به گزارش ایسنا ، ترومبوز سیاهرگی عمقی( DVT) به معنای تشکیل لخته خونی در دیواره داخلی یک سیاهرگ عمقی است. در بعضی موارد عدم درمان این مورد خطرناک است و میتواند باعث آمبولی ریه کشنده شود.
برای مدیریت ترومبوز سیاهرگی عمقی و جلوگیری از بروز این موارد شناسایی، نظارت و درمان سریع بسیار حیاتی است.
روش های تصویربرداری تشخیصی فعلی وضوح لازم برای مشخص کردن مکان دقیق لخته خون و توانایی نظارت در لحظه بر لخته ها را ندارند. از روش فراصوت نگاری نیز معمولاً برای تشخیص ترومبوز سیاهرگی استفاده می شود. ولی برای تشخیص ترومبوز سیاهرگی عمقی چندان روشی مناسبی نیست. این روش میتواند وجود یک جریان سیال عجیب را به پزشکان نشان دهد ولی اینکه آن ها دقیقا چه چیزی هستند را نمی شود تشخیص داد. حال ممکن است آن ها مربوط به لخته خون و حال ممکن است مربوط به چیز دیگری باشد. بدین ترتیب بیماران برای پی بردن به این موضوع باید آزمایش خون نیز انجام دهند.
ممکن است پزشک بعد از تشخیص آن عوامل و به خاطر از بین بردن آن ها به سراغ تجویز دارو برود و یا اینکه تصمیم بگیرد از یک ابزار برای رفتن به درون بدن و گرفتن و از بین بردن آن لخته استفاده کند.
علاوه بر این داروها معایبی دارند به دلیل آن که امکان دارد در از بین بردن لخته ناتوان باشند یا باعث خونریزی در سایر نقاط بدن شوند.
برای شناسایی بهتر محل لخته های خون پژوهشگران دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا از یک فن آوری نوین که قادر به تعیین مکان و درمان لخته های خون است، خبر داده اند. پژوهشگران در این مطالعه از روشی به نام" نانوپتیزوم"( NPeps) استفاده کردند.
در این روش، ذرات یاد شده پوسته ای را در اطراف یک قطره از روغن مبتنی بر فلورین که شبیه تفلون مایع( liquid Teflon) است، تشکیل می دهند.
سطح پوسته یک مولکول را در خود نگه می دارد که این مولکول به محض شناسایی پروتئین موجود بر روی سطح پلاکت های فعال شده( جز سلولی اصلی لخته خون) به آن متصل می شود.
" اسکات مدینا"( Scott Medina) استاد مهندسی پزشکی خاطرنشان کرد:این ذرات به سطح لخته ها متصل شده و پس از آنکه ما امواج فراصوت را اعمال کردیم آنها به گاز تبدیل شده و سبب ایجاد یک حباب در زیر پوسته میشوند که این عمل کنتراست بسیار خوبی برای تصویربرداری در اختیار ما قرار می دهد. این حباب ها دقیقا در محل تشکیل لخته ها ظاهر می شوند.
پژوهشگران برای تجزیه و تحلیل نحوه تشخیص و درمان لخته ها با این روش، آنزیمی که باعث تشکیل لخته خون می شد را به گاوها تزریق کردند. آنزیم یاد شده در ۱۰۰ درصد مواقع باعث تشکیل لخته خون شد ولی وقتی آن ذرات وارد عمل شدند این اتفاق در ۳۰ درصد مواقع رخ داد. ما تعجب کردیم چرا که گویی این ذرات نه تنها به لخته ها متصل می شدند بلکه به نوعی آنها را تجزیه و تخریب نیز می کردند. تصور ما این است که این ذرات، سطح لخته خون را اشباع کرده و مکانیسم های رشد بیشتر لخته خون را مهار می کنند و پس از اعمال فراصوت نیز، ذرات عملکرد لخته خون را مختل کرده و به مهار مکانیسم آن ادامه می دهند.
محققان در آینده با انجام مطالعات بیشتر تعیین خواهند کرد که چگونه این ذرات لخته ها را مختل می کنند و چگونه میتوان کنترل بیشتری بر رفتار این ذرات داشت.
- 19
- 4
