به گزارش ایسنا به نقل از گیزمگ، درد مزمن یا سندرم درد مزمن (Chronic pain) نوعی از انواع درد است که با عناوین دیگری از قبیل درد سوزشی کند، درد مبهم، درد ضربان دار و درد تهوع آور نیز شناخته می شود. حال محققان کانادایی اظهار کرده اند درمان برخی از اشکال درد مزمن با داروهای ضد التهابی ممکن است در واقع خطر تبدیل آن درد به یک بیماری مزمن را افزایش دهد. این مطالعه جدید که توسط محققان دانشگاه مک گیل انجام شد، مفاهیم کنونی در رابطه با چگونگی درمان درد مزمن را به چالش کشیده است.
تمرکز محققان کانادایی در این تحقیق این بود که بررسی کنند دقیقا چه چیزی باعث می شود درد حاد (acute pain) به یک بیماری مزمن تبدیل شود. اولین مرحله این مطالعه شامل مطالعه و بررسی بیان ژن های خاص در گروهی از بیماران مبتلا به کمردرد حاد بود.
نخستین سرنخ غیرعادی که محققان طی این مطالعه به آن دست یافتند زمانی بود که محققان متوجه فعالیت گسترده ژن های مرتبط با سیستم ایمنی در بیمارانی شدند که به سرعت از کمردرد حاد خود بهبود یافتند. محققان دریافتند همان ژن ها در بیمارانی که در طولانی مدت از درد مزمن رنج می بردند، به طور واضح خاموش بود. در کل بنظر میرسد افرادی که کمتر احتمال دارد درد مزمن را تجربه کنند هنگامی که از درد مزمن رنج می برند واکشن التهابی شدیدی از خود نشان می دهند.
"لودا دیاتچنکو" (Luda Diatchenko) نویسنده ارشد این مطالعه در این باره گفت:در تجزیه و تحلیل ژن های افرادی که از درد پایین کمر رنج می برند، ما تغییرات فعال ژن ها در طول زمان در افرادی که دردشان از بین رفته بود مشاهده کردیم. به نظر می رسد تغییرات در سلول های خونی و فعالیت آن ها ، مهم ترین عامل مهم در سلول هایی به نام نوتروفیل ها باشد.
نوتروفیل (Neutrophil) نوعی گویچه سفید بیگانه خوار است. نوتروفیل ها دارای کموتاکسی( شیمی رَوی) هستند و در دستگاه ایمنی بدن انسان، در خط دوم دفاع غیراختصاصی قرار دارند.
محققان پس از کشف این امر شگفت زده شدند و آنرا غیرمنتظره خواندند زیرا داروهای ضد التهابی بطور معمول برای درمان درد پایین کمر استفاده میشوند و سالها شواهد ثابت کرده اند که آنها به کاهش درد کمک می کنند. اما نتایج این مطالعه اولیه نشان داد که سرکوب یک پاسخ التهابی اولیه به درد می تواند به افزایش خطر ابتلا به درد مزمن منجر شود.
محققان برای آنکه از این امر مطمئن شوند چند آزمایش بر روی موش ها انجام دادند. هنگامی که موش ها دارای درد کمر از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی معمولی استفاده کردند، به رغم اینکه داروها در کوتاه مدت به عنوان مسکن/ضد درد موثر بودند اما احتمال بیشتری داشت که درد طولانی مدت را تجربه کنند اما از طرفی موش هایی که درد مشابهی داشتند و با سرم نمکی یا مسکن های متفاوت درمان شده بودند، کمتر احتمال داشت علائم درد مزمن را تجربه کنند.
در گام بعد محققان بطور خاص سلول های ایمنی به نام نوتروفیل ها را مورد بررسی قرار دادند. آن ها دریافتند که مسدود کردن مستقیم فعالیت این سلول ها به پاسخ های درد در آزمایش های حیوانی منجر می شود.
"جفری موگیل" (Jeffrey Mogil) از دیگر نویسندگان این مطالعه اظهار کرد :نوتروفیل ها بر مراحل اولیه التهاب تسلط دارند و زمینه را برای ترمیم آسیب بافتی فراهم می کنند. التهاب به یک دلیلی رخ می دهد و بنظر میرسد که تداخل در آن خطرناک است.
در نهایت، محققان به بررسی سوابق پزشکی نیم میلیون نفر در بریتانیا پرداختند. این تحقیق به طور قابل توجهی نشان داد افرادی که داروهای ضد التهابی برای کمردرد مصرف می کنند، در مقایسه با افرادی که استامینوفن یا داروهای ضد افسردگی مصرف می کنند، حدود ۷۵ درصد بیشتر احتمال دارد که دو تا شش سال بعد علائم درد مزمن مداوم را گزارش کنند.
محققان می دانند که یافته های آن ها احتمالا بحث برانگیز خواهد بود، زیرا درمان درد حاد با داروهای ضد التهابی برای دهه ها روش استاندارد بوده است.
دیاتچنکو گفت: گام بعدی انجام یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده است که نتایج بلندمدت داروهای ضدالتهابی و سایر مسکن ها را بر روی درد مزمن مقایسه می کند.
یافته های این مطالعه در مجله "Science Translational Medicine" منتشر شد.
- 11
- 6
