ترکیه و آمریکا در آستانه برخورد نظامی هستند

ایالات متحده، روسیه، ترکیه، ایران، اسرائیل، حکومت سوریه، ارتش آزاد سوریه، نیروهای دموکراتیک سوریه، حزب الله و گروه های افراط گرا - این ها بازیگرانی هستند که نیروهای نظامی شان در میدان جنگ در حال رقابت هستند.

همان طور که کشتار غیرنظامیان همچنان ادامه دارد، خطر دیگری در راه است. ایالات متحده و ترکیه در مسیر برخورد با یکدیگر در شمال سوریه هستند. نیروهای آمریکایی با گروهی از کردهای سوریه (وای پی جی)، علیه ترکیه که اخیراً تهاجم نظامی انجام داده است، متحد شده اند. نیروهای آمریکا و ترکیه می توانند در میدان جنگ سوریه باهم درگیر شوند و دو عضو ناتو را در مصاف هم قرار داده و رابطه ی ایالات متحده و ترکیه را از بین ببرند.

واشنگتن و آنکارا باید قبل از اینکه دیر شود، از این آستانه خطر دوری کنند. ایالات متحده و ترکیه هنوز هم برای کمک به ثبات در خاورمیانه، به یکدیگر نیاز دارند. جدایی از ایالات متحده به طور بالقوه به اتحاد ژئوپلیتیک ترکیه با غرب پایان می دهد.

ترکیه و آمریکا درگیر منافعشان در سوریه هستند. واشنگتن در کنار شبه نظامیان کرد ایستاده است تا حمله به داعش را رهبری کند و آن ها را از رقه دور کند. درعین حال، آنکارا از حمایت ایالات متحده از کردهای سوریه که یک گروه تروریستی جدایی طلب علیه ترکیه را راه اندازی کرده اند ناخرسند است.

اکنون که داعش در حال فرار است، ایالات متحده و ترکیه باید سخت تلاش کنند تا روابط تیره خود را بهبود دهند؛ اما در عوض ، آنها وضعیت را بدتر کرده اند. ایالات متحده رابطه خود را «وای پی جی» دو چندان کرده است و این مشارکت را وسیله ای برای حفظ نفوذ ایالات متحده در سوریه پس از جنگ می داند. آنکارا اقدام نظامی خود علیه «وای پی جی» در منطقه کردنشین عفرین را پیش می برد و تهدید کرده است که به سمت مانبیج، یک شهر در شرق عفرین که نیروهای «وای پی جی» و آمریکایی حضور قابل توجهی دارند، حرکت خواهد کرد.

ایالات متحده و ترکیه نیاز به تغییر مسیر فوری دارند. واشنگتن با شکست داعش، می تواند حمایت خود را از «وای پی جی» کاهش دهد و به جای آن اولویت های ترکیه را در مدنظر قرار دهد.

ایالات متحده تمایلی به دست کشیدن از حمایت کردها ندارد زیرا این امر موجب می شود تا نتواند با نفوذ ایران و روسیه در سوریه مقابله کند؛ اما واشنگتن بیش از حد به کردها برای کاهش نفوذ منطقه ای تهران و مسکو تکیه کرده است. ایالات متحده با سرمایه گذاری در روابط خود با ترکیه و کمک به آنکارا می تواند نفوذ خود را در سوریه افزایش دهد.

مطمئناً ایالات متحده نمی تواند کردهای سوری را رها کند. آنها متحدان وفاداری بوده اند و در مبارزه علیه داعش خسارت های زیادی متحمل شده اند؛ اما واشنگتن باید در انتقال سلاح های سنگین به گروه «وای جی پی» برای اشغال رقه بازبینی کند و گروه را وادار کند تا نیروهای جنگی خود را ازآنجا خارج کنند و قدرت سیاسی را در مناطق غیر کرد به مردم محلی واگذار کنند. ایالات متحده همچنین باید برای کردهای سوریه روشن کند که تنها در صورتی به آنها کمک خواهد کرد تا خودمختاری منطقه ای را به دست آورند که از همکاری با «پ.ک.ک» علیه ترکیه دست بکشند.

در عوض، آنکارا باید از حملات نظامی خود علیه «وای جی پی» عقب بنشیند و شروع به سرمایه گذاری در روابط با کردهای سوریه کند. اردوغان باید به جامعه کردها از جمله پ.ک.ک نزدیک شود. با وجود ۱۵ میلیون کرد در داخل ترکیه و میلیون ها کرد در شمال سوریه و عراق، استراتژی درگیری نظامی شکست خواهد خورد. هرچند با ناسیونالیسم نظامی اردوغان، مذاکره ی او با گروه پ.ک.ک در آینده نزدیک بعید به نظر می رسد.

با حمله به «وای جی پی»، آنکارا این گروه را به آغوش «پ. ک.ک» روانه می کند. در مقابل، اظهار علاقه به کردهای سوری، آنها را از «پ.ک.ک» دور می کند و به سمت جذب حمایت های بین المللی می کشاند، زیرا آنها به دنبال تحکیم جایگاه سیاسی خود پس از جنگ سوریه هستند. با وجود کردها که کنترل بیشتر مناطق شمالی سوریه را در دست دارند آنکارا نیازمند دوستی با آن هاست نه جنگ با آنها.

 ترکیه منزوی شده است. این کشور از اروپا و ایالات متحده جدا شده است و با روسیه، ایران و بسیاری از همسایگانش اختلاف دارد.

چارلز کوچپان