مذاکرات کره جنوبی و شمالی سرانجام روز پنجشنبه، ۹ ژانویه و پس از دو سال انجام شد. در نتیجه این گفت‌وگو قرار شد که کره شمالی نماینده خود را در بازی‌های المپیک ارسال کند. این مسئله می‌تواند به سادگی سبب کاهش تنش‌ها در آینده نزدیک شود، هرچند واشنگتن چنین تمایلی ندارد. برخی از منابع وابسته به واشنگتن می‌گویند تصمیم دولت ترامپ برای حمله به کره شمالی قطعی است، تنها موضوع زمان حمله است. کره شمالی به لحاظ تاریخی هیچ‌گاه از اهرم زور استفاده نکرده است. تنها دیپلماسی پایدار توانسته رژیم پیونگ‌یانگ را به میز مذاکره باز گرداند. یک دهه پیش چنین اتفاقی رخ داد، کره شمالی نزدیک بود که برنامه هسته‌ای خود را کنار بگذارد، اما دولت بوش فرایند مذاکرات را نابود کرد.
به گزارش اعتماد، «مون جائه این» رئیس جمهور کره جنوبی چند روز گذشته در مصاحبه‌ای مطبوعاتی، با اعتماد به نفس کامل اولویت‌های سیاست داخلی و خارجی این کشور را به مدت ۳۰ دقیقه توضیح داد. وی پس از این سخنرانی، به مدت بیش از یک ساعت به پرسش‌های خبرنگاران پاسخ داد. آنچه از این سخنرانی و پاسخ‌های مون مشخص بود، دشواری مسئله کره شمالی و نگرانی از پیشرفت برنامه‌های تسلیحاتی کره شمالی از نظر سئول بود.
کیم جونگ اون، ده روز گذشته هنگام پخش پیام تبریک سال نو میلادی، از احتمال بازگشت به فرایندی صلح‌طلبانه، و شرکت کره شمالی در المپیک پیونگ‌چانگ سخن گفت. بازی‌های المپیک قرار است که ماه آینده در کره جنوبی آغاز شود.
به گزارش گروه بین‌الملل اعتمادآنلاین، به نقل از الجزیره، مذاکرات کره جنوبی و شمالی سرانجام روز پنجشنبه، ۹ ژانویه و پس از دو سال انجام شد. در نتیجه این گفت‌وگو قرار شد که کره شمالی نماینده خود را در بازی‌های المپیک ارسال کند.
خوشبختانه این مسئله می‌تواند به سادگی سبب کاهش تنش‌ها در آینده نزدیک شود، هرچند واشنگتن چنین تمایلی ندارد.
با وجود اعمال تحریم‌های جدید از طرف شورای امنیت سازمان ملل در ۲۲ دسامبر، و اعمال ممنوعیت صادرات ۹۰ درصد محصولات پتروشیمی به کره شمالی، به نظر نمی‌رسد که شرایط برای کره شمالی چندان تغییری کرده باشد. مدتی پیش فاش شد که چین از طریق انتقال کشتی-به-کشتی، نفت کره شمالی را تأمین می‌کند.
از طرف دیگر، ترامپ با خودستایی همیشگی، گفت‌وگوی میان دو کره را به سیاست‌های سخت‌گیرانه دولت خود در قبال کره شمالی نسبت داد. اما واشنگتن به واقع مطلع است که سیاست تحریمی علیه کره شمالی چندان موفق نبوده، و به همین دلیل است که مخفیانه به دنبال استراتژی «بینی خونی» با هدف حمله‌هایی هدفمند علیه کره شمالی است، که در صورت صحت گزارش وال استریت ژورنال، خطر آغاز یک جنگ تمام عیار در شبه جزیره کره را بسیار محتمل می‌کند.
سی وونگ کو، مؤسس و ناشر مجله اینترنتیKorea Expose، در این‌باره می‌نویسد، «در کنفرانسی راجع به امنیت بین‌الملل که ماه گذشته در ایالات متحده برگزار شد، شماری از متخصصان ایالات متحده و مرتبط با واشنگتن، در ملاقاتی خصوصی به من اطلاع دادند که دولت ترامپ کاملاً عزم حمله به کره شمالی را در سر دارد. تنها مسئله زمان حمله است.»
رئیس جمهور کره جنوبی، چهارشنبه تصریح کرد که «هیچ جنگی در شبه جزیره کره» رخ نخواهد داد. اما کره جنوبی، به عنوان یکی از مهمترین متحدان ایالات متحده نمی‌تواند به طور کامل ایالات متحده را کنار بگذارد. به همین دلیل است که مون در تشکر از ترامپ گفت «فکر می‌کنم اعتبار اصلی این گفت‌وگوها به رئیس جمهور ترامپ می‌رسد که شرایط گفت‌وگو را فراهم کرد».
کره شمالی به لحاظ تاریخی هیچ‌گاه از اهرم زور استفاده نکرده است. تنها دیپلماسی پایدار توانسته رژیم پیونگ‌یانگ را به میز مذاکره باز گرداند. همانطور که دهه گذشته با گفت‌وگوهای شش طرفه این اتفاق افتاد و نزدیک بود که پیونگ‌یانگ برنامه هسته‌ای خود را در ازای دریافت امتیازاتی کنار بگذارد. این فرایند را دولت بوش با اعمال دفعتی تحریم‌هایی علیه یک بانک واقع در ماکائو برهم زد. توجیه این اقدام کمک بانک مذکور به پولشویی‌های کره شمالی بود.
البته ساده‌لوحانه است که فکر کنیم کره شمالی صرفاً به دلیل علاقه به صلح می‌خواهد وارد گفت‌وگو شود. پیونگ‌یانگ با ورود به رقابت‌های ورزشی بسیار معتبر و بین‌المللی المپیک تمایل ایالات متحده به انجام عملیات نظامی علیه این کشور را بیش از پیش دشوار کرده است.
بخش غالب مردم کره صلح را با هر بهایی به جنگ ترجیح می‌دهند. به گزارش بلومبرگ، حتی مؤسسه‌ای تحقیقاتی وابسته کنگره ایالات متحده تخمین زده است که هرگونه درگیری نظامی در شبه‌جزیره کره ممکن است به کشته شدن حدود ۳۰۰ هزار نفر در روزهای نخست بیانجامد. این در حالیست که بخش غالب مردم امریکا طرفدار اقدام نظامی علیه کره شمالی هستند.
با وجود آنکه ترامپ واکنش مثبتی به گفت‌وگوهای بین دو کره نشان داده و گفته است که حتی اعضای خانواده خود او به المپیک پیونگ‌چانگ خواهند رفت، واشنگتن همچنان گزینه جنگ را کنار نگذاشته است. باید دید که «مون جائه این» چگونه می‌تواند بین همسایه خصم‌جوی شمالی و متحدش ایالات متحده میانجی‌گری کند و مردم خودش را از خطر جنگ دور نگاه دارد. تنها چیزی که می‌توان به آن امیدوار بود، تداوم گفت‌وگوهای میان دو کره است.
شهاب غدیری
- 19
- 1
