سکوت ‌اصول‌گرایان درباره شجریان؛ از دیدار رئیسی با تتلو تا بی تفاوتی نسب به درگذشت استاد آواز ایران!

روزنامه همدلی؛ «شجریان رفت.» ترکیب این دو کلمه برای فرهنگ، هنر و مردم ایران موجی از اندوه و تالم را در پی داشت. بیشتر ایرانیان با شجریان لحظات نابی را گذرانده‌اند. کمتر افرادی یافت می‌شوند که یک جامعه، لحظات خوب خود را با او تجربه کرده باشند، اسم او و شخصیت او بشود خاطرات جمعی و تجربه‌های مشترک یک جامعه. ترانه‌های او در زمان‌های متفاوت و برهه‌های مختلف، در شادی، در غم و اندوه حتی در هنگامه‌های اعتراضات ورد زبان مردم بود.

این موارد ویژگی‌هایی است که از او یک چهره ملی ساخت. درگذشت شجریان کشور را در موجی از غم فرو برد. اما مقامات کشور آنچنان که باید به این رویداد مهم فرهنگی کشور توجه نکردند و حتی ترجیح دادند که سکوت کنند. در ایران نه تنها عزای عمومی اعلام نشد، بلکه برخی از مقامات ارشد کشور نسبت به درگذشت او بی‌تفاوت بودند و تسلیت نگفتند. این در حالی است که ۱۶ اسفند ۹۱ محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری دولت دهم یک روز را به مناسبت درگذشت هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا، عزای عمومی اعلام کرده بود.

درگذشت استاد شجریان به مثابه یک شخصیت ملی واکنش‌های بسیار به دنبال داشت. حسن روحانی؛ رئیس جمهور در پیامی درگذشت محمدرضا شجریان استاد آواز ایران را تسلیت گفت.

روحانی در پیامش نوشته: «محمدرضا ‎شجریان چهره برجسته هنری و آفریننده ماندگارترین نواهای دلنشین ایرانی و خواننده ربنای رمضان، میراث ارزشمندی از خود به یادگار گذاشت. یقیناً ملت قدرشناس ایران، نام و یاد و آثار این هنرمند محبوب را همواره در خاطره‌ها، زنده نگاه خواهد داشت. روحش شاد و یادش گرامی.» معاون اول رئیس‌جمهور هم درگذشت محمدرضا شجریان خسرو آواز ایران را تسلیت گفت. اسحاق جهانگیری در پیامش آورده: «درگذشت هنرمند نامی و چهره شاخص فرهنگ ایران استاد محمدرضا شجریان، ضایعه‌ای ملی است. هر ایرانی و هرکس که در دور و نزدیک این سرزمین به ادب و زبان فارسی و فرهنگ و تمدن ایرانی و اسلامی دلبسته است حق دارد که سوگوار فقدان این چهره نام‌آور و سخت‌کوش باشد. نام او به یقین در آینده نیز همچنان خواهد درخشید چنانکه میراثی گرانقدر در گذشته و حال داشته است. این ضایعه سنگین را به خانواده، دوستان، شاگردان، اهالی فرهنگ و هنر و همه شهروندان ایرانی تسلیت می‌گویم و برای آن هنرمند برجسته از خداوند بزرگ آمرزش مسالت دارم.»

محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه از دیگر مقاماتی بود که در اولین ساعات، درگذشت استاد آواز ایران را تسلیت گفت. در این میان علی لاریجانی، مشاور مقام معظم رهبری هم از دیگر چهره‌های بود که واکنش نشان داد و نوشت: «صدای آشنای او از میراث اسلامی، ایرانی در دل‌ها آرام گرفته و به یادگار می‌ماند. یادش گرامی باد. از خداوند رحیم می‌خواهم که این سفر کرده گرامی را به نیکی بپذیرد و مورد غفران خویش قرار دهد.»

از طرفی دیگر جمعی از شخصیت‌های سیاسی و چهره‌های سرشناس هم در پیام‌های جداگانه درگذشت محمدرضا شجریان را تسلیت گفتند. محمود واعظی رئیس دفتر رئیس‌جمهور، لعیا جنیدی معاون حقوقی رئیس جمهور، محمدرضا عارف عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی، علی‌اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی، حسینعلی امیری معاون پارلمانی رئیس جمهور، علی ربیعی سخنگوی دولت و سیدعباس موسوی سفیر کشورمان در جمهوری آذربایجان، محمدجواد آذری جهرمی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، حمید بعیدی‌نژاد سفیر جمهوری اسلامی ایران در انگلیس، محمدباقر نوبخت معاون رئیس جمهوری، علیرضا معزی معاون ارتباطات و اطلاع‌رسانی دفتر رئیس جمهوری درگذشت استاد شجریان را تسلیت گفتند.

درگذشت شجریان مرزها را درنوردید و تا آن سوی بخارا و بغداد هم پیش رفت. عبدالله عبدالله رئیس شورای عالی مصالحه ملی افغانستان، نیچروان بارزانی، رئیس اقلیم کردستان عراق، استفان شولتز سفیر اتریش در تهران، دراگو اشتامبوک، سفیر کرواسی در تهران، سفارت سوئیس در تهران، سفارت فرانسه در ایران و دفتر نمایندگی سازمان ملل در تهران درگذشت استاد شجریان را تسلیت گفتند.

همچنین در پی درگذشت استاد محمدرضا شجریان، چند نماینده مجلس در صفحات شخصی‌شان در توئیتر به این موضوع واکنش نشان داده و پیام تسلیت دادند، اما بیشتر نمایندگان مجلس هیچ واکنش رسمی نداشتند. و تقریبا اکثر نمایندگان سکوت پیشه کردند. محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی در این باره هیچ واکنش نشان نداد؛ نه به صورت رسمی و نه در صفحه شخصی‌اش در شبکه‌های اجتماعی. شخصیت‌هایی مانند حجت‌الاسلام ابراهیم رئیسی، رئیس دستگاه قضا هم ترجیج دادند که در این باره سکوت کنند.

این در حالی است که فعالان شبکه‌های اجتماعی یادآور شدند که او در روزهای انتخابات ریاست جمهوری با امیرحسین مقصودلو معروف به تتلو دیدار داشت، ولی نسبت به این رویداد مهم فرهنگی کشور یعنی درگذشت استاد شجریان بی‌تفاوت ماند.

آنچه در این میان به خوبی دیده می‌شود، این است که صدای این سکوت بیشتر در نیمه ‌اصول‌گرای کشور شنیده شد هم فعالان سیاسی و هم مسئولانی که در این اردوگاه هستند، ترجیح دادند در یکی از مهم‌ترین اتفاقات عاطفی و تاثیرگذار بخش زیادی از مردم ایران سکوت کنند.