گاراژ وسایل اوراقی، پاتوق ثابت ژازه تباتبایی بود. او علاوه بر مجسمه‌سازی با وسایل بازیافتی آهنی، شاعر و نقاش پیشگام مکتب سقاخانه نیز محسوب می شد؛ اما خلاقیت او در خلق مجسمه‌های آهنی و هویت‌بخشی به آن‌ها، باعث شد تا اسمش بر سر زبان‌ها بیفتد. این هنرمند از دل وسایل قراضه، ابزار کارش را پیدا و با نگاه نو و طبق ایده‌های ذهنی‌اش آن‌ها را سرهم می‌کرد تا به مجسمه تبدیل شوند. اصرار او بر این نوع مجسمه‌سازی که برگرفته از خلاقیت او نیز بود، باعث شد تا امروز از ژازه به عنوان یک هنرمند جریان‌ساز و مدرن یاد شود. اصلا همین نگاه است که باعث شده او درباره خود بگوید:«یک روز نویسنده‌ام و یک روز نقاش. از خواب برمی‌خیزم و یک روز شخص دیگرم و این آتش درون من همیشه هست، ولی من قالب را هر روز یک‌جور می‌یابم.
باید حرفی داشت، شکل بیان پیدا می‌شود.» این هنرمند را که سال ۸۶ در هفتاد‌و‌هفت سالگی درگذشت، شاید بتوان نخستین مجسمه‌ساز کشور دانست که با آهن‌پاره، پیچ‌و‌مهره، چرخ‌دنده و آهن‌آلات ضایعاتی بی‌جان، مجسمه‌هایی در کالبد‌های پرمعنا خلق می‌کرد. جالب این که با مرور آثار ژازه می‌توان متوجه شد که او سعی کرده است چهره هیچ‌کدام از این مخلوقات آهنی شبیه هم نباشد و در واقع خود را تابع یک الگوی کلیشه و تکرار ایده نکند.
حال، آثار او نه تنها در پایتخت و موزه هنرهای معاصر که در معتبرترین موزه‌های دنیا، مانند موزه لوور پاریس و متروپولیتن نیویورک جای دارد. جالب این که یکی از همین مجسمه‌های او که در دهه ۴۰ ساخته شده بود، در یازدهمین دوره حراج هنر تهران، در رده آثار گران قیمت حراج قرار گرفت و یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون تومان چکش خورد.
- 13
- 1
