با برگزاری مراسم اختتامیه بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، پرونده رویدادی که حکم المپیک قاره کهن را دارد، بسته شد و از امروز پرونده بررسی عملکرد کاروان ورزش ایران در اندونزی باز می‌شود. البته هنوز اختتامیه برگزار نشده، فدراسیون‌های ناکام و ناموفق فرافکنی و توجیه را شروع کرده‌اند.
عده‌ای طبق معمول حرف از نداشتن امکانات می‌زنند و یادشان رفته قبل از اعزام به جاکارتا شعار می‌دادند این دوره به خاطر هماهنگی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، بهترین حمایت از رشته ورزشی‌شان شده و مدعی کسب مدال به اندازه انگشتان یک یا دو دست و بلکه هم بیشتر بودند! عده دیگری هم گوی سبقت را از فدراسیون‌های بهانه‌گیر ربوده‌اند و سیاه را سفید جلوه می‌دهند و با این که دست‌شان از مدال خالی مانده، کارنامه ورزشکاران خود را موفق می‌نامند غافل از اینکه معیار تشخیص موفقیت ورزش و ورزشکار را نتیجه تعیین می‌کند نه میزان رضایت رئیس فدراسیون...
با این دو گروه طی روز‌های آینده حرفهای فراوان داریم. قرار نیست در این اوضاع خراب اقتصادی، بودجه مملکت خرج وعده‌های مفت و حرفهای توخالی این دسته از مدیران شود. تا سرحد توان‌مان برای افزایش بودجه ورزش تلاش کرده و می‌کنیم، اما قرار نیست بودجه‌ای که با زحمت و مشقت به ورزش می‌رسد، در مجموعه مدیران ضعیفی خرج شود که حتی قادر به آماده‌سازی استاندارد ورزشکاران نیستند و در این حد هم قدرت تشخیص ندارند که بین ورزشکاران صاحب شانس مدال و ورزشکاران توریست، دست به انتخاب درست بزنند.
حالا بماند که یک رئیس فدراسیون هم ورزشکار صاحب شانس مدال را حذف کرد و هم ورزشکار توریست را تا از جمع اقوام و رفقا، همراهان بیشتری در سفر توریستی-سیاحتی اندونزی داشته باشد. فقط سؤال اینجاست که چرا پول این سفر را ورزش ایران باید بپردازد!
- 19
- 2
