«داوود عابدی» همسر المیرا شریفی مقدم از تلویزیون خداحافظی کرد

داوود عابدی مجری توانمند ورزشی در شبکه خبر و همسر المیرا شریفی مقدم در یک پست اینستاگرامی از صداوسیما خداحافظی کرد.

او با انتشار یک پست در اینستاگرام نوشت :

خداحافظ

با سلام و احترام خدمت مخاطبین عزیزم

مدتی است در سکوت و بدون هیاهو خود را خانه نشین کرده ام فقط برای اینکه کمی برایم التیام باشد بارها در خود گریستم و فریاد زدم حرف ها شنیدم و سختی ها را به جان خریدم اما تحمل کردم

حالا هم که به اشتراک می گذارم مرا ببخشید فقط خواستم کمی از احساس این روزهایم برایتان بگویم شاید مرهمی باشد و بدانید گاهی سکوت خود پر از معناست بنده کمترین همیشه در طول سالیانی که در عرصه ورزش بودم مملو از انرژی با تمام توان با خاطرات تلخ و شیرین ورزش همراهتان بودم

یادش بخیر دوربین خبرساز آن روزهایی که به سالن های ورزشی میرفتیم و گاها اجازه ورود نداشتم می گفتند شما ممنوع الورودی یادش بخیر گزارش از دربی های متعدد و مصاحبه های داغ و بعضا جنجالی ، پله ها و تونل ورزشگاه آزادی و سکوها یادش بخیر ساندویچ های مخصوص با همان یک برگ کاهو که خود سوژه گزارش ما بود روحشان شاد رفقای شفیقم سید شیرازی و حسن حیدری را

اما حالا در اوج توان چنان که می توانم کیلومترها بدوم تهی از انرژی ام چنان خسته ام که حد ندارد

عجیب است عجیب پس آن همه عشق و علاقه به کارم چه شد؟؟

و اما

اخیرا قرار بود برنامه های ورزشی از جمله ویژه جام جهانی را تولید و اجرا کنم اما هر چقدر با خود کلنجار رفتم نشد که نشد متاسفانه روحیه ندارم اجرای برنامه های ورزشی انرژی می خواهد که من این روزها در خود حس نمی کنم این روحیه از بیننده من انتقال پیدا می کند که نیست حتی رفتن به جام جهانی هم مرا راضی نمی کرد چطور می توان با این همه آه و حسرت و اندوه در هر گوشه از سرزمین نقش مجری خوشحال و پر انرژی در ورزش را ایفا کنم ؟ حداقل اینکه من نمی توانم

همکارانم مرا ببخشند که نتوانستم در کنارشان باشم امیدوارم مرا درک کنند مرا دیگر یارای ماندن نیست

اینجا رسما خروج زودتر از موعد خود را اعلام و از تلوزیون خداحافظی می کنم

و اما می ماند حرف دلم که آن را برای خود نگه می دارم …

خدای ما هم بزرگ است و خود روزی رسان

به امید زندگی شایسته و روزهای خوب و شاد بدون خشونت برای زنان و مردان میهن عزیزمان ایران (عاشقم و سوزد شرار غم جانم

اگر بر آرم آه از دل آتش خیزد

آمد جان به لبم و ز دل جدا نشود تاب و تبم

گریان و شمع سحر روز و شبم از تنهایى

بازآ در محفل من کز آتش غم سوزد دل من

اى راحت جان تاکى زغمت بنالد دل من

نباشد از جهان به غیر اشک غم حاصل)

خداحافظ