راپامایسین که بعنوان سیرولیموس نیز شناخته می شود، یک داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی است که در سال ۱۹۹۹ توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تایید شد.
به گزارش مهر به نقل از مدیکال نیوز، حدود یک دهه است که محققان از توانایی این دارو برای افزایش طول عمر موش ها و سایر ارگانیسم های آزمایشگاهی آگاه هستند.
مطالعه اخیر به بررسی این موضوع پرداخته است که آیا مصرف دوزبندی شده این دارو برای یک دوره کوتاه در اوایل بزرگسالی میتواند تأثیر ضد پیری مادام العمر داشته و عوارض جانبی کمتری داشته باشد.
امید به زندگی در ۲۰۰ سال گذشته بطور پیوسته افزایش یافته و همراه با آن، بروز بیماری های مرتبط با افزایش سن نیز افزایش یافته است.
در حالی که طول عمر (Longevity) افزایش یافته است، اما سلامت در دوره پیری با آن همگام نشده است. این بدان معناست که در حالی که به دلیل پیشرفت در علوم پزشکی و زیستی می توانیم طولانی تر عمر کنیم، اما تعداد سال هایی که بدون مشکلات سلامت ناشی از افزایش سن باشد چندان افزایش نیافته است.
بخشی از دلیل این امر این است که فرآیندهای زیربنای کاهش سلامتی که با افزایش سن رخ می دهد، درک نشده و کنترل آن دشوار است.
با افزایش سن، احتمال ابتلاء به بیماری های قلبی عروقی، دیابت نوع ۲، آب مروارید، کم شنوایی و زوال عقل و همچنین کاهش عملکرد سیستم ایمنی و توده عضلانی بیشتر می شود و تئوری های متعددی در مورد علت آن وجود دارد.
در حالی که تغییرات سبک زندگی برای بهبود سلامت در افراد مسن توصیه می شود، ولی برای جلوگیری از ناتوانی ناشی از افزایش سن کافی نیست. همچنین، مداخلات سبک زندگی میتواند چالش برانگیز باشد. بنابراین، محققان در حال بررسی پتانسیل مداخلات دارویی هستند.
یکی از این مداخلات دارویی بالقوه استفاده از راپامایسین است. این دارو بعنوان یک سرکوب کننده سیستم ایمنی برای بیماران پیوندی تأیید شده است. محققان همچنین دریافتند که راپامایسین دارای خواص ضدسرطانی است.
در نهایت، ویژگی دیگری از این دارو کشف شده است:افزایش طول عمر و کاهش بیماری های مرتبط با افزایش سن.
شواهدی مبنی بر اینکه راپامایسین به طور بالقوه می تواند روند پیری را مهار کند، برای نخستین بار در سال ۲۰۰۶ در دانشگاه نیویورک مطرح شد. این فرضیه در سال ۲۰۱۴ تأیید شد.
اخیراً محققان مؤسسه بیولوژی پیری ماکس پلانک در کلن آلمان این مسئله را بر روی مگس میوه و موش بررسی کرده اند.
دکتر «پائولا جوریکیک»، محقق ارشد این مطالعه توضیح می دهد:« در دوزهای مورد استفاده بالینی، راپامایسین میتواند عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشد، اما برای استفاده از دارو در پیشگیری از ناتوانی ناشی از افزایش سن، باید این عوارض وجود نداشته باشد یا حداقل باشد. بنابراین، ما می خواستیم بفهمیم که چه زمانی و چه مدت باید راپامایسین را برای دستیابی به اثرات مشابه درمان مادام العمر، تجویز کنیم.»
نویسندگان مطالعه دریافتند زمانی که مگس های میوه جوان، راپامایسین را به مدت ۲ هفته دریافت کرد، ظاهراً این دارو از آنها در برابر تغییرات مرتبط با افزایش سن در روده محافظت کرده و عمر آنها را افزایش می دهد.
آنها نشان دادند این فرایند ناشی از تنظیم مثبت مکانیسم های سلولی است که مسئول بازیافت بخش هایی از سلول هستند که در روده معیوب شده اند. به گفته نویسندگان، این تنظیم مثبت پایدار و به دلیل حفظ حافظه سلول های روده از دارو بود.
این دارو همچنین به مدت ۳ ماه از ۳ ماهگی، معادل اوایل بزرگسالی در انسان، به موش ها داده شد و بهبودهایی در یکپارچگی سد روده در میانسالی مشاهده شد. آنها همچنین دریافتند که اثرات دارو هنوز ۶ ماه پس از توقف درمان قابل تشخیص است.
محققان همچنان بر انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه تأکید دارند.
- 18
- 3
