جهان آینه‌ای موازی تا چه حد حقیقت دارد؟

دانشمندان می گویند وجود یک «گیتی آینه ای» پنهان از ذراتی که تنها از طریق گرانش، قابل درک و آشکارسازی اند، امکان دارد به یافتن پاسخی درباره رفتار عجیب جهان ما کمک کند.

این موضوع ممکن است به مشکلات موجود در ثابت هابل- که انبساط جهان ما را تعیین می کند- پاسخ دهد وهمچنین این واقعیت که این ثابت آن گونه که محققان انتظار داشتند، ثابت بنظر نمی رسد.

زمانی که دانشمندان سرعت انبساط را با استفاده از مدل استاندارد کیهان شناسی پیش بینی می کنند و سپس آنرا با اندازه گیری های دقیق مقایسه می کنند، این دو عدد متفاوت اند. در سال های اخیر، این اندازه اندازه گیری های دقیق مدام دقیق تر شده اند- و این مسئله را به وضوح نشان داده اند که این مشکل در نتیجه ایراد دیگری از جمله خطاهای اندازه گیری نیست.

هنوز برای چرایی این موضوع هیچ توضیحی وجود ندارد و پاسخ آن احتمالا مستلزم بازنگری بنیادین در درک ما از کیهان است.

اکنون گروهی از دانشمندان می گویند که خاصیت ریاضی جدیدی از مدل های کیهان شناسی پیدا کرده اند که میتواند امکان حل این مشکل را فراهم کند- زیرا اجازه می دهد عالم بدون این که به تغییر در مدل استاندارد نیاز باشد و بخش دیگری از مدل را دچار اشکال کند، سریعتر منبسط شود.

این کشف نشان می دهد که امکان دارد عالمی بسیار شبیه جهان ما وجود داشته باشد که تقریباً بطور کامل غیرقابل مشاهده باقی بماند؛ ولی پژوهشگران می گویند که میتوان این عالم را در شواهد موجود در اثرات گرانشی روی عالم ما مشاهده کرد.

نظریه های جهان آینه ای از این دست، از دهه ۱۹۹۰ میلادی تاکنون وجود داشته اند- اما به گفته دانشمندان این نظریه پیش از این بعنوان راه حلی برای این مشکل پیشنهاد نشده بود.

فرانسیس یان سیر- راسین، استاد بخش فیزیک و نجوم در دانشگاه نیومکزیکو و یکی از نویسندگان این تحقیق، می گوید: «این امکان دارد از نظر ظاهری احمقانه بنظر برسد؛ ولی چنین جهان های آینه ای از آنجایی که می توانند به حل مسئله مهم در فیزیک ذرات کمک کنند، در یک بافت معنایی کاملاً متفاوت، در مقالات فیزیک سهم بزرگی دارند.»

«پژوهش ما این امکان را برایمان فراهم می کند که برای اولین بار این زمینه پژوهشی وسیع را به یک مسئله و مشکل مهم در کیهان شناسی ارتباط دهیم.»

مقاله ای که این یافته ها را شرح می دهد با عنوان «تقارن در مشاهدات کیهان شناسی، بخش جهان تاریک آینه ای و ثابت هابل» در مجله «فیزیکال ریویو لترز» (Physical Review Letters) منتشر شده است.