آلبوم همهمه کاشی یک عادت شنیداری جدید ایجاد می‌کند

به گزارش هنرآنلاین، آیین رونمایی آلبوم موسیقیایی "همهمه کاشی‌ها" پیمان خازنی روز ۱۹ فروردین‌ در کافه ایدما در حضور جمعی از هنرمندان، خبرنگاران و عکاسان برگزار شد.

عباس سجادی، مجری برنامه، پس از خوش‌آمد گویی به حاضران، صحبت خود را با معرفی پیمان خازنی خالق آلبوم "همهمه کاشی‌ها" شروع کرد: پیمان خازنی نامی است که شنیدنش انسان را به مکث وامی‌دارد و منتظر نگه می‌دارد تا ببیند در پیمانه‌اش چه دارد. برداشت از تعدادی از شعرهای شاعران معاصر و بیان آن به زبان موسیقی جسارتی می‌خواهد که پیمان خازنی آن را به خرج داد. این کار یک تجربه قابل تأمل است، بی‌سابقه نیست اما ارائه چنین آثاری در قالب یک آلبوم کار بدیعی است.

سپس از نادر مشایخی دعوت شد تا درباره این آلبوم صحبت کند. مشایخی از "همهمه کاشی‌ها" چنین گفت: درباره این آلبوم حرف‌های زیادی می‌شود زد. این اثر جنبه‌های متفاوتی دارد. یکی از این جنبه‌ها کار با عادت شنیداری است. جنبه عاطفی صدا نیز مهم است، فقط خود صدا عاطفه ایجاد می‌کند. شنونده برای خود صدا را تعریف و تفسیر می‌کند و درست همین جا است که موسیقی آغاز می‌شود. مخاطب دیگر نمی‌شنود بلکه گوش می‌کند و این شروع تفکر و تفسیر است. در حین شنیدن این آلبوم اشعار را خود مخاطب می‌خواند، تفسیر می‌کند، انسان با چشمانش می‌شنود و این ایجادکننده یک تفسیر دیگر است.

او ادامه داد: گاهی حتی یک عکس می‌تواند برای شما صدا ایجاد کند، ما این را در نمایشگاه‌های نقاشی لمس می‌کنیم. کار خازنی طیف وسیعی دارد و تنها مسئله موسیقی سنتی در آن نیست، او انتخاب‌های متفاوتی می‌کند. زیبایی فرهنگ کثرت سلیقه‌ها است. او هر تفسیری از شعر را با حس به ما نشان می‌دهد. مطلب مهمی که در موسیقی ایران نقش مهمی ایفا می‌کند اما در موسیقی اروپا وجود ندارد، میان کنش است. می‌بینیم که هواداران در کنسرت‌ها دوست دارند در خواندن شرکت کنند، خواننده همراهی کنند. این نوعی میان کنش است. میان کنش در این آلبوم هم وجود دارد. این اثر یک عادت شنیداری جدیدی ایجاد می‌کند. این عادت شنیداری جدید چند وقتی است پدید آمده و انسان را به سال‌های آینده امیدوار می‌کند. این اثر را بسیار دوست دارم و با علاقه به آن گوش می‌کنم. اثر پیمان خازنی ذهن ما را رجوع می‌دهد به جایی که احترام به مخاطب دیده می‌شود. درست است که شعرها انتخاب شده‌اند اما ما را محدود نمی‌کند و چشم‌ها را باز می‌کند. سجادی پس از این جملات از رامین بهنام دعوت کرد.

رامین بهنام درباره اثر خازنی گفت: این اثر به مخاطب اجازه می‌دهد تا در قطعات آن دخیل باشد و برداشت خود را داشته باشد. این باعث می‌شود بارها قطعات را بشنوید و برداشت‌های متفاوتی داشته باشید. یکی از نکات برجسته خازنی این است که بسیار راحت و آزاد با بداهه‌نوازی در برخی قطعات احساس و تفکر خود را بسیار خوب نشان دهد.

مسعود فروتن پس از بهنام، پشت میکروفون حاضر شد و گفت: وقتی با پیمان کار می‌کردم فکر نمی‌کردم آن همه شور و هیجان تبدیل شود به این اثر. صدای بسیار خوبی می‌شنویم. خیلی خوب است که کسی بتواند هم جوان و شاد باشد و هم به خوبی بنوازد.

او سپس قسمتی از نوشته پیمان خازنی را از روی آلبوم خواند. سجادی از درگذشتگان سال گذشته یاد کرد و پس از زنده کردن یاد افشین یداللهی از گروس عبدالملکیان خواست تا نظرش را درباره این آلبوم موسیقیایی بیان کند.

عبدالملکیان گفت: صحبت درباره موسیقی سخت‌تر از صحبت درباره شعر است. برای این که بخواهیم بگوییم یک شاعر چه می‌کند باید اول بگوییم یک فیلسوف چه می‌کند. یک فیلسوف چیزی را پیدا می‌کند تا به ما نشان دهد. یک شاعر چیزی را پیدا می‌کند تا آن را پنهان کند. شعر یک پیدای پنهان می‌شود. شاعر گنجی را زیر خاک پنهان می‌کند، مخاطب خاک را کنار می‌زند و گاهی به گنجی می‌رسد که با ارزش‌تر است و بیشتر از آن چیزی است که پنهان شده. موسیقی این اثر یک مرحله شعر را پنهان‌تر کرد و فرصت تأویل‌پذیری را گسترش بخشیده است. این یک مؤلفه است که خازنی از آن استفاده می‌کند و پیش می‌رود. این کار حرکتی است به سمت فضای مدرن. او تلفیق شعر و موسیقی را از بیرون انجام نمی‌دهد. تلفیق مدرن از بیرون نیست. در کارهایی که تلفیق شعر و موسیقی از درون بوده است کار مدرن شکل گرفته و خازنی نیز یک کار مدرن انجام داده است. او مانند یک نقاششی را از خود عبور داده و تأثیر آن را کشیده است. پیمان خازنی اشعار را از خود عبور داده و تأثیر آن را نواخته است. او شعرهای مردن را انتخاب کرده است. مصاریع به اقتضا کوتاه و بلند می‌شوند، جملات مانند موسیقی کلاسیک قابل پیش‌بینی نیست و هر لحظه با آن غافلگیر می‌شوید. این حرکتی است که موسیقی را از درون محتوا و تخیل بیرون می‌کشد و بر اساس حال و هوای لحظات مختلف شعر، موسیقی با آن تعریف می‌شود.

در ادامه از مزدا انصاری، نوازنده پیانو، دعوت شد. انصاری گفت: من چون اثر را گوش نداده‌ام صحبتی نمی‌توانم درباره آن بکنم. اما با کارهای پیمان خازنی آشنا هستم. او نگرش زیبایی به موسیقی دارد. هم‌چنین نگرش او نسبت به تصنیف سنتی قابل توجه است. با توجه به صحبت‌هایی که شد مشتاق شنیدن این آلبوم هستم.

سجادی از تأثیر مشاوره در توفیق یک اثر گفت و بعد از محمد متوسلیان، مدیر تولید این آلبوم، خواست تا صحبت کند. متوسلیان توضیح داد: این آلبوم حول ایده‌ای مرکزی شکل گرفت. ایده‌ای که چطور می‌توانیم در حوزه شنیداری آزادی را تجربه کنیم در حالی که مخاطب را نیز همراه کنیم. اشعاری از شاعران معاصر انتخاب کردیم. برای ضبط فضاهای مختلفی را تجربه کردیم، فضای استودیو کمی رسمی بود. در نهایت این اثر شکل گرفت، اثری که وقتی موسیقی را می‌شنوید همزمان شعر را با آن بخوانید. احساس مخاطب ضلع تکمیل‌کننده این اثر است. مخاطب می‌تواند شعر را به هر نحوی که دوست داشته باشد بخواند. ما می‌خواستیم آزادی را در موسیقی به شنونده تسری دهیم.

مجری برنامه گفت موسیقی یکی از مظلوم‌ترین هنرهای حال حاضر کشور ما است، سپس ادامه داد: توجه به موسیقی در رسانه‌های ما کم است. رادیو را بدون موسیقی تصور کنید. در حوزه رسانه تصویر نیز موسیقی نقش مهمی دارد. این کم‌لطفی‌ها متأسفانه در کشور ما وجود دارد. هنرمندان ما به خاطر کم‌لطفی‌هایی که به آن‌ها می‌شود، کم‌حوصله شده‌اند.

پیمان خازنی آخرین نفری بود که پشت میکروفون حاضر شد، او درباره آلبوم خود گفت: نسل ما وام‌دار بزرگان هنر است، از حضورشان بسیار تشکر می‌کنم. کار من از این جهت سخت بود که باید روی اشعاری از شاعران بزرگ تاریخ ایران کار می‌کردم. بارها برای آن‌ها بداهه‌نوازی کرده بودم اما آنچه می‌خواستم نمی‌شد. این شاعران به آزادگی رسیده بودند و سراییده بودند، به آسانی نمی‌شد برایشان نواخت. فضای استودیو نمی‌توانست فضای رئالیته را در خود داشته باشد. در پایان ما به زیرزمین چند خانه قدیمی رسیدیم. بسیاری از این قطعات در روزها و ساعت‌های خاصی انجام شده است. من سعی داشتم در این اثر آزادی را تجربه کنم. امیدوارم مخاطبان نیز این تجربه را داشته باشند.

در پایان این آیین حاضران لحظاتشان را با گرفتن عکس یادگاری ثبت کردند.