کار ما هزار جور مدعی دارد

این‌ها بخشی از اظهارات نازنین جمشیدی ـ کاریکاتوریست ـ در گفت‌وگو با ایسنا است.

این کاریکاتوریست درباره آیین‌نامه شورای مشورتی خانه کاریکاتور که پس از مدت زمان زیادی از ارائه آن هنوز به تصویب نرسیده است، گفت: جلساتی در این زمینه برگزار و قول‌هایی داده شد؛ ما خیلی خوشحال بودیم که شهرداری با بخشی که بیرون از خانه کاریکاتور است، همکاری می‌کند.

او ادامه داد: من فکر می‌کنم از جانب خانه کاریکاتور علاقه‌ای وجود ندارد و ممانعت‌هایی می‌شود؛ از سویی موضوع برای شهرداری هم خیلی دارای اهمیت نیست و بیشتر به رضایت خانه کاریکاتور توجه می‌کنند. من انتظار داشتم با توجه به تغییراتی که در سطح کلان شهرداری اتفاق افتاده است دوباره باب گفت‌وگو باز شود.

جمشیدی اظهار کرد: ما شاید دیر به این فکر افتادیم که به جای خانه کاریکاتور به سراغ شهرداری برویم و از آن‌ها بخواهیم به مسائل ما رسیدگی کنند.

این کاریکاتوریست در ادامه بیان کرد: همه کسانی که در مطبوعات کاریکاتور می‌کشند، باید دنبال صنف باشند تا اگر فردا روزی برایمان مشکلی پیش آمد، پیگیر آن باشد. ما چنین جایی نداریم و تشکیل دادن آن هم بسیار سخت است؛ اگر به دلایل مختلفی نمی‌توانیم صنفی را در وزارت کار ثبت کنیم، خانه کاریکاتور وجود دارد که نام آن رویش است.

او اضافه کرد: اگر قرار نیست خانه کاریکاتور پیگیر شرایط صنفی ما باشد پس هدف از تاسیس آن چیست؟ اگر قرار است به مثابه یک فرهنگسرا باشد بحث جدایی است اما فکر می‌کنم از ابتدا هدف این خانه این بود که همه کاریکاتوریست‌هایی را که در همه‌جای ایران فعالیت می‌کنند، زیر پر و بال خود بگیرد یا اگر مشکلی دارند خانه کاریکاتور بشود بلندگوی آن‌ها، اما این کار را اصلا انجام نمی‌دهد و فکر می‌کنم مایل نیست انجام بدهد.

جمشیدی تاکید کرد: خانه کاریکاتور حتی در برابر مشکل‌هایی که برای برخی همکاران من به وجود آمده بود موضع‌گیری نمی‌کند. در عین حال احساس می‌کنم آن‌ها جبهه می‌گیرند و فکر می‌کنند ما برای خودمان گروه و دار و دسته داریم که چنین چیزی درست نیست. با وجود اینکه دیدگاه‌های سیاسی ما متفاوت است اما دلیل نمی‌شود نتوانیم در جایی گرد هم بیاییم و صنفی داشته باشیم که حقوق عادی ما را پیگیری کند.

وی مدعی شد:خانه کاریکاتور در حال حاضر فضایی را برای لجبازی ایجاد کرده است و افزود: من حتی امسال متوجه نشدم دوسالانه کاریکاتور چه زمانی و چگونه برگزار شد؛ زمانی این دوسالانه جزو بی‌ینال‌های خوب دنیا بود و کاریکاتوریست‌های خارجی خوب در آن شرکت می‌کردند اما الان مشخص نیست چه زمانی برگزار می‌شود و چه کسی آن‌ را داوری می‌کند و چه کسی در آن شرکت می‌کند و برنده می‌شود.

این کاریکاتوریست ادامه داد: آن‌ها هنوز خودشان را نماینده کاریکاتور ایران در جهان می‌دانند و فکر می‌کنم وجه کاریکاتور ما را در دنیا خراب می‌کنند. این موضوع برای افرادی که تازه شروع به کار کردند بد می‌شود؛ میدان دادن به جوان‌ها خیلی خوب است اما دلیل نمی‌شود چون کسی نیست کارهای مبتدی را برنده اعلام کنند. این به آینده آن جوان لطمه می‌زند.

جمشیدی درباره ایجاد صنف کاریکاتوریست‌ها اظهار کرد: مدت زیادی بود در این فکر بودیم به شکل قانونی صنف کاریکاتوریست‌ها را پیگیری کنیم؛ متاسفانه نشد. باید همه همراه شوند تا چنین موضوعی به سرانجام برسد. وزارت ارشاد اعلام کرده هنرمندان و روزنامه‌نگاران را بیمه می‌کند؛ روزنامه‌ای که من در آن به شکل آزاد کار می‌کنم به من کمک می‌کند اما محدود است. چیزی که ما می‌خواهیم فقط از طریق صنف خودمان قابل انجام است یا اینکه خانه کاریکاتور یک روزی به ارگان کاریکاتوریست‌های ایران تبدیل شود.

او درباره مشکلات صنفی این حوزه گفت: ممکن است هر روز از هرکدام ما شکایت شود، خط قرمزهای ما هر دقیقه تغییر می‌کند. شاید آثاری که چند سال پیش می‌کشیدیم و مشکلی نداشت الان با حساسیت‌های جدیدی رو به رو باشد. صنف باید صدای ما باشد.

این کاریکاتوریست افزود: تعداد زیادی از همکاران من بیمه ندارند و در واقع آینده‌ای ندارند. برخی دوستان من در مطبوعات کار می‌کنند اما استخدام نیستند و نمی‌توانند بیمه شوند. انگار کاریکاتوریست بودن شغل محسوب نمی‌شود. من فکر می‌کنم بیمه وزارت ارشاد که تا حدودی قابل استفاده است اما کافی نیست.

جمشیدی در پاسخ به این پرسش که آیا تا به حال مشکلات این حوزه را با زبان کاریکاتور مطرح کرده است؟ گفت: آن‌قدر درگیر بودیم که نشده این کار را انجام بدهیم. شاید لازم است خودمان از خودمان شروع کنیم و در این‌باره طرحی بکشیم.