بهناز پورفلاح : وارد شدن به عرصه سینما کار ساده‌ای نیست

خبرگزاری صبا/ بهناز پورفلاح فارغ‌التحصیل زبان انگلیسی و هنرهای نمایشی است و از سال ۸۸ وارد عرصه بازیگری سینما و تلویزیون شده است و ۱۴ سال در تئاتر روی صحنه رفته است. او تاکنون در فیلم‌های سینمایی «دو عروس»، «سمفونی تولد»، «فیلسوف‌های احمق» و «این صداست که می‌ماند» و همچنین در سریال‌های «کیمیا»، «هاتف»، «پاهای بی‌قرار» و «کام شیرین» و تله فیلم‌های «گلی از خورشید»، «اشک‌های مادر»، «به نام مادر» و...ایفای نقش کرده است و آخرین کار او بازی در سریال «هاتف» به کارگردانی داریوش یاری بوده است که در ایام ماه محرم از تلوزیون پخش می‌شد.

وی همچنین تجربه همکاری با کارگردانانی همچون آقایان منوچهر هادی، داریوش یاری، کاظم راست گفتار، داود موثقی، محمد پرویزی و جواد افشار را در کارنامه خود دارد و در حال حاضر در حال تمرین نمایش «قاتل بی‌رحم» به کارگردانی آقای محمدجواد بشارت و همچنین نمایش «عمارت خانه ارواح» به کارگردانی خودش است‌.

پور فلاح به‌غیر از بازیگری و کارگردانی تئاتر تاکنون چند فیلم‌کوتاه و نیمه بلند را در مقام کارگردان ساخته است و تجربه حضور در چندین جشنواره داخلی و خارجی فیلم را دارد. او به‌تازگی ساخت فیلم «به نام مادر» را به پایان رسانده است و تاکنون با این فیلم در چندین جشنواره داخلی و خارجی حضور داشته است و جوایزی را نیز کسب کرده است به این بهانه با او به گفت‌وگو نشستیم.

ایده و ساخت فیلم «به نام مادر» از کجا آمد؟

با یکی از نویسندگان خوب خانم منیژه محتاج الفضل که از دوستانم هستند درباره ساخت فیلمی که دوست داشتم در رابطه با مادر باشد، گفت‌وگو می‌کردم که فیلمنامه «به نام مادر» را برای من نوشتند و یک فیلم ۳۵دقیقه‌ای ساخته شد که با این فیلم در جشنواره‌های متعددی شرکت کرده‌ام و خدا را شکر با استقبال خوب مخاطبان و منتقدان مواجه شده است.

آیا مشکلاتی هم در ساخت این فیلمتان داشتید که ذهن شما را در حین ساخت مشغول خود کند؟

من مشکلی برای ساخت فیلمم نداشتم و ممنونم از تمام عواملی که مرا در ساخت فیلم «به نام مادر» حمایت و همکاری کردند خصوصا اورژانس تهران و بیمارستانی که دوست نداشت هیچوقت اسمی از آن برده شود، آن‌جا را رایگان در اختیار ما قرار دادند و چون تقریبا ۹۵درصد از فیلم من در بیمارستان اتفاق می‌افتاد، تمام همکاری‌ها را با من انجام دادند و تمام بخش‌های بیمارستان، در مدت فیلمبرداری در اختیار من بود..

شما در این فیلم به‌غیر از کارگردانی بازی هم می‌کردید، همزمان انجام دادن این هر دو کار که احتیاج به تمرکز دارد سخت نبود؟چگونه هر دو کار را به‌صورت موازی پیش بردید؟

قطعا سختی‌های خاص خودش را دارد ولی داشتن دستیار و منشی صحنه خوب می‌تواند کمک شایانی باشد برای یک کارگردان که هم بازی کند و هم کارگردانی. من وقتی بازی می‌کردم بعد بازی خودم را می‌دیدم و یا تایید می‌کردم یا تکرار مجدد می‌رفتیم.

شما تجربه بازیگری در سینما،تلویزیون و تئاتر را دارید، وارد شدن بازیگران چهره در فیلم‌های کوتاه چه تاثیری در رشد و دیده شدن فیلم‌های کوتاه دارد؟

من اعتقادی به حضور بازیگر چهره در کارهایم ندارم، مگر این‌که آن بازیگر به آن نقش که در ذهن خود دارم بخورد و بازیگر قابلی باشد اما فقط به خاطره چهره بودنش او را وارد کار نمی‌کنم. ولی نمی‌توان منکر این شد که حضور بازیگران چهره در تئاتر و سینما موثر است و چه بسا موجب فروش بیشتر فیلم‌ها و نمایش‌ها می‌شود، بسیاری از فیلم‌های کوتاه با حضور بازیگران چهره دیده شده‌اند.

آیا فیلم‌های کوتاه در دیده شدن بازی بازیگرانی که تازه وارد این عرصه شده‌اند مفید است و می‌تواند پله‌ای برای آن‌ها باشد تا به عرصه سینما وارد شوند؟

وارد شدن به عرصه سینما کار ساده‌ای نیست. فکر نمی‌کنم با بازی در یک فیلم‌کوتاه این امکان فراهم شود. ولی حضور مستمر در فیلم‌های کوتاه و یا تئاتر می‌تواند برای یک بازیگر تازه‌کار یا دانشجوی بازیگری تجربه‌اندوزی خوبی باشد و او می‌تواند هم خود را به‌مرور نشان دهد و هم می‌تواند با آزمون‌های مختلف خطاهایش را بشناسد که اگر در یک فیلم سینمایی انتخاب شد، دیگر آن اشتباه‌ها را تکرار نکند و یا از تجربه‌های خوب خود در بازیگری در فیلم‌کوتاه استفاده کند.

آیا شما تقسیم‌بندی صرف بازیگران به دو دسته تئاتری و سینمایی را قبول دارید؟

خیر، تئاتر مادر بازیگری است و بازیگران تئاتری در سینما و تلویزیون حرفه‌ای‌تر و ماندگار‌تر هستند البته با رعایت ورژن‌های تصویر، بسیاری از بازیگران سینما و تلویزیون هم هستند که وارد عرصه تئاتر شدند و ایفای نقش می‌کنند..

اگر بازیگران بتوانند صدا و حرکات بدنشان را در مقابل دوربین کنترل کنند، می‌توانند کار تصویر را هم به‌خوبی انجام بدهند و بالعکس بازیگران سینما و تلویزیون برای بازی روی صحنه تئاتر قطعا باید بدن و بیانشان را قوی‌تر کنند.

سالانه فیلم‌های کوتاه بسیاری ساخته می‌شود ولی متاسفانه به غیر از بعضی جشنواره‌ها در جاهای دیگر دیده نمی‌‌شوند. به نظر شما از چه طریقی می‌توان باعث دیده شدن فیلم‌کوتاه شد؟

فیلم‌های کوتاه حرف‌های عمیق و با مفهوم زیادی دارند که اگر از طریق رسانه ملی مجوز پخش بگیرند بسیار می‌توانند در فرهنگ‌‌سازی موثر واقع شوند، یا می‌توان قبل از این‌که در سالن‌های سینما فیلم پخش شود جای تبلیغات مرسوم، فیلم‌کوتاه پخش شود.

سالانه جشنواره‌های بسیاری در کشور ما با موضوعات مختلف برگزار می‌شود، آیا این همه جشنواره می‌توانند کمکی به فیلم‌کوتاه کنند؟

هدف از ساخت فیلم باید فرهنگ‌‌سازی در جامعه باشد نه فقط این‌که به گرفتن چند جایزه در جشنواره اکتفا شود. وجود این جشنواره‌ها می‌تواند در دیده شدن فیلم‌ها کمک کند.

فیلمسازان کوتاه همیشه از نبود منابع مالی در ساخت فیلم‌کوتاه گله می‌کنند، این مشکلات چقدر در ساخت فیلم‌کوتاه خوب تاثیر دارد و چگونه می‌شود این مشکلات را حل کرد؟

در حال حاضر برای ساخت فیلم‌های بلند و سینمایی هم، مشکلات مالی و سرمایه‌گذار بیداد می‌کند. چه بسا بسیاری از بازیگران غیرحرفه‌ای به بهانه تامین قسمتی از سرمایه، فیلم وارد این عرصه شدند و باعث خانه نشین شدن بازیگران حرفه‌ای و پیشکسوت شدند، چه برسد به تامین بودجه برای یک فیلم‌کوتاه. برای رفع این مشکل باید خود ارشاد هم پا پیش بگذارد و به فیلم‌های کوتاه کمک کند.

شما با کارگردانان صاحب‌نامی تجربه همکاری داشتید، خود اگر بخواهید دنباله‌روی سبک خاصی در ساخت فیلم باشید، بیشتر دنبال چه ژانر و سبکی می‌روید؟

درواقع سبک، دیدگاه شما از جهان و از زندگی است، این‌که چگونه آن را می‌بینید و چگونه آن‌را احساس می‌کنید. بنابراین چیزی خودآگاهانه نیست. سبک می‌تواند برحسب موضوع تغییر کند. اما چیزهای اساسی خاصی هم وجود دارد، که من نمی‌‌دانم آیا خودآگاهانه به آن پرداختم یا ناخودآگاهانه. چون گاهی وقتی به فیلم‌های قدیمی نگاه می‌کنم چیزهایی کشف می‌کنم که خودآگاهانه به آن نرسیده بودم بلکه از ضمیر ناخودآگاهم سرچشمه گرفته بوده‌اند. این نظری کاملا شخصی است چون به تعداد افراد خلاق، نظریات گوناگون وجود دارد.

دوست ندارم فکر کنم سبک دارم. سبک من در انتخاب هنرپیشه‌ها و طرز تفکر خاص و روانشناسی آدم‌ها در فیلم است. به نظر من اگر فیلمی روی نوار ویدئو ضبط شود یا با دوربین ثابتی گرفته شود یا دوربین هزار حرکت بکند و تمام زوایای ممکن را بگیرد، تا مورد توجه مردم نباشد ارزش ندارد، این‌که چه شکلی هست برای من جالب نیست. متاسفانه کارگردان همیشه سوار کار نیست و چیزهای مشخصی تاثیر کلی فیلم را دگرگون می‌کنند، اما در تحلیل نهایی به نظر من این‌که شما چگونه انسانی هستید و احساستان درباره مردم و زندگی چیست به‌گونه‌ای از طریق فیلم شما منتقل می‌شود.

کار کردن با کدام یک از کارگردانان علاقه و آرزوی شماست؟

من تاکنون با کارگردانان خوب و صاحبنامی کار کرده‌ام که چیز‌های بسیاری از آن‌ها یاد گرفته‌ام، ولی اگر بخواهم یک کارگردان را نام ببرم، که کار کردن با او جزو آرزوهایم است، آقای ابراهیم حاتمی کیا است.

چطور شد که وارد دنیای هنر شدید؟

بسیار سخت. خوب من هیچ‌گونه روابطی نداشتم و از دوران نوجوانی در پشت‌صحنه فیلم‌ها حضور داشتم و همچنین در بخش گویندگی خبر و رادیو قبول شدم ولی متاسفانه چون هیچ رابطه و آشنایی نداشتم نتوانستم در آن سال‌ها وارد بشوم.

با این همه تجربه هم‌اکنون از جایگاهی که دارید راضی هستید؟

به هیچ وجه. من حدودا شش ماه هیچ کاری را قبول نکردم و به دلیل فشارهایی که رویم بود، خانه‌نشین شدم تا این‌که کارگردانی نمایش «عمارت خانه ارواح» را شروع کردم و مشغول به‌کار خودم شدم.

سخن پایانی؟

امیدوارم به سینما به‌عنوان یک صنعت در کشور نگاه شود و به دور از تمامی حواشی و با حمایت دولت بتوانیم در راه فرهنگ‌‌سازی ایران عزیز قدم برداریم..

رضا پور زارعی