گوهر خیراندیش: بیکاری و فقر را چگونه نادیده بگیرم؟

گوهر خیراندیش بازیگر پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر در گفتگویی که به مناسبت فرا رسیدن نوروز با همشهری آنلاین انجام داده، از شرایط این روزهای خودش و درد مردم جامعه گفته است.

گزیده‌ای از صحبت‌های این بازیگر را در ادامه خواهید خواند:

** این روزها قلب مرا پس از کرونا که این همه منتظر بودیم از جهان رخت بربندد و به آرامشی نسبی برسیم، جنگی ناخواسته که در گوشه‌ای از جهان درگرفته، می‌فشرد. سکوت در برابر این جنگ دردناک است. همه ما باید صدای مردم مظلوم باشیم. البته فرقی نمی‌کند که این مردم مظلوم کجا هستند. از طرفی سخت و دردناک است که با نزدیک شدن به عید این بدبختی‌ها را به چشم می‌بینیم.  

** من وقتی اعتراض مهرجویی برای فیلم لامینور را دیدم خیلی گریستم و دلم سوخت از اینکه چرا باید استاد و فیلسوف و کسی که زحمتکش است و برای فرهنگ این کشور خون دل خورده و خودم هم شانس این را داشتم که در فیلم «بانو» که ۱۱ سال توقیف بود، و در فیلم «میکس» کنارش کار کنم، این گونه آزرده شوند. متأسفانه او به بیمارستان قلب منتقل شد. این موضوع‌ها از تحمل من خارج است و برایم دردناک‌اند.

** خیلی‌ها در این سال‌ها خانه‌نشین شدند و خیلی‌ها جلای وطن کردند. چرا آقای بهرام بیضایی نباید در کشور خودش باشد؟ چرا باید آقای ناصرتقوایی خانه‌نشین باشد؟ چرا آقای وقتی قرار است نمایش آقای رحمانیان اجرا شود، حتی در فضای باز تالار رودکی اجازه نمایش به او نمی‌دهند. چرا بیشتر نویسندگان و کارگردانان ما اجازه کار ندارند؟ این‌ها همگی درد است. چرا آقای کیانوش عیاری و بهمن فرمان‌آرا همیشه برای اکران فیلم‌هایشان دچار مشکل بوده و هستند.

** بیکاری و فقر را چگونه نادیده بگیرم؟ چگونه فریاد معلمی باشیم که حقوقش بسیار ناچیز است. چگونه فریاد کودکانی باشیم که در بلوچستان کفش و سقف ندارند؟  چگونه فریاد یک کولبر بیچاره باشیم که از دست و پا ساقط شده و دیگر نمی‌تواند کار کند و کمک خرج زندگی ندارد و تا پیش از آن با سختی کولبری می‌کرده.

** من نمی‌توانم آرام باشم. من برای بازیگرانی که آسیب می‌بینند ناراحت می‌شوم. چرا ما به این حد یکدیگر را قضاوت می‌کنیم و نمی‌آییم با هم کمی مهربان‌تر باشیم؟ چرا باعث می‌شویم برخی از بازیگران دختر از کشور بروند؟ چرا بعضی‌ها جلو دوربین ضجه بزنند که به ما کار نمی‌دهید. امیدوارم این شرایط کمی برای مردم در روزهای نزدیک به نوروز تلطیف شود و این مریضی از ایران و جهان برود و سینما و تئاتر دوباره رونق بگیرد. به امید اینکه هیچ‌کس در سال جدید به این بیماری مهلک دچار نشود را و همه با هم قدری مهربان‌تر باشیم و دیگران را در ذهنمان قضاوت نکنیم.