«آقاي ميثم مطيعي شما خودت مداح منتخب صف‌اولي‌ها هستي، اونا تو رو انتخاب كردن. از گيت صف‌اولي‌ها رد مي‌شي و نمازت رو هم همون‌جا مي‌خوني، تو نماينده منتخب و صداي مردم نيستي. از كي داري انتقاد مي‌كني؟»؛ اين توييت يكي از فعالان رسانه‌اي حامي احمدي‌نژاد در واكنش به شعرخواني مداح جوياي نام در روز عيد فطر بود.
در شرايطي كه مداح متعلق به جريان اصولگرا اين امكان را پيدا مي‌كند كه دو سال پياپي انتقاداتي كلي و شعاري در قالب طنز و متلك آن هم بيشتر خطاب به دولت مطرح كند اما متوليان اصلي رساندن صداي اعتراضات و مطالبات به گوش مسئولان يعني رسانه‌ها، اصناف و اتحاديه‌هاي صنفي و سنديكاها پاي در گل‌اند و در مسير انتقال صداي مردم با خطوط قرمز و محدوديت‌هاي نوشته و نانوشته‌اي روبه‌رو هستند.
در اين شرايط است كه محتواي كنايه‌وار شعر ميثم مطيعي با بياني كلي و كليشه‌اي وقتي از تريبون عمومي پخش مي‌شود كاركرديسياسي-جناحي پيدا مي‌كند و تبديل مي‌شود به بدلي فِيك كه قرار است جايگزين روند تفكيك‌شده، كارشناسي و مستمر مطالبات و اعتراضات اقشار و طبقات مختلف باشد.
در اين ميان اصولگرايان البته معتقدند كه مطيعي نه نماينده يك جريان، بلكه يك مداح مستقل است كه اعتراضش را مطرح كرده اما اصلاح‌طلبان، برعكس معتقدند اتفاقا اين نوع مواجهه با مطالبات و اعتراضات مردم، سياسي و جناحيكردن آن است كه امكان پيگيري واقعي آن را مي‌گيرد.
كاميون‌داران چرا به نظام فحش مي‌دهند؟
حميدرضا ترقي اصولگرا عضو شوراي مركزي حزب مؤتلفه معتقد است كه طرح اعتراضاتي اين‌چنين از تريبون نماز جمعه ادبياتي كنترل‌شده دارد كه هم بانيان و هم مخاطبانش مشخص‌اند و امكان سوءاستفاده از آن وجود ندارد. او مخالف اين است كه رسانه‌ها و اصناف در پيگيري مطالبات و رساندن صداي خود به گوش مسئولان با مانع روبه‌رو هستند: «مطبوعات اگر در چارچوب قانون حرفي بزنند مشكلي ندارند.
اتحاديه‌ها و اصناف هم اگر با مجوز قانوني تجمع كنند مشكلي ندارد. اگر هم به آنها مجوز داده نمي‌شود، به خاطر اين است كه تصور مي‌شود بانيان تجمع يا مجوزدهندگان نمي‌توانند تجمع را كنترل كنند يا جلوي نفوذ ضد انقلاب را بگيرند». او در پاسخ به اين سؤال كه آيا همه در رساندن صداي اعتراض خود به مسئولان آزادند و از مصونيت كامل برخوردارند، مي‌گويد: «قوه قضائيه وقتي تخلف صورت مي‌گيرد، برخورد مي‌كند اما صدور مجوز كه دست قوه قضائيه نيست.
دولت كه اين همه مجوز اتحاديه و صنف در اين مدت صادر كرده است، خب امكان تجمعشان را هم فراهم كند». او در پاسخ به اين سؤال كه احضارها يا برخوردها با تجمعات لزوما از طرف نهادهاي ديگر مانند قوه قضائيه صورت مي‌گيرد، گفت: «قوه قضائيه البته اگر در تجمعات رفتار غيرقانوني ببيند، برخورد مي‌كند مانند اهانت به يك مقام. مثلا كاميون‌داران كه مشكلاتي صنفي دارند، چرا به نظام بايد فحش بدهند؟ خب معلوم است كه در صورت توهين به نظام با آنها برخورد مي‌شود».
عباس سليمي‌نمين، تحليلگر اصولگرا هم معتقد است كه رسانه‌ها در طرح مطالبات مردم و اعتراضات محدوديتي ندارند. مي‌گويد من در اين مدت روزنامه‌هاي زيادي ديدم كه تيتر نخستشان مسئله كاميون‌دارها بود. او معتقد است كه ميثم مطيعي نماينده جريان اصولگرايي نبوده و مأموريتي هم نداشته است. مداحي بوده كه آمده و حرفش را زده است. او مي‌گويد اينكه شما انتقادات يك مداح به دولت را بازي سياسي يك جريان مي‌دانيد، از قضا جناحيكردن انتقادات از سوي شماست.
او در پاسخ به اين سؤال كه اگر اين‌طور است پس چرا هيچ‌وقت نهادها يا جريان‌هاي سياسي ديگر از تريبون‌هايي مثل نماز جمعه مورد انتقادات سنگين قرار نمي‌گيرند، مي‌گويد: «من قبول دارم كه بيشترين نقطه ثقل و تمركز انتقادات همواره دولت بوده اما اين طبيعي است؛ چون دربرگيري و نقش نهاد دولت بيش از نهادهاي ديگر است». اگرچه در ادامه هم مي‌گويد: «قبول دارم كه انتقاد از دولت هزينه كمتري از مثلا انتقاد از قوه قضائيه دارد».
آزادي تريبون نماز جمعه را به رسانه‌ها هم بدهيد
اما آذر منصوري فعال سياسي اصلاح‌طلب نظر ديگري دارد. او به «شرق» مي‌گويد: «وجود اعتراض در جامعه طبيعي است اما شرط لازم براي شنيده‌شدن اين اعتراضات و نتيجه‌بخش‌بودن اعتراضات در درجه اول اين است كه فضايي فراهم شود كه نمايندگان و معترضان اصلي بتوانند صداي خود را به گوش مسئولان و متوليان امر برسانند. اما يكي از عواملي كه مي‌تواند در مسير قانوني، مؤثر و نتيجه‌بخش براي پيگيري اين اعتراضات خلل ايجاد كند، سياسي‌شدن اعتراضات صنفي كارگري است. اينكه مداحان اهل بيت چه در سال گذشته و بعد از بزنگاه انتخابات و چه امسال در نماز عيد فطر و چه در مناسبت‌هاي ديگر اعتراضات موجود را بهانه و دستاويزي براي حمله به رقيب سياسي خود قرار دهند، اتفاقا بيشترين آسيب را شكل‌گيري مسير قانوني و امن طرح اعتراضات در فضاي سياسي كشور مي‌زند.
به‌خصوص بايد توجه كرد كه سال گذشته در شرايطي به اين افراد تريبون داده شد كه مردم تازه فضاي پرشور انتخابات را پشت سر گذاشته بودند و اميد به تحقق مطالبات شكل گرفته بود». منصوري معتقد است انگشت اتهام به سمت دولت بردن، در شرايطي كه دولت به عنوان نهاد منتخب مردم در معرض بيشترين فشارها قرار مي‌گيرد اما از سوي ديگر ابزار لازم براي تحقق مطالباتش را ندارد، نه تنها مسئله‌اي را حل نمي‌كند بلكه مسائل غيرسياسي را در مسيري مي‌اندازد كه حل‌شدن آن در كوتاه يا بلند مدت غيرممكن مي‌شود.
او مي‌گويد: «تناقض آشكاري كه در فضاي سياسي امروز كشور مي‌بينيم اين است كه از تريبوني كه تأكيد مي‌شود نبايد بر نااميدي‌ها دامن زده و بر همبستگي تأكيد شود، فردي اين‌چنين به نماينده مردم، مستقيم و بدون واهمه اشاره مي‌كند». اين فعال سياسي اصلاح‌طلب مي‌گويد: «به نظر من بخشي از مشكلات كشور كه لاينحل مانده، ناشي از همين سياسي‌كردن مسائل و تناقض‌هايي است كه در حرف و عمل ديده مي‌شود».
او درباره اينكه چطور از تريبون نماز جمعه امكان انتقاد و گوشزدكردن مطالبات آن هم تنها به بخشي از دستگاه‌هاي مسئول ممكن است اما از ساير مسيرها نيست، مي‌گويد: «مسئله بسيار مهم در پيگيري اعتراضات مردم ايجاد امكان براي انعكاس صداي معترضان در فضاي عمومي كشور است، مانند ايجاد فضاي امن براي رسانه‌ها».
- 15
- 4
