روز گذشته ليلا ارشد، مديرعامل خانه خورشيد، خبرنگاران را دعوت کرد تا به همه اتهام‌هايي که درباره او تا‌به‌حال وجود داشته پاسخ دهد. اين فعال مدني با تأکيد بر اينکه من در خانه خورشيد صداي افراد فرودستي هستم که هرگز صدا نداشته‌اند، ابتدا به شرح فعاليت خود با کمپين ضد مين و ارتباط مالي آن با نهادهاي نظامي پرداخت و گفت: «زمان شروع به کار اين کمپين، من عضو سازمان حمايت از حقوق کودکان بودم. ما گزارش‌هاي زيادي از کودکاني مي‌خوانديم که در پنج استان، روزانه روي مين مي‌روند.
تعداد ميانگين اين کودکان، روزانه به ۲,۵ نفر در کشور مي‌رسيد. ما فکر مي‌کرديم بايد نهاد مدني وجود داشته باشد که آسيب‌هاي اين حوزه را کم کند.» به گفته او تا آن زمان هنوز فرايند مين‌روبي در کشور به‌صورت جدي کامل نشده بود؛ «تا پشت خانه‌ها هم مين بود. هنوز مين‌ها جذابيت‌هايي براي کودکان داشتند و آنها را به سمت خود جذب مي‌کردند.»
او در پاسخ به ابهامات مالي کمپين ضد مين اظهار کرد: «ما دمپايي‌هايي توليد کرديم که کف آن درباره بازي با مين هشدار داده بود يا اينکه دفترچه‌هايي توليد کرديم که بچه‌ها ياد بگيرند روي مين نروند. ما از هيچ سازماني پول نگرفتيم و حتي هزينه سفرمان را هم از جيب خودمان داديم.» او همچنين از خريداري‌کردن کامپيوتر براي دو جواني که بر اثر مين قطع عضو شده بودند، روايت مي‌کند و ادامه مي‌دهد: «اين افراد قادر نبودند که وسايل طبي بخرند اما از هلال‌احمر کمک گرفتيم و برايشان وسايل طبي مورد نياز خريديم.»
او همچنين درباره نظر عقيم‌سازي اجباري زنان کارتن‌خواب گفت: «ما نمي‌توانيم براي زناني که تنها امکان باقي‌مانده‌شان همان باروري است را بگيريم. من ۱۲ سال است در دروازه‌غار کار مي‌کنم و ۴۰ سال فعاليت مدني درزمینه دغدغه زنان داشته‌ام و درباره حق زنان بر تنشان اعتقاد دارم. اگر قرار است زني عقيم‌سازي شود بايد نظر او پرسيده شود. دوم اينکه حتما قبلا فرزند به دنيا آورده باشد و سپس تيمي روان‌شناس و مددکار به ارزيابي او بپردازند و درباره آن نظر دهند. در غير‌اين‌صورت نبايد امکان باروري زنان کارتن‌خواب را از آنها به‌صورت اجباري بگيريم.»
او در پايان هم به ادامه فعاليت خانه خورشيد اشاره کرد و گفت: «در هر شرايطي بايد خانه خورشيد همچنان به فعاليتش ادامه دهد زيرا اينجا تنها امکاني است که شرايط دسترسي به افرادي که صدايشان در جامعه منتشر نمي‌شود را فراهم مي‌کند.»
- 10
- 3
