به گزارش همشهری، در روز‌هایی که بیمارستان‌ها بیش از هر زمان دیگری در حال پذیرش بیماران هستند و کرونا مسئله شماره یک کشور است، شنیدن خبر بیکاری پرستاران عجیب به نظر می‌رسد. اتفاقی که برای پرستاران افتاده، مربوط به گروهی است که در بیمارستان‌های بخش خصوصی کار می‌کنند. ششم اردیبهشت امسال رئیس هیأت مدیره انجمن بیمارستان‌های خصوصی کشور از بحران مالی ۳۰۰بیمارستان خصوصی در کشور و ورشکستگی ۶ بیمارستان در تهران خبر داد؛ در حالی که پیش‌تر خلیل علیزاده، رئیس یکی از بیمارستان‌های خصوصی تهران خبر از تعدیل ۵۰درصدی کادر بیمارستان و به عبارت دیگر ۶۰۰ نفر از ۱۲۰۰نفر کادر درمان خود داده بود؛ سرنوشتی که بحران مالی بیمارستان‌ها آن را رقم زده و بیمارستان‌های خصوصی را هدف خود قرار داده است.
قاسم جان‌بابایی، معاون درمان وزیر بهداشت پیش‌تر درباره تعدیل نیرو در بیمارستان‌های خصوصی و ورشکستگی مراکز خصوصی گفته بود: «گزارشی از ورشکستگی بیمارستان‌های خصوصی و میزان تعدیل نیرو در آن‌ها نداریم، اما در زمانی که بسیاری از کارگاه‌ها و کسبه نتوانسته‌اند وضعیت اقتصادی خوبی داشته باشند، حتما مراکز خصوصی درمانی نیز متضرر شدهاند. البته هیچ مطب و بیمارستان خصوصی تعطیل نشده که بخواهیم آن‌ها را بازگشایی کنیم.»
در همین رابطه پیگیری‌های «همشهری» نشان می‌دهد بیشتر نیرو‌های تعدیل‌شده مربوط به بخش‌های بیهوشی، پرستاری، اتاق عمل و بهیاری بوده‌اند.
پرستاران چه می‌گویند؟
ب. هاشمی، پرستار یکی از بیمارستان‌های دولتی تهران است. او که دوستان پرستار زیادی در بیمارستان‌های خصوصی دارد، به «همشهری» می‌گوید: «تعدادی از پرستاران بیمارستان آ... که همه می‌دانند الان دچار مشکل شده، به دلیل وجدان کاری و وضعیت کشور به طور داوطلبانه و بدون حقوق در بیمارستان به کار مشغول هستند و تعداد دیگری از پرستاران دوشغله، خودشان از یک شغل استعفا داده‌اند و حالا فقط در یک جا مشغول به‌کار هستند. اما ذهن ما بسیار مشغول شده و نگران امنیت شغلی‌مان هستیم. وضعیت اقتصادی کشور بسیار آشفته است و با یک جا کارکردن، نمی‌توان قسط و اجاره خانه را پرداخت کرد.»
به گفته او، شماری از پرستاران به شرایط شغلی که به آن‌ها تحمیل شده، اعتراض و حتی شکایت کردند، اما «به جواب درستی نرسیدیم و این بلاتکلیفی روحیه بسیاری از پرستاران را بسیار پایین آورده است.»
آن طور که هاشمی می‌گوید، تعدادی از همکاران پرستار او که از بیمارستان‌های بخش خصوصی بیکار شدهاند، به بیمارستان‌های دولتی مراجعه کرده‌اند و با آن‌ها قرارداد سه‌ماهه بسته شده که فعلا در بخش مراقبت‌های بیماران مبتلا به کرونا کار کنند و احتمالا با پایان یافتن این بیماری یا کاهش تعداد مراجعان، دوباره بیکار می‌شوند. هاشمی همچنین درباره اشتغال به‌کار تعدادی از پرستاران بخش دولتی در بیمارستان‌های خصوصی می‌گوید: «ما برای امرار معاش مجبور هستیم گاهی سه جا همزمان کار کنیم، چون من و همسرم هر دو پرستار هستیم و تکلیف زندگی‌مان مشخص نیست.»
سلیمانی، پرستار دیگری است که در یکی از بیمارستان‌های اصلی پذیرش و درمان بیماران مبتلا به کرونا کار می‌کند و به «همشهری» می‌گوید: «من هم در بیمارستان مسیح دانشوری مشغول به کار بودم هم در بیمارستانی در محدوده تهرانپارس، اما بعد از مدتی به من اعلام شد، چون شما در بیمارستان مسیح دانشوری مشغول به‌کار هستید و ممکن است ناقل باشید، نمی‌توانیم با شما همکاری داشته باشیم. البته در مسیح دانشوری استخدام رسمی نیستم. الان فقط در همان مسیح دانشوری مشغول به کار هستم. برای ۴هفته فعالیت در بخش مراقبت‌های کرونا ۶۰۰هزار تومان تا یک میلیون تومان به حقوقم اضافه شد، اما دیگر چیزی دریافت نکرده‌ام.»
قطع مزایا و کاهش حقوق
محمد شریفی‌مقدم، دبیر‌کل خانه پرستار هم با اشاره به این که پرستاران خط مقدم مقابله با کرونا بوده‌اند، اما حمایتی از سوی دولت برای آن‌ها شکل نگرفته، از نادیده‌گرفتن زحمات پرستاران بخش‌های مختلف بیمارستان‌ها مخصوصا بخش خصوصی گلایه دارد. او که در این روز‌ها اخباری مبنی بر کم‌کردن حقوق و کارانه یا اضافه‌کاری پرستاران را پیگیری می‌کند، توضیح می‌دهد: «پرستاران شکایت دارند که چرا امنیت شغلی‌شان به خطر افتاده و وزارت بهداشت به خاطر این که مستقیم با پرستاران کار نکند، شرکت‌های واسطه‌ای را برای این کار اختصاص داد. همه ما می‌دانیم که پرستاران استخدام رسمی نیستند. این در حالی است که در این مدتی که شیوع بیماری کرونا جهان را درگیر کرده و حتی درمان قطعی هم برای رفع این بیماری هنوز کشف نشده، تعدادی از پرستاران ما با این که خودشان به کرونا مبتلا شدهاند یا ممکن است ناقل باشند، خانه‌نشین شدهاند و نمی‌توانند تا مدت زیادی حتی اعضای خانواده خود را در آغوش بگیرند.»
شریفی‌مقدم ادامه می‌دهد: «کادر درمان بسیار در معرض آسیب هستند و سلامت روان آن‌ها به خطر افتاده است. عده زیادی از آن‌ها دچار اختلالات رفتاری یا افسردگی شدید شدهاند، به این موارد از دست دادن شغل را هم اضافه کنید.»
پیش‌تر رئیس سازمان نظام پرستاری هم نسبت به اخراج و تعدیل نیروی بیمارستان‌های خصوصی به بهانه کرونا انتقاد کرده بود. محمد میرزابیگی در نامه‌ای خطاب به سعید نمکی، وزیر بهداشت نوشت: «هر چه سریع‌تر مقرر فرمایید از مسئولان بیمارستان‌های یادشده مواخذه به عمل آید که چرا در این شرایط کرونایی و فداکاری بی‌حد و مظلومانه پرستاران، با آن‌ها این گونه رفتار می‌کنند؟ آن هم در بیمارستان‌هایی که سال‌هاست از محل تلاش و کوشش پرستاران عزیز و به مدد تعرفه‌های سنگین و چند‌برابری خدمات و مراقبت‌های سلامت، میلیارد‌ها تومان سود و درآمد، عاید سهامداران محترم و مسئولان این گونه بیمارستان‌ها شده است. به طوری که انتظار می‌رفت حتی اگر نیاز باشد، نه تنها چند‌ماه بلکه سال‌ها، پرسنل خود را حمایت همه‌جانبه و به‌ویژه حفاظت مالی کنند. اکنون نه‌تن‌ها این اقدام را نمی‌کنند، بلکه در کمال تعجب و ناباوری هنوز ۲ماه از موضوع کرونا نگذشته، به‌طور گسترده‌ای شروع به اخراج، تعدیل و خانه‌نشین‌کردن پرستارانی کرده‌اند که بهترین سال‌های عمر خود را در خدمت این بیمارستان‌ها بوده‌اند.»
- 10
- 5
