کشف روش جدید برای پیش بینی وقوع زلزله تا ۴۸ ساعت قبل از وقوع!

محققان ادعا کرده‌اند که با نگاه کردن به آسمان می توانند زلزله‌ها را از ۲ روز قبل از وقوع با دقت ۸۰ درصدی تشخیص دهند.

به گزارش صدا و سیما به نقل از آی ای، محققان دانشگاه آریل (Ariel) با استفاده از «الگوریتم ماشین بُردار پشتیبان» (SVM)، مقدار کلی الکترون موجود در یونوسفر را که بالاترین لایه جو زمین است به داده های GPS برای پیش بینی زمین لرزه ترسیم کرده اند.

ماشین بردار پشتیبان یکی از روش های یادگیری بانظارت است که از آن برای طبقه بندی و رگرسیون استفاده می کنند. این روش از جمله روش های نسبتاً جدیدی است که در سال های اخیر کارایی خوبی نسبت به روش های قدیمی تر برای طبقه بندی از خود نشان داده است. مبنای کاری دسته بندی کننده SVM، دسته بندی خطی داده هاست و در تقسیم خطی داده ها سعی می کنیم خطی را انتخاب کنیم که حاشیه اطمینان بیشتری داشته باشد.

محققان در یک مقاله تحقیقاتی منتشر شده در مجله Remote Sensing بیان کرده اند که وقتی انواع سنگ های روی سطح زمین تحت فشار قرار می گیرند، تقریبا همه آنها حفره های مثبتی را فعال می کنند که می توانند جریان های الکتریکی را حمل و تولید کنند. با تجمع این حامل های بار در سطح زمین، یون های باردار نیز در نزدیکی سنگ های تحت فشار جمع میشوند و این جریان را به بیرون هدایت می کنند که در یک دوره زمانی به یونوسفر منتقل می شود و این همان جایی است که می توان آن را شناسایی کرد.

بر اساس این مقاله، محققان ادعا می کنند که روش آنها میتواند یک زلزله بزرگ را تا ۴۸ ساعت قبل از وقوع با دقت ۸۰ درصدی تشخیص دهد و پیش بینی کند.

علاوه بر این، محققان ادعا کرده اند که همچنین میتوانند رخ ندادن زلزله را با دقت ۸۷.۵ درصد پیش بینی کنند.

سطح زمین در سیاره ما از گوشته و پوسته ساخته شده است. با این حال، این لایه ها یکنواخت نیستند، بلکه از چندین قطعه مجزا تشکیل شده اند که به آرامی در کنار هم حرکت می کنند و هر از گاهی به یکدیگر برخورد می کنند و هنگامی که این قطعات که صفحات تکتونیکی یا زمین ساخت صفحه ای نامیده میشوند، در کنار هم می لغزند یا به دیگری برخورد می کنند، ممکن است زلزله رخ دهد.

زمین ساخت صفحه ای یا تکتونیک صفحه ای (Plate tectonics) به بررسی و مطالعه حرکات وسیع مقیاس در سنگ کره یا لیتوسفر کره زمین می پردازد. این نظریه بر اساس نظریه رانش قاره ای در نخستین دهه های قرن بیستم مطرح شد و پس از اثبات مفهوم گسترش بستر دریا در سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ میلادی، بسياري از زمین شناسان آن را پذیرفتند.

بر اساس این نظریه، سنگ کره (پوسته کره زمین) از صفحاتی تشکیل می شود که در کل شامل ۷ یا ۸ صفحه اصلی است که در مواردی خود از تعدادی صفحات کوچک تشکیل می شوند. صفحات شکل دهنده پوسته زمین به طور کل از دو نوع سنگ کره های اقیانوسی و سنگ کره های قاره ایِ ضخیم تر تشکیل می شوند که هر نوع پوسته های خاص خود را دارند. این صفحات به صورت مداوم در حال حرکت هستند و بر اثر برخورد این صفحات پدیده هایی همچون زلزله، گسل، شکستگی ها، تشکیل کوه ها، تشکیل درازگودال ها و چین خوردگی و دیگر پدیده ها حاصل می شوند. میزان حرکت این صفحات از کمترین حد یعنی صفر میلی متر در سال تا بيش ترین حد به میزان ۱۰۰ میلی متر در سال، بسته به نوع، جایگاه و شرایط آنها تخمین زده می شود.

صفحات پوسته زمین به این دلیل قابلیت حرکتی دارند که سنگ کره های پوشاننده سطح زمین دارای جرمِ حجمی و نیروی بیشتری در مقایسه با لایه های زیرینِ خود به نام سست کره هستند.

مفهوم زمین ساخت همچنین برای گفت و گو درباره حرکت آهسته صفحه ها بکار میرود که به آن بیشتر زمین ساخت صفحه ای یا رانش قاره ای گفته می شود. زمین ساخت همچنین به مباحث زلزله، صفحات قاره ای و پدیده هایی از این دست می پردازد.

بسته به شدت زلزله، تأثیر آن بر زندگی انسان می تواند فاجعه آمیز باشد. در حالیکه زلزله های خفیف فقط میتوانند چند موج شوک را به سطح زمین وارد کنند، زلزله های قوی تر میتوانند ساختمان ها را در چند ثانیه به تلی از آوار تبدیل و زندگی های بسیاری را تهدید کنند. به عنوان مثال ، زمین لرزه ۵.۹ ریشتری که ماه گذشته در شرق افغانستان رخ داد، بیش از هزار کشته و تعداد زیادی زخمی برجای گذاشت؛ بنابراین دانستن زمان وقوع زمین لرزه واقعا مفید خواهد بود.

اگرچه فناوری ثبت شدت زمین لرزه و همچنین تعیین محل دقیق سایش صفحات تکتونیکی به یکدیگر که موجب زلزله می شود، دردسترس است، ولی زمین شناسان هنوز قادر به پیش بینی وقوع آن نیستند.

به گفته وب سایت سازمان زمین شناسی آمريکا (USGS)، زمین شناسان از روش های مختلفی برای پیش بینی زمین لرزه ها استفاده می کنند و همچنین میتوانند با دقت بگویند که آیا یک زمین ساخت صفحه ای در آینده شاهد زلزله خواهد بود یا خیر. با این حال، آنها نمی توانند زمان یا تاریخ دقیقی را برای پیش بینی خود تعیین کنند.

اکنون ترفند محققان دانشگاه آریل این است که به جای نگاه کردن به حسگر های زمینی، به آسمان چشم دوخته اند تا پیش بینی های خود را انجام دهند.