«فرمول یک» که پیش از‌این به عنوان برنامه‌ای صبحگاهی روی آنتن شبکه یک می‌رفت مدتی است از پخش در صبح‌گاه به عصر‌های تلویزیون آمده. همین تغییر ساعت پخش قاعدتا تغییرات ساختاری و محتوایی را می‌طلبیده که علی ضیا مجری این برنامه می‌گوید در بخش‌های مختلف آن اتفاق افتاده است. «فرمول یک» برنامه بی‌حاشیه‌ای نیست و هرازچندگاهی حضور برخی از مهمانان اتفاقاتی را درباره آن رقم می‌زند که در فضای مجازی ردپایش بیشتر دیده می‌شود. با این حال مجری‌اش معتقد است به دنبال حاشیه‌سازی و جنجال نیست و هدف این برنامه پرداختن به مشکلات مردم است. ضیا در گفت‌و‌گو با خبرآنلاین از سری جدید این برنامه، ویژگی‌ها و تغییراتی و مشخصه‌هایی که لازمه یک برنامه عصرگاهی است سخن گفته است.
«فرمول یک» ابتدا به عنوان برنامه‌ای صبحگاهی روی آنتن می‌رفت، اما بعد از مدتی تبدیل برنامه عصرگاهی شبکه یک شد. دلیل این اتفاق چه بود؟
مدیران سازمان به این نتیجه رسیدند که بهتر است این برنامه بعدازظهر پخش شود. ما هم برای اینکه «فرمول یک» برنامه مختص و مناسب بعدازظهر شود کلیات و جزئیات آن از جمله تیتراژ، دکور و فرم آن را تغییر دادیم و فقط اسم برنامه را نگه داشتیم.
علت اینکه اسم برنامه را تغییر ندادید به چه دلیل بود؟ اینکه برنامه صبحگاهی «فرمول یک» تا حدودی توانسته بود بین مخاطبان مطرح شود و اسمش جا افتاده بود در این عدم تغییر تاثیر داشت؟
بله، شاید این قضیه هم تاثیر داشت، شاید ما ده سال دیگر یک برنامه شبانگاهی هم بسازیم و باز هم اسمش را تغییر ندهیم. به عقیده من این موضوع ایراد و اشکالی ندارد.
به نظر می‌رسد «فرمول یک» عصرگاهی به خصوص در برنامه‌های پیشین تا اندازه‌ای می‌خواست با حاشیه‌سازی روی آنتن جای خودش را میان مخاطبان باز کند. احساساتی شدن برخی از مهمانان (مثلا یکی از نمایندگان مجلس) یا برخی موارد دیگر که در فضای مجازی هم سر و صدا کرد نمونه‌هایی از این دست هستند.
«فرمول یک» در سری جدیدش سه‌شنبه‌ها به یک پرونده می‌پردازد. دعوت از مهمانان مختلف بازخوردهای مختلفی داشته که بعضا ما را بر آن داشته تا از مهمان دیگری برای پیگیری مسئله مطرح شده دعوت کنیم. این بازخوردها در فضای مجازی هم بازخورد پیدا کرده اما واقعیت این است که ما به دنبال حاشیه نمی‌گردیم. ما برای این برنامه می‌سازیم که مشکلی را حل کنیم.
اگر مهمانی در برنامه آنقدر ناراحت می‌شود که بغض می‌کند تقصیر من نیست و قطعا من به ایشان نمی گویم که در برنامه بغض کنید. من چطور می‌توانم به مثلا یک به نماینده مجلس بگویم که بغض کنید. به نظرم این قضیه نشان‌دهنده این است که برنامه یا حرف‌های ما در آن لحظه بر روی ایشان تاثیری داشته که بغش یا گریه می‌کنند و البته به هیچ عنوان هم تعمدی نیست. ما می‌خواهیم مشکلی را در حد خودمان در برنامه مطرح کنیم تا بتوانیم حداقل بخشی از آنها را برطرف کنیم.
اساسا اجرای برنامه صبحگاهی و عصرگاهی تفاوت‌های زیادی با هم دارند. شما چقدر این تفاوت را در اجرایتان جاری کردید؟
اولین نکته‌ای که درباره برنامه‌های صبحگاهی وجود دارد، نشاط آنها است، دومین نکته رسالت برنامه‌های صبح است که اساسا خبری هستند، یعنی باید اطلاع‌رسانی کند و به خبرهای روز بپردازد. اما در «فرمول یک» عصرگاهی رسالت ما این نیست، ممکن است وقایعی اتفاق بیفتند و اخباری باشند که ما به آنها نپردازیم، البته نه اینکه برایمان اهمیتی ندارند، برایمان مهم است اما به آنها نمی‌پردازیم چون الان برنامه «صبح بخیر ایران» و برنامه‌های صبحگاهی دیگری هم هستند که به این اخبار می‌پردازند. ضمن اینکه ما الان در برنامه بعد از ظهر فرم محور هستیم برعکس برنامه‌های صبحگاهی که فرم نداریم. وقتی برنامه‌ای خبری می‌شود ناخودآگاه تحت تاثیر محتوا قرار می گیریم و در واقع هر آنچه که در فضاهای مختلف منتشر می‌شود ما از آنها استفاده می‌کنیم.
برای مثال الان برنامه را به سمتی بردیم که مثلا اگر شخصی در زمینه‌ای موفقیت کسب کرده ولی برعکسش شخص دیگری در همان زمینه موفق نشده را که قبلا رو به روی هم قرار می‌گرفتند کنار هم قرار می‌دهیم تا هر دو از تجربیاتشان بگویند. الان ما در برنامه می‌گوییم مردم مشکلاتشان را برای ما بفرستند تا ما با حلال مشکلاتشان رو به رو کنیم.
تبدیل برنامه صبحگاهی به عصرگاهی چقدر به این دلیل است که الان مخاطب برنامه‌های صبحگاهی به نسبت سال‌های دور که این برنامه‌ها پرطرفدار بودند کاهش پیدا کرده. در واقع این روزها شاید کمتر کسی پیگیر همان اخباری که شما اشاره کردید در برنامه‌های صبحگاهی باشد وقتی می‌تواند به راحتی همان اخبار را در گوشی تلفن همراهش دنبال کند؟
من کماکان معتقدم مهمترین برنامه‌های سازمان صدا و سیما برنامه‌های صبحگاهی هستند.
ولی قبول دارید که برنامه‌های صبحگاهی هم مخاطبانشان را از دست داده‌اند و الان شاید چند سالی است کمتر برنامه‌ای ساخته شده که مخاطب برای تماشای آن ساعت ۶ صبح بیدار شود و پای تلویزیون بنشیند؟
این را من نمی‌دانم به این جهت که هنوز هم من را خیلی‌ها با اسم «ویتامین سه» می شناسند و این نشانه قدرت برنامه صبحگاهی است. نتیجه اینکه هنوز هم فکر می‌کنم اگر در تلویزیون ساعت ۲ یا ۴ صبح هم برنامه خوب بسازی مردم بیدار هستند و می‌بینند. مهم این است که شما برای خوب بودن و برنامه خوب ساختن تلاش کنی.
چقدر سعی می‌کنید با اهالی رسانه در تعامل باشید؟ اساسا چقدر به این مسئله و لزوم آن قائل هستید؟ اینکه رسانه‌ها صرفا تریبون شخصی هنرمندان نیستند و باید موضع‌گیری خودشان را داشته باشند؟
به نظرم رسانه‌های شخصی هر کسی در فضای مجازی می‌تواند منعکس‌کننده سلیقه‌های شخصی هر کس یا فعالیت‌های او باشد. اما رسانه‌ها هدف مشخص خودشان را دارند که قطعا از آن تبعیت می‌کنند. من معتقدم تعامل دو طرف باید ایجاد شود. البته واقعیت این است من خیلی تفاوتی میان کار خودم و اهالی رسانه نمی‌بینم. اهالی مطبوعات در فضای کار روزنامه‌نگاری‌شان فضایی را در اختیار دارند و من هم همان فضا را در یک رسانه تصویری عهده‌دار هستم. به نظرم اگر این همکاری بین هر دو طرف وجود نداشته باشد شاید دیگر شاهد اتفاق مثبتی نباشیم و یک فضای تخت و غیر فعال حاکم خواهد شد.
نژلا پیکانیان
- 15
- 4
