یکی از این دوشنبه‌ها منتظر ورژن تازه برنامه نود باشید

از پیش از شروع دربی تا پس از آن یکی از دغدغه‌ها این بود که حالا کدام برنامه قرار است این بازی ‏را تحلیل کند و به موارد داوری بپردازد و حاشیه‌ها را به تصویر بکشد. البته یک جواب دم‌دست و ‏قدیمی، همین برنامه‌های روتینی است که از شبکه‌های مختلف پخش می‌شوند و نه اعتبار لازم را دارند و ‏نه جامعیتی که همه مردم به تماشای‌شان بنشینند و جدی‌شان بگیرند. حتی اگر این جدی گرفتن دلخوری ‏از قضاوت یک‌طرفه‌ای باشد که هوادارها همیشه احساسش را دارند. اعتباری که در تمام این سال‌ها ‏برنامه نود را از دیگر برنامه‌های سیما متمایز کرده است.

لابد هر کدام از ما بارها این واکنش و جملات را ‏دیده‌ایم و شنیده‌ایم که: «حالا نود نشان می‌دهد و معلوم می‌شود حق با کی بود» یا «قضاوت را ‏می‌گذاریم برای دوشنبه شب که نود پخش شد». یعنی حتی کسانی که برنامه را قبول ندارند ‏‏(نداشتند؟) می‌دانستند که بهترین محکمه، جایی که منصفانه‌ترین قضاوت را می‌شود انتظار کشید و ‏جایی که همه با هم به تماشایش می‌نشینند، برنامه‌ای جز برند دوشنبه‌شب‌ها نیست. اما با تعطیلی این ‏برنامه و رفتن ناگهانی عادل، این خلأ احساس می‌شد که خب حالا با دربی چه کنیم؟ کدام برنامه دوباره ‏سراغ حاشیه‌های بازی می‌رود و دنبال می‌کند که بیست سی‌هزار تماشاگر اضافه بر سازمان چطور ‏داخل ورزشگاه شده‌اند. که آن بیست‌هزار بلیت فروخته نشده دست کی رسیده. که وضع استادیوم ‏برای برگزاری بازی مناسب بوده یا نه. کولینا کجا بوده و چکار کرده. لابد عادل بود خودش را به در ‏و دیوار می‌زد تا یک مصاحبه از کولینا بگیرد. حالا کدام برنامه قرار است صحنه‌های مشکوک را ‏آنقدر نشان بدهد و با کارشناس داوری ور برود تا آخر  برای همه جا بیفتد که ماجرا چی باید باشد. ‏چی می‌توانسته باشد.

این‌که برنامه‌ای بازی و دو تیم را تحلیل کند تا کمی دست مخاطب بیاید که ‏بالاخره ضعف کجا بوده. برتری کجا بوده. چطور شده که یک مربی دست آن یکی را خوابانده. لابد اگر ‏عادل بود سر پنالتی زدن فرشید اسماعیلی زمین و زمان را به هم می‌دوخت و تا ته ماجرا را پیگیری ‏می‌کرد که بالاخره کی جر زده. کی اشتباه کرده. شفر که پنالتی‌زن‌اش را معلوم نکرده. رحمتی که در ‏هجده قدم حریف داشته چانه‌زنی می‌کرده. پاتوسی که بی‌خیال زدن پنالتی شده یا فرشید که خودش ‏توپ را برداشته تا به هوا بکوبد. حالا گیریم همه اینها به نتیجه مشخصی هم ختم نمی‌شد. اما بیننده ‏کمی ارضا می‌شد که یک برنامه، به شکلی حرفه‌ای و بی‌طرفانه سعی کرده سیراب و شیردان ماجرا را ‏جلوی چشم همه بیاورد. حالا که نود نیست همه اینها چه می‌شود.‏

اما خبر (خوب یا بد؟) این است که ظاهرا برنامه‌ای تحلیلی-فوتبالی برای دوشنبه شب‌ها تدارک دیده شده ‏و قرار است کمی از همین‌ها را برای مردم اجرا کنند. باید دید چقدر جدی و چقدر حرفه‌ای است. اسم برنامه ‏قرار نیست نود باشد. حالا یا به احترام عادل (واقعا؟) یا به خاطر این‌که کسی جسارتش را ندارد ‏بیاید بنشیند روی صندلی که هنوز از حضور مجری بیست‌ساله‌اش گرم است. گویا محمدحسین میثاقی ‏که در ماه‌های گذشته همه مسیرها را برای پر کردن جای عادل به سرعت طی کرده این بار هم می‌آید ‏تا کسی احساس دلتنگی دوشنبه‌شبانه نداشته باشد. لابد با کمی تواضع و کمی درخواست بخشایش که ‏‏«چاره‌ای برایم نمانده بود» و این حرف‌ها برای این‌که کمی کمتربا طعنه مواجه شود. خدا بهش رحم کند. ‏

دیروز با محمدحسین تماس گرفتیم تا از جزییات ماجرا بپرسیم اما همان‌طور که انتظار داشتیم جواب ‏رفقایش را نداد. شاید هم همه این شایعات نادرست باشد و او اصلا برنامه را قبول نکرده و از ‏خودش جنمی نشان داده باشد. اگرنه آدم چطور می‌تواند همه چیز را خرج ‏یک برنامه کند. به قول سر‌توماس مور، اگر کسی روحش را در مقابل دنیا هم بفروشد ارزان ‏فروخته، آن وقت در مقابل نود؟!  ‏