دیجی کالا | در روزهایی که کره‌جنوبی با سریال‌های متنوع، پرمخاطب و خوش‌ساخت قلب میلیون‌ها بیننده در سراسر جهان را تسخیر کرده، سریال «وقتی زندگی به تو نارنگی می‌دهد» یا «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده»، مثل نغمه‌ای آرام اما عمیق، در دل بسیاری از مخاطبان خانه کرده است. اثر تازه‌ی کیم وون‌سوک، با بازی درخشان آیو و پارک بوگوم، داستانی عاشقانه، انسانی و نوستالژیک را روایت می‌کند که در بستر تحولات ۵۰ ساله‌ی کره‌جنوبی جان می‌گیرد.
این درام کره‌ای در ژانر بُرش‌هایی از زندگی (slice-of-life) است که داستان عاشقانه‌ی یک زوج را طی ۵۰ سال دنبال می‌کند. این سریال با بازی ستاره‌ی بی‌رقیب کی‌پاپ و بازیگر برجسته کره‌ای آیو (لی جی‌اون) در دو نقش متفاوت، از هفت مارس در نتفلیکس پخش شد و توانست وارد لیست ۱۰ سریال برتر در ۴۲ کشور مختلف شود.
کارگردان سریال، کیم وون‌سئوک که آثار موفقی مانند «آجوشی من» و «سیگنال» را در کارنامه‌ی خود دارد، اثر جدیدش را «ادای احترامی به نسل پدربزرگ‌ها، مادربزرگ‌ها و پدر و مادرهایی که با تمام وجود زندگی کردند و ترانه‌ای برای فرزندان امروز» توصیف کرد. این سریال ۱۶ قسمتی، در ۴ بخش به مخاطبان ارائه شد و روایتی از چهار فصل یک زوج در بهار، تابستان، پاییز، زمستان زندگی‌شان است.
خلاصه‌ی داستان «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده»
سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» روایت‌گر رابطه‌ی پرفراز و نشیب زوجی عاشق به نام ئه‌سون (آیو) و گوان‌شیک (پارک بوگوم) است؛ در طول نیم قرن و از دهه‌ی ۶۰ میلادی در جزیره‌ی ججو گرفته تا خیابان‌های مدرن سئول و بوسان. هنگامی که در دل حوادث طبیعی، فشارهای خانوادگی، بحران‌های اقتصادی و ناآرامی‌های سیاسی، عشق این دو شخصیت ریشه می‌دواند، می‌بالد و زخم می‌خورد؛ اما همچنان مثل یک درخت ریشه‌دار و تنومند، در برابر طوفان‌های زندگی، استوار بر جای می‌ماند.
بازی درخشان بازیگران
لی جی‌اون با نام هنری آی‌یو (IU)، بار دیگر با سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» ثابت کرد که سطح توانایی بازیگری‌اش بسیار فراتر از یک ستاره‌ی کی‌پاپ است. او در این سریال دو نقش متفاوت را ایفا می‌کند و با نوسانات احساسی پیچیده، لایه‌های عمیقی از شخصیت ئه‌سون را نمایان می‌سازد. منتقدان بازی او را «ظریف، دردناک و بی‌نهایت انسانی» توصیف کردند.
از سوی دیگر پارک بوگوم نیز همپای او، در تمامی صحنه‌ها حضوری تأثیرگذار و به‌یادماندنی دارد و شیمی فوق‌العاده نیرومندی را با آیو به نمایش می‌گذارد. او که پیش از این با سریال «ریپلای ۱۹۸۸» یا «پاسخ به ۱۹۸۸» در خاطر طرفدران کی‌دراما ماندگار شده بود، این بار هم مانند شخصیت چوی تک، با بازی طبیعی و باورپذیر خود به شخصیت مصمم و عاشق گوان‌شیک روح بخشید و آن را جاودانه ساخت.
از سوی دیگر مون سو ری و پارک هو جون که به عنوان بازیگرانی کارکشته و باسابقه، ایفاگر نقش میان‌سالی دو شخصیت اصلی هستند، با اجرایی دقیق و هنرمندانه، پیوستگی شخصیت‌های ئه‌سون و گوان‌شیک را حفظ می‌کنند. این دو بازیگر مطرح و خوشنام به شکلی استادانه و باورپذیر، سیر تحول این زوج را در گذر زمان به تصویر می‌کشند و به شخصیت‌های این زوج عاشق، عمق و غنای بیشتری می‌بخشند.
از دیگر نقاط قوت برجسته‌ی این سریال، حضور کیم سونهو در نقش پارک چونگ سوب است که جزئیات آن تا زمان انتشار، در هاله‌ای از ابهام بود و همین امر کنجکاوی طرفداران را بیش از پیش برانگیخته بود. اگرچه کیم سون هو در نیمه‌ی دوم فیلمنامه به داستان می‌پیوندد و حضورش به نسبت دیگر بازیگران نقش اصلی، کوتاه‌تر است، اما با حضور درخشان‌اش، به بازیگر رباینده‌ی صحنه تبدیل می‌گردد.
بازی پرجزئیات، خلاقانه و سرشار از بداهه‌پردازی این بازیگر خوش‌سابقه‌ی سینما، تئاتر و تلویزیون کره جنوبی، به‌قدری با استقبال تماشاگران مواجه شد که حتی پس از اتمام پخش سریال نیز، ویدیوهایی از لحظات خاطره‌انگیز بازی‌اش، در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد و چالش «لبخند کیم سونهو» نیز به عنوان یک ترند در میان کاربران اینترنیت محبوبیت یافت.
بازخورد منتقدان به سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده»
منتقدان در مجموع بارخورهای مثبتی به سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» داشتند و استقبال بسیار خوبی از آن کردند. سایت «راجر ایبرت» سریال «وقتی زندگی به تو نارنگی می‌دهد» را «مجموعه‌ای از عشق، روزمرگی، اندوه و امید» خواند و روزنامه‌ی انگلیسی زبان هنگ کنگی «ساوت چاینا مورنینگ پست» طی مقاله‌ای، آن را «روایتی جسورانه و نوستالژیک از تاریخ معاصر کره جنوبی با اجرایی خیره‌کننده» توصیف کرد. هم‌چنین بسیاری از تحلیل‌گران بر ترکیب هوشمندانه‌ی رئالیسم با لطافت شاعرانه‌ی این سریال تأکید کردند.
در نقدی از «راجر ایبرت» آمده است: «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» در قالب هیچ ژانری نمی‌گنجد. نه ملودرام است، نه کمدی، نه صرفاً عاشقانه یا معمایی. بلکه ترکیبی از همه‌ی این‌هاست — دردناک، بامزه، عاشقانه و رازآلود.»
از سوی دیگر «ساوت چاینا مورنینگ پست» در بررسی پروژه‌ی جدید کیم وون سوک نوشته است: «این سریال به‌زیبایی گذشته و حال را به هم پیوند داده، و مرز بین نوستالژی و واقعیت امروز را کمرنگ می‌کند. با فیلمنامه‌ی غنی ایم سانگ‌چون، بازی‌های درخشان آیو و مون سو ری و عوامل فنی فوق‌العاده، این یک اثر جاه‌طلبانه، چشم‌نواز و عمیقاً تأثیرگذار است.»
ساختار اپیزودهای «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده»
سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» در ۱۶ قسمت پخش و در چهار فصل (چهار بخش) طراحی شده است. این چهار بخش هرکدام نمادی از یک دوره از زندگی کاراکترها هستند و به چهار فصل بهار، تابستان، پاییز و زمستان اشاره‌ای استعاری دارند.
این ساختار فصلی کمک می‌کند که بیننده همراه با گذر زمان، هم‌ذات‌پنداری عمیق‌تری با روایت پیدا کند و شاهد سیر تحول شخصیت‌ها در طول زندگی پرفراز و نشیب‌شان باشد. «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» برای نزدیک شدن به روایت واقع‌گریانه خود، به خوبی از عنصر زمان بهره می‌گیرد و مانند زندگی واقعی، معجونی خواستنی، از لحظات تلخ و شیرین را به مخاطب ارائه می‌کند.
چرا باید سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» را ببینید؟
اگر به دنبال سریالی هستید که نه فقط داستانی عاشقانه، بلکه بخشی از تاریخ اجتماعی کره‌جنوبی را بازتاب دهد و پیش از این با سریال‌هایی مثل «آجوشی من»، «ریپلای ۱۹۸۸» و «بیست و پنج بیست و یک» نیز ارتباط برقرار کرده‌اید، «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌دهد» انتخابی بی‌نظیر برای شما است. این سریال به یک ژانر خاص محدود نمی‌شود؛ بلکه ترکیبی از درام، رمانس و روایت تاریخی است که در تمامی لحظات، احساسات عمیق شما را را برمی‌انگیزد.
این مجموعه با استفاده از طراحی صحنه و لباس عالی، لوکیشن‌های واقعی و فیلمنامه‌ی دقیق و حساب‌شده، موفق می‌شود تماشاگر را نه فقط به درون زندگی شخصیت‌ها، بلکه به دل تاریخ معاصر کره جنوبی ببرد. ساختار چهار فصلی سریال (هر فصل نماینده‌ای از یکی از فصل‌های زندگی است.) به آن هویت فرمی منحصربه‌فردی می‌بخشد که در میان درام‌ها کم‌نظیر است.
سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» فقط یک داستان عاشقانه ساده نیست؛ روایتی‌ست چندلایه و گسترده که در بستر پنج دهه از تاریخ معاصر کره جنوبی جریان دارد. این اثر با درامی لطیف، اما پُر از کشمکش‌های درونی و اجتماعی، عشقِ دو انسان را در بستر زمان، جغرافیا و سیاست روایت می‌کند؛ عشقی که در دل بحران‌ها شکوفا می‌شود و گاه حتی ترک برمی‌دارد، اما هرگز از بین نمی‌رود.
پارک بوگوم در نقش گوان شیک درخشان ظاهر شده است. او با بازی آرام، موقر و چندلایه‌اش موفق شده شخصیتی خلق کند که تماشاگر به‌راحتی با او هم‌ذات‌پنداری می‌کند؛ مردی بی‌ادعا، ساکت، اما سرشار از احساس، که در تمام زندگی‌اش شمایلی از مهر و تعهد و سختکوشی و وفاداری است. این نقش، بدون اغراق، یکی از بهترین بازی‌های پارک بوگوم از ابتدای دوران حرفه‌ای‌اش تا به امروز است.
در مقابل او، آی‌یو (لی جی‌اون) در نقش ئه‌سون حضوری پرشور، صادقانه و عاطفی دارد. او با بازی دو نقش متفاوت در برهه‌های مختلف زمانی، ابعاد مختلف شخصیت زن سریال را با دقت و ظرافتی چشمگیر به نمایش می‌گذارد. ئه سون زنی مستقل، باهوش و در عین‌حال آسیب‌پذیر است که تلاش می‌کند زندگی خود را با انتخاب‌های شخصی آگاهانه از نو بسازد.
در نیمه دوم سریال، مون سو ری و پارک هه جون، نقش شخصیت‌های میانسال ئه‌سون و گوان‌شیک را بر عهده می‌گیرند. اجرای بی‌نظیر این دو بازیگر باتجربه، به‌ویژه در انتقال حس گذر زمان، پختگی رابطه، و اندوهی که در دل سکوت این زوج جریان دارد، آن‌قدر تأثیرگذار است که نمی‌توان به‌راحتی از آن عبور کرد. حضور آنها کاملا در ادامه‌ی بازی آیو و پارک بوگوم و تداوم شخصیتی و روانشناختی کاراکترها است و به سریال وجهی واقع‌گرایانه‌تر و عمقی بیشتر می‌بخشد و بازتابی صادقانه از واقعیت نسل‌های گذشته و روند تغییرات در طول زمان است.
داستان در دهه ۱۹۶۰ در جزیره ججو آغاز می‌شود؛ جایی که زندگی هنوز ساده است و انسان‌ها به طبیعت و یکدیگر نزدیک‌ترند. اما به مرور و با پیشرفت قصه، ما شاهد مهاجرت، مصائب خانوادگی، تغییرات اجتماعی، بحران‌های سیاسی و اقتصادی، و دگرگونی‌های فرهنگی هستیم؛ عناصری که به‌مرور روابط بین شخصیت‌ها را هم تحت تأثیر قرار می‌دهند. بدون اینکه داستان لو برود، می‌توان گفت که این سریال بیش از هر چیز درباره‌ی ماهیت زیستن است؛ زیستن در شرایط سخت، تصمیم‌گیری در لحظات بحرانی، و تلاش برای حفظ معنا در جهانی که به شکلی دائمی در حال تغییر و تحول است.
برای مخاطب فارسی‌زبان و علاقه‌مند به درام‌هایی با مضامین انسانی، تماشای «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» یک تجربه ناب و تکان‌دهنده است و احتمالا آن را در زمره بهترین سریال‌های کره‌ای قرار می‌دهند. این مجموعه نه‌تنها از حیث بازی‌ها و روایت، بلکه به‌خاطر ساختار بصری چشم‌نواز، موسیقی دل‌نشین، و نگاه انسانی‌اش به زندگی، عشق و زمان، اثری قابل‌تحسین و پرمفهوم به حساب می‌آید. «وقتی زندگی به تو نارنگی می‌دهد» مثل سریال‌های «پاسخ به ۱۹۸۸» و «پاسخ به ۱۹۹۴»، با حال و هوایی نوستالژیک و دلگرم‌کننده، قلب هر تماشاگر ایرانی را تسخیر می‌کند.
«وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» مانند خود زندگی، آمیزه‌ای از اشک‌ها و لبخندهای حقیقی است و همزمان عاشقانه، اجتماعی، آرام، شاعرانه و در عین حال پر از ظرافت‌های سینمایی است. اگر شما نیز مثل نگارنده، باوجود تمام سختی‌های بی‌شماری که پیش پای‌تان دارید، هنوز زندگی را عاشقانه دوست می‌دارید، پس بدون درنگ تماشای سریال «وقتی زندگی بهت نارنگی می‌ده» را آغاز کنید. اکنون وقت آن رسیده است، که این نارنگی خوشمزه را از شاخه بچینید و طعم ترش و شیرین آن را که تا مدت‌ها در خاطرتان می‌ماند، مزه مزه کنید.
- 17
- 2
