«سیدعبدالله احمدی‌قلعه» در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این‌که لکنت زبان یکی از اختلالات گفتاری است و به طور معمول در دوران کودکی آغاز می‌شود، اظهار کرد: این اختلال در پسربچه‌ها بیش از دختر بچه‌ها نمود دارد و به طور دقیق‌تر، پسران چهار برابر دختران به این اختلال مبتلا می‌شوند. لکنت زبان معمولا هنگام زبان باز کردن کودک رخ می‌دهد.
این روانشناس ادامه داد: پزشکان تکرار بیش از دو بار یک حرف یا قسمتی از یک کلمه را نشانه لکنت زبان می‌دانند.مثلاً جمله «من، من اسباب‌بازی می‌خواهم» به معنی لکنت زبان نیست اما ادای این جمله به صورت «من اس اس اس اسباب‌بازی می‌خواهم» نشانه لکنت زبان است. معمولاً کودکانی که در خانه دچار هیجانات شدید و تنش‌های روانی باشند در یک لحظه دچار مشکل لکنت خواهند شد. البته باید توجه کرد که این اتفاق در غالب موارد برای کودکانی که از نظر وراثتی مستعد هستند، رخ می‌دهد؛ چراکه با وجود آن‌که هنوز علت دقیق اختلال لکنت زبان کشف نشده است، اما محققان بر این باورند که وراثت نقش مهمی در ابتلا به این اختلال ایفا می‌کند .
وی افزود: در بزرگسالان نیز گاهی حملات گذرای لکنت زبان را شاهد هستیم. نخستین نکته در این زمینه آن است که اگر در بزرگسالی دچار این اختلال شدید فوراً به پزشک مراجعه کنید، چون این اختلال در بزرگسالان معمولاً به‌علت سکته‌های خفیف، آسیب به سر و التهاب مغز رخ می‌دهد که البته التهاب مغز موردی نادر است.
احمدی‌قلعه تصریح کرد: کودکان مبتلا به این اختلال، بیش از پزشک به کمک گفتاردرمانگر نیازمند هستند. نخستین قدم برای درمان آنها، گفتاردرمانی است. هر چند والدین، معلمان و دوستان نیز می‌توانند به فرد مبتلا به این مشکل کمک کنند، چون لکنت زبان نیز می‌تواند کم کم و با افزایش سن فرد برطرف شود. هم‌چنین راه‌کارهایی وجود دارد تا کودک تسلط بیشتری بر گفتار خود داشته باشد.
این مشاوره خانواده و کودک خاطرنشان کرد: بهترین زمان برای آغاز گفتاردرمانی، زمانی است که کودک در دوره پیش‌دبستانی قرار دارد اما تمایلی برای برطرف کردن مشکلش ندارد، چون درمان کودک قبل از رفتن به دبستان ساده‌تر و اثر گفتاردرمانی محسوس‌تر خواهد بود. پیگیری منظم و ارزیابی گفتار و رفتار کودک در خانه، طی مراحل گفتاردرمانی بسیار مهم است.
وی افزود: هنگامی که کودک‌مان صحبت می‌کند باید دقیقاً روبه‌روی او بنشینیم. به دقت به حرف‌هایش گوش کنیم و با آرامی و دقت با او صحبت کنیم. باید بتوانیم این احساس را به او منتقل کنیم که برای حرف‌هایش اهمیت قائلیم و به آنها گوش می‌کنیم، در واقع بسیار مهم است که به آن چه کودک‌مان می‌خواهد بگوید گوش کنیم نه به چگونه گفتن آن، هم‌چنین اگر به‌عنوان یکی از والدین کودک تند صحبت می‌کنیم، بهتر است که ریتم صحبت کردن خود را آهسته‌تر کنیم.
احمدی‌قلعه یادآور شد: بهتر است روزانه زمانی را بدون وجود رقیب، به توجه کردن به کودک و صحبت با او اختصاص دهیم. گفت‌وگوهای آرام و ۵ تا ۱۰ دقیقه‌ای که چندین بار در طول هفته انجام می‌شود به خصوص در فضایی امن و خصوصی، می‌تواند بسیار موثر باشد. در زمینه این گفت‌وگوها هیچ مسأله تنش‌زایی نباید وجود داشته باشد. معمولاً کودکان مبتلا به لکنت زبان تا زمانی که موضوع را کسی برایشان مطرح نکرده باشد متوجه وجود این اختلال نمی‌شوند. در نتیجه بهتر است خودمان پیش از دیگران این مسأله را به نحوی آرام و منطقی با او در میان بگذاریم.
- 9
- 6
