‌شناسیم که مردم درباره موضوعی مرتبط با اصل نظام به خیابان آمده باشند و به تظاهرات‌های دیگر روی خوش نشان نمی‌دهیم، اما انتظار می‌رود مسئولان قوای سه گانه و نهادهای نظامی و امنیتی به مرور و آرام آرام از هراس خود نسبت به تظاهرات مردم بکاهند. به این معنی که در قدم‌های اول اجازه بدهند تظاهراتی در سطوح حتی کوچک در چارچوب قانون برگزار شود و آرام آرام این مساله گسترش یابد تا جایی که شاید هر روز در گوشه‌ای از کشور شاهد برگزاری تظاهرات باشیم.

چنین امری هیچ اشکالی ندارد و چه بسا می‌تواند تظاهرات متنوعی با موضوعات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی هم برگزار شود. اما قدم اول این است که مسئولان دخیل از هراس خود بکاهند و مردم نیز بیاموزند که مطالبات خود را در چارچوب قانون مطرح کنند.

رويارويي ملت با قدرت‌هاي خاص

بي‌شك اجراي اين بند از اصل از قانون اساسي مخالفاني نيز دارد و بايد منتظر بمانيم و ببينيم كه خواست مردم مي‌تواند به كرسي بنشيند يا آنكه طبق برخي رويه‌هاي قديمي عده‌اي سعي مي‌كنند با فشارهاي سياسي و قدرت نمايي جلوي اجراي مردمي اين اصل را بگيرند. در صورتي كه اين اصل اجرايي شود و مردم براي اعتراضات خود سازو كار مشخصي بيابند، ديگر خيابان‌ها مكاني براي رويارويي سياسي و بيان انتقادات نخواهد بود.