امروز تنها چیزی که در کشور ما حرف اول را می‌زند،«صف» و توی صف قرار گرفتن است.شما برای اینکه موفق باشید یا اصلا برای اینکه زنده بمانید باید توی صف بروی خوبی باشید.اینکه ما باید برای هر چیزی از گوشت بگیرید تا پراید و گیربکس توی صف بایستیم، زیبا نیست؟! خیلی هم جای افتخار دارد.
آقای نوبخت از تو‌دل‌بروترین‌های دولت هم معتقد است که مشکلات اقتصادی تقصیر دولت نیست، در شرایطی که تا یک جایی همه مشکلات تقصیر دولت احمدی‌نژاد بود و البته ما قبول داشتیم که هشت سال یک مشکلی بود که دولت احمدی‌نژاد هم وسط آن قرار داشت اما اگر حافظه انسان کمی از ماهی و خرچنگ قوی‌تر باشد و مناظره‌های انتخاباتی و سخنرانی‌های آن دوران گل و بلبل را به خاطر بیاورد، خوب می‌داند که آن زمان همه چیز دست دولت فعلی و تقصیر دولت قبلی و قبلی و قبلی بود، الان شرایط فرق کرده، تقصیرها گردن دولت نیست، هیچ‌چیز هم دست دولت نیست، شب‌ها که می‌خوابیم یکسری جن و پری می‌آیند و مشکلات اقتصادی و معیشتی و اجتماعی برای ما درست می‌کنند و می‌روند.
بعد صبح می‌شود و آقای نوبخت از خواب بیدار می‌شود و می‌گوید: «ای بابا! دیشب نه دلار و سکه ارزون بود، مسکن مثل عنبرناسارا ریخته بود، این صف چیه؟! این مردم رو کی...؟!» بعد حرفش را قطع می‌کند، کمی فکر کرده و می‌گوید:«مشکل بیکاری رو که نتونستیم حل کنیم، ملت از بس توی خونه موندن زخم بستر گرفتن، لااقل برن تو صف وایسن یه کم پا و کمرشون باز شه!».
خلاصه کار ما این است که هر روز صبح خبرها را بررسی کنیم و ببینیم ملت کجا صف بسته‌اند و ما بدو بدو برویم و به صف آنها ملحق شویم، اصلا هم مهم نیست چیزی که برای آن صف بسته‌اند به درد کی میخورد، به آن نیاز دازیم یا حتی توانایی خزید آن را داریم، ما یک ویتامینی در بدنمان داریم به نام «ویتامین صاد!» که با صف بستن تامین می‌شود، پس عجالتا صف ببندید و داخل صف بایستید تا ببینیم آقای نوبخت بالاخره مقصر مشکلات اقتصادی را پیدا می‌کند یا باید تا مناظره‌های انتخاباتی سال ۱۴۰۰ صبر کنیم!
- 19
- 4
